دانلود تخقیق در مورد زکریای رازی (با فرمت word)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 9

زندگی

نام وی محمد و نام پدرش زکریا و کنیه‌اش ابوبکر است. مورخان شرقی در کتاب‌هایشان او را محمد بن زکریای رازی خوانده‌اند، اما اروپائیان و مورخان غربی از او به نام‌های رازس Rhazes=razes و الرازی Al-Razi در کتاب‌های خود یاد کرده‌اند. به گفته ابوریحان بیرونی وی در شعبان سال ۲۵۱ هجری (۸۶۵ میلادی) در ری زاده شد و دوران کودکی و نوجوانی و جوانی‌اش دراین شهر گذشت. چنین شهرت دارد که در جوانی عود می‌نواخته و گاهی شعر می‌سروده‌است. بعدها به زرگری و سپس به کیمیاگری روی آورد. وی در سنین بالا علم طب را آموخت. بیرونی معتقد است او در ابتدا به کیمیا اشتغال داشته و پس از آن‌که در این راه چشمش در اثر کار زیاد با مواد تند و تیزبو آسیب دید، برای درمان چشم به پزشکی روی آورد.[۳] در کتاب‌های مورخان اسلامی آمده‌است که رازی طب را در بیمارستان بغداد آموخته‌است، در آن زمان بغداد مرکز بزرگ علمی دوران و جانشین دانشگاه جندی شاپور بوده‌است و رازی برای آموختن علم به بغداد سفر کرد و مدتی نامعلوم در آن‌جا اقامت گزید و به تحصیل علم پرداخت و سپس ریاست بیمارستان «معتضدی» را برعهده گرفت. پس از مرگ معتضد خلیفه عباسی، به ری بازگشت و عهده‌دار ریاست بیمارستان ری شد و تا پایان عمر در این شهر به درمان بیماران مشغول بود. رازی در آخر عمرش نابینا شد، درباره علت نابینا شدن او روایت‌های مختلفی وجود دارد، بیرونی سبب کوری رازی را کار مداوم با مواد شیمیایی چون بخار جیوه می‌داند.

رازی در تاریخی بین ۵ شعبان ۳۱۳ ه.ق.*[۴] الی ۳۱۳ ه.ق. در ری وفات یافته‌است. مکان اصلی آرامگاه رازی نامعلوم است.

[ویرایش] در مورد تاریخ تولد و مرگ رازی

مهم‌ترین سند تاریخی دربارهٔ تولد و مرگ رازی کتاب «فهرست کتب رازی» نوشتهٔ ابوریحان بیرونی است. در این کتاب تولد رازی در غرهٔ شعبان ۲۵۱ (قمری) ه.ق و درگذشت او در پنجم شعبان ۳۱۳ ه.ق. ثبت شده‌است. ضمنا «در این رساله ابوریحان علاوه بر آن که صریحاً تاریخ تولد و وفات رازی را متذکر شده، مدت عمر او را به سال قمری شصت و دو سال و پنج روز و به شمسی شصت سال و دو ماه و یک روز به‌طور دقیق آورده‌است.»[۵] اما در منابع مختلف تاریخ‌های متفاوتی در مورد تولد و مرگ رازی آمده‌است.

تولد

حدود ۲۳۹ (قمری) ه.ق.[۶]

۲۵۱ (قمری) ه.ق.[۷]

۲۵۰ (قمری) ه.ق.[۸]

۲۴۹ (قمری) ه.ق.، فرهنگ تاریخ و جغرافیا تالیف بویه[۹] و در لاروس بزرگ[۱۰] تاریخ تولد رازی ۸۵۰ میلادی آورده شده‌است.[۱۱]

مرگ

در مورد تاریخ درگذشت رازی نیز اختلاف زیادی وجود دارد در فرهنگ معین پس از ذکر ۳۱۳ ه.ق نوشته شده‌است:«و به قولی ۳۲۳ ه.ق.»[۱۲] و در لغت‌نامهٔ دهخدا نیز پس از ذکر همان ۳۱۳ ه.ق در مورد درگذشت رازی آمده‌است:«زرکلی از ابن‌الندیم و مولف نکت الهمیان و وفیات مرگ او را در ۳۱۱ ه.ق. نوشته‌است.»[۲]

