برچسب عالم - دانشکده

دانلود تخقیق در مورد مدرس (با فرمت word)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 18

فقیه مجاهد و عالم پرهیزگار آیه الله سیدحسن مدرس یکى از چهره هاى درخشان تاریخ تشیع بشمار مى رود که زندگى و اخلاق و رفتار و نیز جهت گیرى هاى سیاسى و اجتماعى وى براى مشتاقان حق و حقیقت نمونه خوبى است . او موقعیت خود را سراسر در راه اعتلاى اسلام نثار نمود و در جهت نشر حقایق اسلامى و دفاع از معارف تشیع مردانه استوار ماند.

همان گونه بود که مى گفت و همانطور گفت که مى بود. سرانجام به موجب آنکه با عزمى راسخ چون کوهى استوار در مقابل ستمگران عصر به مقابله برخاست و سلطه گرى استعمارگران را افشا نمود جنایتکاران وى را به ربذه خواف تبعید نمودند و در کنج عزلت و غریبى این عالم عامل و فقیه مجاهد را به شهادت رسانیدند.

این نوشتار اشاره اى کوتاه به زندگى ابرمردى است که بیرق مبارزه را تنها در تنگنا به دوش کشید و شجاعت تحسین برانگیزش چشم بداندیشان و زمامداران خودسر را خیره ساخت و بیگانگان را به تحیر واداشت . اگر ما به ذکر نامش می پردازیم و خاطره اش را ارج مى نهیم بدان علت است که وى پارسایى پایدار و بزرگوارى ثابت قدم بود که لحظه اى با استبداد و استعمار سازش نکرد و در تمامى مدت عمرش ساده زیستى ، تواضع ، قناعت و به دور بودن از هرگونه رفاه طلبى را شیوه زندگى خویش ساخت و از طریق عبادت و دعا و راز و نیاز با خدا، کمالات معنوى را کسب کرد.

ولادت و تحصیلات

شهید سیدحسن مدرس بر حسب اسناد تاریخى و نسب نامه اى که حضرت آیه الله العظمى مرعشى نجفى (ره ) تنظیم نموده از سادات طباطبایى زواره است که نسبش پس از سى و یک پشت به حضرت امام حسن مجتبى علیه السلام مى رسد. یکى از طوایفى که مدرس گل سرسبد آن به شمار مى رود طایفه میرعابدین است این گروه از سادات در دهکده ییلاقى ((سرابه )) اقامت داشتند. سید اسماعیل طباطبائى (پدر شهید مدرس ) که از این طایفه محسوب مى گشت و در روستاى مزبور به تبلیغات دینى و انجام امور شرعى مردم مشغول بود، براى آنکه ارتباط طایفه میرعابدین را با بستگان زواره اى قطع نکند تصمیم گرفت از طریق ازدواج پیوند خویشاوندى را تجدید و تقویت کرده ، سنت حسنه صله ارحام را احیا کند. بدین علت نامبرده دختر سیدکاظم سالار را که خدیجه نام داشت و از سادات طباطبایى زواره بود به عقد ازدواج خویش درآورد. ثمره این پیوند با میمنت فرزندى بود که به سال 1278 ق . چون چشمه اى پاک در کویر زواره جوشید. پدر وى را حسن نامید. همان کسى که مردمان بعدها از چشمه وجودش جرعه هایى نوشیدند. پدرش غالبا در ((سرابه )) به امور شرعى و فقهى مردم مشغول بود ولى مادر و فرزند در زواره نزد بستگان خویش بسر مى بردند تا آنکه حادثه اى موجب شد که پدر فرزندش را که شش بهار را گذرانده بود در سال 1293 به قمشه نزد جدش میرعبدالباقى ببرد و محله فضل آباد این شهر را به عنوان محل سکونت خویش برگزیند. این در حالى بود که میرعبدالباقى قبلا از زواره به قمشه مهاجرت کرده و در این شهر به فعالیتهاى علمى و تبلیغى مشغول بود. سیدعبدالباقى بیشترین نقش را در تعلیم سیدحسن ایفا نمود و او را در مسیر علم و تقوا هدایت کرد و به هنگام مرگ در ضمن وصیت نامه اى سیدحسن را بر ادامه تحصیل علوم دینى تشویق و سفارش نمود زمانى که سیدعبدالباقى دارفانى را وداع گفت مدرس چهارده ساله بود. وى در سال 1298ق . به منظور ادامه تحصیل علوم دینى رهسپار اصفهان گردید و به مدت 13 سال در حوزه علمیه این شهر محضر بیش از سى استاد را درک کرد. ابتدا به خواندن جامع المقدمات در علم صرف و نحو مشغول گشت و مقدمات ادبیات عرب و منطق و بیان را نزد اساتیدى چون میرزا عبدالعلى هرندى آموخت . در محضر آخوند ملامحمد کاشى کتاب شرح لمعه در فقه و پس از آن قوانین و فصول را در علم اصول تحصیل نمود. یکى از اساتیدى که دانش حکمت و عرفان و فلسفه را به مدرس آموخت حکیم نامدار میرزا جهانگیرخان قشقایى است . مدرس در طول این مدت در حضور آیات عظام سیدمحمد باقر درچه اى و شیخ مرتضى ریزى و دیگر اساتید در فقه و اصول به درجه اجتهاد رسید و در اصول آنچنان مهارتى یافت که توانست تقریرات مرحوم ریزى را که حاوى ده هزار سطر بود، بنگارد. شهید مدرس چکیده زندگینامه تحصیلى خود را در حوزه علمیه اصفهان در مقدمه شرح رسائل که به زبان عربى نگاشته ، آورده است . وى پس از اتمام تحصیلات در اصفهان در شعبان 1311 ق . وارد نجف اشرف شد و پس از زیارت بارگاه مقدس نخستین فروغ امامت و تشرف به حضور آیه الله میرزاى شیرازى در مدرسه منسوب به صدر سکونت اختیار نمود و باعارف نامدار حاج آقا شیخ حسینعلى اصفهانى هم حجره گردید. مدرس در این شهر از جلسه درس آیات عظام سیدمحمد فشارکى و شریعت اصفهانى بهره برد و با سید ابوالحسن اصفهانى ، سیدمحمد صادق طباطبائى و شیخ عبدالکریم حائرى ، سید هبه الدین شهرستانى و سیدمصطفى کاشانى ارتباط داشت و مباحثه هاى دروس خارج را با آیه الله حاج سید ابوالحسن و آیه الله حاج سیدعلى کازرونى انجام مى داد. مدرس به هنگام اقامت در نجف روزهاى پنجشنبه و جمعه هر هفته به کار مى پرداخت و درآمد آن را در پنج روز دیگر صرف زندگى خود مى نمود. پس از هفت سال اقامت در نجف و تاءیید مقام اجتهاد او از سوى علماى این شهر به سال 1318ق . (در چهل سالگى ) از راه ناصریه به اهواز و منطقه چهارمحال و بختیارى راهى اصفهان گردید.

دوران تدریس

مدرس پس از بازگشت از نجف و اقامت کوتاه در قمشه خصوصا روستاى اسفه و دیدار با فامیل و بستگان ، قمشه را به قصد اقامت در اصفهان ترک و در این شهر اقامت نمود. وى صبحها در مدرسه جده کوچک (مدرسه شهید مدرس ) درس فقه و اصول و عصرها در مدرسه جده بزرگ درس منطق و شرح منظومه مى گفت و در روزهاى پنجشنبه طلاب را با چشمه هاى زلال حکمت نهج البلاغه آشنا مى نمود. تسلط وى به هنگام تدریس در حدى بود که از این زمان به ((مدرس )) مشهور گشت . وى همراه با تدریس با حربه منطق و استدلال با عوامل ظلم و اجحاف به مردم به ستیز برخاست و با اعمال و رفتار زورمداران مخالفت کرد. زمانى پس از شکست کامل قواى دولت در درگیرى با نیروهاى مردمى ، اداره امور شهر اصفهان به انجمن ولایتى سپرده شد. صمصام السلطنه که به عنوان فرمانده نیروهاى مسلح عشایر بختیارى نقش مهمى در ماجراى مشروطیت داشت در راءس حکومت اصفهان قرار گرفت و در بدو امر مخارج قوا و خساراتى را که در جنگ با استبداد قاجاریه به ایشان وارد آورده بود به عنوان غرامت از مردم اصفهان آنهم با ضربات شلاق طلب نمود. مدرس که در جلسه انجمن ولایتى اصفهان حضور داشت و نیابت ریاست آن را عهده دار بود با شنیدن این خبر بشدت ناراحت شد و گفت حاکم چنین حقى را ندارد و اگر شلاق زدن حد شرعى است پس در صلاحیت مجتهد مى باشد

برای خرید و دانلود اینجا کلیک کنید

مدرسفقیه مجاهد و عالم پرهیزگار آیه الله سیدحسن مدرس یکی

زینب دوشنبه 5 تیر 1396 ساعت 05:03

0 نظر

مقاله درباره صوفی اعظم قبله عالم

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 13

صوفی اعظم قبله عالم

صبح دوشنبه دوازدهم محرم سال 735 هجری قمری عارف بزرگی در 85 سالگی در گیلان درگذشت. شیخ صفی الدین اردبیلی نیای نه نفر از شاهان معروفی است که بنام سلاطین صفویه مشهورند :