«در این باب نیز بین مورخان اختلاف نظر است، مثلاً قفطی و ابن‌صاعد اندلسی و ابوالفرج ملطی در مختصر الدول و جرجی زیدان در کتاب تاریخ آداب اللغه العربیه وفات رازی را سال ۳۲۰ هجری ذکر کرده‌اند. ابن ابی اصیبه از قول ابوالخیر حسن بن سوار بن بابا (که تقریباً هم‌زمان با رازی بوده‌است) وفات رازی را سال ۲۹۰ و اندی و یا ۳۰۰ و کسری و به اعتبار دیگر ۳۲۰ آورده‌است.»[۱۳]

[ویرایش] استادان و شاگردان

درباره استادان و پیش‌کسوت‌های رازی میان کارشناسان و تاریخ‌نویسان اتفاق نظر وجود ندارد. گروهی او را شاگرد علی‌بن ربن طبری و ابوزید بلخی می‌دانند اما عده‌ای دیگر بنا بر شواهد و دلایلی این موضوع را رد می‌کنند. ناصرخسرو در زادالمسافرین صفحهٔ ۹۸ از شخصی به‌نام ایرانشهری به‌عنوان «استاد و مقدم» محمد زکریا نام می‌برد اما هیچ نشانی از این شخص به‌دست نیامده‌است. از این نام‌ها به عنوان شاگردان رازی یاد شده‌است: یحیی بن عدی، ابوالقاسم مقانعی، ابن قارن رازی، ابوغانم طبیب، یوسف بن یعقوب، محمد بن یونس و ابوالحسن طبری.

[ویرایش] اخلاق و صفات رازی

رازی مردی خوش‌خو و در تحصیل کوشا بود. وی به بیماران توجه خاصی داشت و تا زمان تشخیص بیماری دست از آن‌ها برنمی‌داشت و نسبت به فقرا و بینوایان بسیار رئوف بود. رازی برخلاف بسیاری از پزشکان که بیشتر مایل به درمان پادشاهان و امراء و بزرگان بودند، با مردم عادی بیشتر سروکار داشته‌است. ابن‌الندیم در کتاب «الفهرست» خود می‌گوید: «تفقد و مهربانی به همه کس، به ویژه فقراء و بیماران داشته، از حالشان جویا، و به عیادتشان می‌رفت و مقرری‌های کلانی برای آن‌ها گذاشته بود.»[۱۴] رازی در کتابی به نام صفات بیمارستان این عقیده را ابراز می‌دارد که هر کس لایق طبابت نیست و طبیب باید دارای صفات و مشخصه‌های ویژه‌ای باشد.[۱۵] رازی درباره جاهل عالم‌نما افشاگری‌های متعددی صورت داده‌است و با افراد کم‌سواد که خود را طبیب می‌نامیدند و اطرافیان بیمار که در طبابت دخالت می‌کردند به شدت مخالفت می‌کرد و به همین سبب مخالفانی داشت.*[۱۶]

[ویرایش] پزشکی

رازی در حال درمان یک بیمار

رازی طبیبی حاذق و پزشکی عالی‌قدر بود و در زمان خود شهرت به‌سزایی داشت. رازی از زمرهٔ پزشکانی است که بعضی از عقاید وی در درمان طب امروزی نیز به‌کار می‌رود، مخصوصا در درمان بیماران با مایعات و غذا. پزشکان و محققین از کتاب‌ها و رسالات رازی در سده‌های متمادی بهره برده‌اند. ابن‌سینا رازی را در طب بسیار عالی‌مقام می‌داند و می‌توان گفت برای تالیف قانون از حاوی رازی استفاده فراوان کرده‌است.