شاه اسماعیل اول جلوس 907 ه.ق

شاه طهماسب اول " 930 "

شاهخ اسمعیل ثانی " 984 "

شاه محمد خدابنده " 985 "

شاه عباس اول " 985 "

شاه صفی " 1038 "

شاه عباس ثانی " 1052 "

شاه سلیمان " 1077 "

شاه سلطان حسین " 1105 "

شیخ صفی الدین از بزرگان متصوفه قرن هفتم و نیمه اول قرن هشتم هجری است .

حمدالله مستوفی در تاریخ گزیده ای گوید :

وی مردی صاحب وقت بود و قبولی عظیم داشت .

ادوارد براوان در تاریخ ادبیات خود چنین می گوید :

تاریخ ثابت می کند که شیخ صفی الدین ، عزلت گزین بزرگوار اردبیل که سلاطین صفوی نام خود را از او گرفته اند ؛ فی الحقیقه در زمان خود شخص متنفذ و صاحب قدرت بوده است . وزیر بزرگ خواجه رشیدالدین فضل الله به ادعیه و شفاعات او توجه داشت و این معنی از رسائل او و از دو رقعه ای که یکی به شیخ و دیگری به پسر خود نوشته معلوم می شود .

در نامه به پسر خود ، میر احمد حاکم اردبیل نوشته است :

وصیت می کنم که از رعایت عموم اهالی غفلت نکنی و مخصوصا نوعی سازی که جناب قطب فلک حقیقت و سباح بحار شریعت ، مساح مضمار طریقت ، شیخ الاسلام و المسلمین ، برهان الواصفین ، قدوه صفه صفا ق گلبن دوحه وفا ، شیخ صفی المله والدین ادام الله تعالی برکات انفاسه الشریفه از تو راضی و شاکر باشد .

در زندگی ظاهری شیخ صفی پس از آنکه دست ارادات به شیخ زاهد داد و در اردبیل ساکن شد ، حوادث و وقایع مهمی رخ نداده است. در کودکی موقر و گوشه نشین و محترز از بازی بود . در همان روزگار کودکی توجه خاصی به امور مذهبی نشان داد و به مشاهده ظهورات غیبیه و عوالم غیرمرئیه توفیق یافت.

در جوانی به خدمت شیخ زاهد رسید و 22 سال خدمت او بود . شیخ زاهد صبیه خود بی بی فاطمه را به زنی به شیخ صفی داد و از او سه پسر به وجود آمد، یکی از آنها صدرالدین است که بعدها رتبه ارشاد یافت .

شیخ صفی ابیاتی به زبان گیلانی و فارسی سروده است که دلالت بر حب علی (ع) دارد:

صاحب کرمی که صد خطا می بخشد

خوش باش صفی که جرم ما می بخشد

آنرا که جوی مهر علی در دل اوست

هر چند گنه کند خدا می بخشد !!

صفویه خود را شیعی نسب و شیخ صفی را بر طریقه شیعه اثنی – عشری می دانستند و معتقد بودند سلسله نسب آنان با 20 پشت به امام هفتم سلام الله علیه ختم می شود . عده ای در این سلسله نسب و حتی سیادت صفویه شک کرده اند و گمان می کنند که خود شیخ اهل تسنن و بر طریقه شافعی بوده است که گفتگو در این مورد از مقوله بحث ما خارج است.

در هر صورت این خانواده ، ایران را بار دیگر ملتی قائم به ذات ، متحد و توانا کرد و با مرکزیت سیاسی و مذهبی ، از مهاجمات پی در پی شاهان عثمانی ممانعت نمود . حتی در زمان شاه عباس اول وسعت کشور تقریبا به حدود مرزهای زمان ساسانیان رسید.

پس از رحلت شیخ صفی مقام ارشاد به پسرش صدرالدین موسی رسید که صاحب کرامت و مقام بود و چون از ظلم ملک اشرف چوپانی به رنج بود ، به گیلان مهاجرت کرد . وی پس از قتل ملک اشرف در 758 به دست جانی بیک ، به خواهش او به آذربایجان بازگشت و بار دیگر مقیم اردبیل گردید.

صدر الدین پس از خود مقام ارشاد را به خواجه علی ، پسرش واگذار کرد که در زمان حیات پدر نیز نفوذ مذهبی عظیمی داشت ، و سه بار با تیمور ملاقات کرده بود .

در سال 830 هجری پس از خواجه علی پسرش صدر الدین ابراهیم خلیفه پدر شد و این مقارن دوران آشفته ای بود که هر قسمت از ایران تحت لوای امیری ، غالبا ترک اداره می شد و اینها نیز مرتبا با هم جدال داشتند.

قره قویونلوها در آذربایجان و آق قویونلوها در ارمنستان و دره علیای دجله و نواحی کردنشین آن حدود مستقر بودند.

امیر حسین بیک ملفب به اوزون حسن ( حسن دراز ) امیر آق قویونلو به خانواده صفوی احترام می گذاشت .

پس از صدرالدین ابراهیم ، پسرش سلطان جنید جانشین پدر شد و قدرت مذهبی را نیروی سیاسی در آمیخت و چون پیروانش زیاد شده بودند از آنان نیروی رزمی تهیه کرد. سپس به دعوت امیرحسین بیک به دیار بکر رفت و خدیجه بیگم خواهر او را تزویج نمود و آنگاه به جنگ امیر شروان رفت . در این جنگ سلطان جنید کشته شد و پسرش سلطان حیدر نزد خال خود امیر حسن بیک آمد و مورد ملاطفت او قرار گرفت و دختر خود مارتا را به زنی به سلطان حیدر داد. این زن که علمشاه خاتون لقب داشت و خویشاوند امپراطور بیزانس بود مادر شاه اسماعیل و ام السلاطین صفوی است.

مارتا از سلطان حیدر سه پسر به نامهای علی و ابراهیم و اسماعیل آورد که دو نفر اول کشته شدند.

در سال 893 هجری سلطان حیدر به انتقام خون پدرش به جنگ فرخ یسار امیر شروان رفت . فرخ یسار از یعقوب بیک جانشین امیر حسن بیک کمک خواست و او با وجود آنکه سلطان حیدر ، پسر دایی ثنی و نیز خواهرش بود ، به یاری امیرشروان شتافت . در این جنگ سلطان حیدر کشته شد و سه پسر او به امر یعقوب در قلعه استحر فارس زندانی شدند.

در همین اوان ابراهیم نیز به قتل رسید و اسماعیل به سوی سادات قوامی گیلان رفت و شش سال نزد آنها بود طوایف ترکی که به طرفداری از سلطان حیدر و سپس فرزندش اسماعیل برخاسته بوند از نه قبیله ترک روملو ، شاملو ، استاجلو ، تکه لو ، ذوالقدر ، افشار ، قاجار ،ورساق و صوفیه قراباغ تشکیل می شوند گروهی از سران این قبایل به این خانواده پیوسته در زمره صوفیان صافی و مریدان فداکار درآمده بودند .

برای خرید و دانلود اینجا کلیک کنید

صوفی اعظم قبله عالمصوفی عالم مقاله درباره صوفی اعظم قبله عالم

زینب دوشنبه 5 تیر 1396 ساعت 04:52

0 نظر

دانلود تخقیق در مورد زکریای رازی (2) (با فرمت word)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 23

ابوبکر محمد پسر زکریای رازی فیلسوف و عالم طبیعی و شیمی دان و پزشک بزرگ ایران عالم اسلامی و ملقب به جالینوس المسلمین از مفاخر مشاهیر جهان و یکی از نوابغ روزگار قدیم است. تولد او در اوایل شعبان سال 251 هجری در ری اتفاق افتاد و در همین شهر به تحصیلات خود در فلسفه و ریاضیات و نجوم و ادبیات مبادرت کرد و بعید نیست که توجه او به تحصیل علم کیمیا نیز در ایام جوانی جلب شده باشد.

توجه و اشتغال وی به علم طب بعد از سنین جوانی و بنابر قول ابوریحان بیرونی پس از مطالعات و تجارب آن استاد در کیمیا جلب و عملی شده و نتیجه عارضه پی بوده که در چشم وی از تجارب کیمیا وی پدید آمده بود نوشته اند:

رازی در سی سالگی به بغداد رفت و چون بر بیمارستان مقتدر گذر کرد به طب دلبستگی یافت و به تحصیل این علم پرداخت و چون در آن چیره دست شد، به ری بازگشت و به خدمت منصوربن اسحاق حاکم ری در آمد و سرپرست بیمارستان ری شد. بعدها به بغداد رفت و ریاست بیمارستان مقتدر را بر عهده گرفت و شهرت وی در بغداد به جایی رسید که سابقه نداشت.

محل و تاریخ وفات محمد رازی به درستی مشخص نیست، بیرونی وفات او را در ماه شعبان سال 313 هجری نوشته و تعداد تألیف های وی را بیش از پنجاه و شش کتاب و رساله دانسته است.