[ویرایش] آبله و سرخک

رازی اولین کسی است که تشخیص تفکیکی بین آبله و سرخک را بیان داشته‌است. وی در کتاب آبله و سرخک خود به علت بروز آبله پرداخته و سبب انتقال آن را عامل مخمر از راه خون دانسته‌است و ضمن معرفی آبله و سرخک به‌عنوان بیماری‌های حاد، نشانه‌هایی از بی‌خطر یا کشنده بودن آن‌ها را بیان می‌دارد و برای مراقبت از بیمار مبتلا به این بیماری‌ها روش‌هایی را توصیه می‌کند از جمله به عنوان اولین طبیب استفاده از پنبه را در طب آورده و به منظور زخم نشدن بدن بیماران آبله‌ای از آن بهره می‌برده و در مراقبت از چشم‌ها و پلک و گلو و بینی این بیماران توصیه فراوان کرده‌است. در کتاب آبله و سرخک رازی در مورد آبله و سرخک چه قبل از ظهور بیماری و چه بعد از آن و جلوگیری از عوارض بیماری به اندام‌های بدن تدابیری آورده شده‌است.

[ویرایش] تشریح

دانلود تخقیق در مورد زکریای رازی (با فرمت word)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 15

فهرست مطالب

زندگی نامه‌ی محمدبن زکریای رازی

مؤلفات محمد بن زکریای رازی

الکل

منابع :

با بهره گیری از کتاب مرجع همه بزرگان

سایت اینترنتی

www.google.com

تهیه کنندگان :

تینا اژدری

شادی صالحی

زهره علیزاده

ندا ظرافت کیش

زندگی نامه محمدبن زکریا رازی

ابوبکر محمد بن زکریای رازی فیلسوف وعالم طبیعی و شیمی دان وپزشک بزرگ ایران عالم اسلامی و ملقب به جالینوس المسلمین از مفاخر و مشاهیر جهان ویکی از نوابع روزگار قدیم است است وی در شعبان 251 هـق مطابق 27 اوت 685 میلادی در شهر ری به دنیا آمد رازی 30 سال در ری زندگی کرد و مدارج علمی خود را پله پله می گذارند پدرش یکی از تجار شهر ری و مادرش زنی بانو و صاحب ذوق بوده محمد در شش سالگی به مکتب رفت وقتی محمد حدودا ده ساله بود پدرش فوت کرد محمد پس از مرگ پدر به دلیل ازدواج مادرش پیش یکی از اقوام مادرش که در صرافی اشتغال داشت ماند دوران نوجوانی را در صرافی که روایت است شغل دوم او بوده است گذراند شهر ری که در آن زمان آن را راگا می نامیدند از لحاظ مرتبه ی فرهنگی و علمی بالا بود و مدارس مختلف داشت روایت استکه محمد بن زکریای رازی در جوانی به تحصیل موسیقی پرداخت و پس از ان به تحصیل فلسفه، ادبیات، ریاضیات و نجوم وطب پرداخت. از آنجا که فردی بسیار باهوش و مشوق علم بود این ها را تا مدارج بالا طی کرده وسپس توجه اش به طب وکیمیاگری جلب شده وتا آن جا پیش رفت که در ترکیب و تجزیه ادویه وعناصر مهارتی بسزا پیدا کرد به طوری که در زمانی که هنوز بیست سال نداشت در ردیف اولین شیمی دانان عصر خود قرار گرفت.او برای خود آزمایشگاهی کامل گردآوری کرده بود و مدتی را هم برای بدست آوردن طلا از ترکیب عناصر و دیگر صرف کرده است سرانجام وی گوهر فلزات را دگرگون کرد و با انجام ازمایشات پرهزینه توانست اسیدی بدست آورد که مس را به طلا ونقره تبدیل کند وی به کارهای تحقیقی و تجربی در علم شیمی بسیار علاقه داشت وپس از اتمام و پیداکردن تبحر لازم در علم شیمی به سراغ علم طب رفت و به داروسازی پرداخت و داروهای کم یاب و گوناگونی را در آزمایشگاه خود تولید کرده رازی اولین بار جوهر نمک (اسید کلریدریک) و از تقطیر نوشادر بدست آورده وآن را دهن النوشادر (روغن نوشادر) نامیده است. وی 8 قرن قبل از لا وازیه اکسید جیوه را تهیه کرده و به خاصیت سمی جیوه پی برده بود ونخستین کسی که درباره آبله وحسبه و سرخک رساله نوشت رازی نخستین کسی بود که فعل وانفعالات شیمیایی را در طب دخالت داده وبهبود بیماری را نتیجه ی آن دانسته است. رازی نخستین تهیه کننده ی فلز ارسیفک بوده وی اولین بار الک لرا از تقطیر مواد قندی ونشاسته ای بدست آورد وآن را الکل نامید این فیلسوف وپزشک نامی ایران علاوه بر علم وسیع کیمیا وپزشکی جهانگیر در فلسفه نیز دارای تحقیقات عمیقی بودکه مورد توجه واهمیت می باشد. کتابه وآثار فلسفی او اکنون جز تعدادمعدودی در دست ن یست ولی آنچه از فهرست بیرونی وسایر ماخذ بر می آید وی کتابهای متعدد در کلیات مسائل طبیعی ومنطقیات ومابعدالطبیعه داشته است و آنها عبارت اند از کتابهیا سمع الکیان الهیولی، الهیولی کبیر، الشکوک علی ابرقلس، کتاب البرهان و .. می باشند. محمد رازی نه فقط در طب به تجربه دست می زد بلکه آزمایش را در کلیدی مباحث علوم طبیعی ضروری دانست وی آزمایشهای شیمیایی خود را با چنان دقتی تشریح و توصیف کرده که امروز هم هر شیمی دانی متیواند عینا آن را مجددا به معرض آزمایش درآورد. رازی مواد شیمیایی را طبقه بندی کرده و در بابی وزن مخصوص تحقیقاتی به عمل اورد به اکتشفات مهیم از قبیل اکتشاف الکل واسید سولفوریک نایل آمد وی با کتابهای مهم وروشنگرش در مورد پزشکی وطب ماده ی ضدعفونی کننده ای را از تقطیر شراب بدست آورده بود و در علم پزشکی به کار گرفت که کشف الکل هدیه ای بزرگ بشر بود. در آن زمان مردم او را طبیب مدره زنده کن می نامیدند زندگی ساده وبه دور از تجمل داشت او دو شغل داشت روزها را در مغازه صرافی و عصرها هم در خانه به طبابت می پرداخت. راز جوهر گوگرد (راج سبز) یا (سولفات دوفر) را توانست بدست آورد و از الکل و سایر موادی که خود کشف کرده بود در داروسازی استفاده کرد وبین علم شیمی و پزشکی رابطه ای خاص به وجود آورد. او استفاده از پنبه را نیز در پزشکی رواج داد و چگونگی استفاده از آن را در پزشکی به دیگران آموخت. رازی روزها را که در صرافی می گذارند به علت رفت و آمد کم مشتری در درجه ی اول به