از مهمترین آثار او یکی «الحاوی» است که به نظر از «قانون» ابن سینا مهمتر است. این کتاب چند قرن مورد مطالعه و مراجعه، بلکه تنها کتاب اصلی درسی طب به شمار می رفته است. الحاوی دائره المعارفی بوده که اکنون تمام آن در دست نیست.

محمد رازی این کتاب را به صورت یادداشتهای متعددی تهیه کرده بود و بعد از مرگ وی به دستور ابن عمید از روی یادداشتهای او کتاب را استنساخ و تنظیم کردند. مقدار زیادی از نتایج آزمایشها و مطالعات رازی در این کتاب جمع است.

اثر دیگر رازی «طب المنصوری» است که به نام منصور بن اسحاق حاکم ری تألیف و تنظیم شده است. طب المنصوری و برخی از رساله های طبی دیگر محمد رازی به زبان لاتینی ترجمه و چاپ شده و مورد استفاده اروپاییان بوده است.

کتاب «من لا یحضره الطبیب» اثر دیگر وی شامل دستورهای ساده برای معالجات گوناگون است. کتاب دیگر او «برء الساعه» است.

در علم کیمیا باید رازی را سرآمد دانشمندان اسلامی دانست. از کارهای مهم او که متکی به آزمایشهای متعدد بوده، کشف جوهر گوگرد (اسید سولفوریک) و الکل است.

محمد رازی کتابهای متعدد در کیمیا به رشته تحریر در آورده است که از آن جمله «کتاب الاکسیر» و «کتاب التدبیر» را باید نام برد.

این فیلسوف و پزشک نامی ایران علاوه بر علم وسیع کیمیا و پزشکی جهانگیر، در فلسفه نیز دارای تحقیقات عمیقی است که مورد توجه و اهمیت می باشد. از کتابها و آثار فلسفی او اکنون جز تعداد معدودی در دست نیست، ولی آن چه از فهرست بیرونی و سایر مأخذ بر می آید. وی کتابهای متعدد در کلیات مسایل طبیعی و منطقیات و ما بعدالطبیعیه داشته است و آنها عبارتند از کتابهای: سمع الکیان الهیولی الصغیر و الهیولی الکبیر. (ابن ندیم: کتاب الهیولی المطلقه و للجسم محرکا من ذاته طبعا – فی العاده – المدخل الی المنطق – کتاب البرهان – کیفیه الاستدلال – العلم الالهی علی رای سقراط العلم الالهی الکبیر فی الفلسفه القدیمه – رساله در انتقاد اهل اعتزال – قصیده الهیه – الحاصل فی العلم اللهی – الشکوک علی ابرقلس – ردنامه فرفوریس به انابون المصری – النفس الصغیر – النفس الکبیر – الطب الروحانی - فی السیره الغلسفیه – امارات الاقبال الدوله و چند رساله دیگر فلسفی که در رد بر مخالفان خود در مسئله قدم هیولی و لذت و معاد و ناقدان خود بر علم الهی ورد بر سیس ثنوی نگاشت.

کتاب دیگری نیز در رد نبوات و در نقض ادیان داشت به نام «فی النبوات» و شاید برای تکمیل اقوال خود در همین کتاب، کتاب معروف دیگر خود را به نام «حیل المتنبین» مشهور به «مخاریق الانبیاء » نگاشته بوده است.

محمد رازی علاوه بر تالیف های فلسفی، شروح و جوامعی هم از آثار متقدمین مانند ارسطو و افلاطون داشت. از افلاطیون رساله طیماوس را شرح کرد و از ارسطو جوامعی در منطق چون جوامع قاطیفوریاس و باری ارمینیاس و انالوطیقا ترتیب داد و نیز کتابی در منطق به روش و با اصطلاحات متکلمین اسلام تدوین کرد. دائره المعارف دانشمندان علم و صنعت درباره محمد بن زکریای رازی آمده است.

محمد رازی نه فقط در طب به تجربه دست می زد بلکه آزمایش را در کلیه مباحث علوم طبیعی ضروری می دانست. وی آزمایشهای شیمیایی خود را با چنان دقتی تشریح و توصیف کرده که امروزه هم هر شیمی دانی می تواند عیناً آن را

برای خرید و دانلود اینجا کلیک کنید

زکریای رازی (2)ابوبکر محمد پسر فیلسوف و عالم طبیعی شیمی

زینب دوشنبه 5 تیر 1396 ساعت 01:49

0 نظر

تحقیق در مورد زکریای رازی (2) (word)