دانلود تخقیق در مورد زکریای رازی (2) (با فرمت word)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 23

ابوبکر محمد پسر زکریای رازی فیلسوف و عالم طبیعی و شیمی دان و پزشک بزرگ ایران عالم اسلامی و ملقب به جالینوس المسلمین از مفاخر مشاهیر جهان و یکی از نوابغ روزگار قدیم است. تولد او در اوایل شعبان سال 251 هجری در ری اتفاق افتاد و در همین شهر به تحصیلات خود در فلسفه و ریاضیات و نجوم و ادبیات مبادرت کرد و بعید نیست که توجه او به تحصیل علم کیمیا نیز در ایام جوانی جلب شده باشد.

توجه و اشتغال وی به علم طب بعد از سنین جوانی و بنابر قول ابوریحان بیرونی پس از مطالعات و تجارب آن استاد در کیمیا جلب و عملی شده و نتیجه عارضه پی بوده که در چشم وی از تجارب کیمیا وی پدید آمده بود نوشته اند:

رازی در سی سالگی به بغداد رفت و چون بر بیمارستان مقتدر گذر کرد به طب دلبستگی یافت و به تحصیل این علم پرداخت و چون در آن چیره دست شد، به ری بازگشت و به خدمت منصوربن اسحاق حاکم ری در آمد و سرپرست بیمارستان ری شد. بعدها به بغداد رفت و ریاست بیمارستان مقتدر را بر عهده گرفت و شهرت وی در بغداد به جایی رسید که سابقه نداشت.

محل و تاریخ وفات محمد رازی به درستی مشخص نیست، بیرونی وفات او را در ماه شعبان سال 313 هجری نوشته و تعداد تألیف های وی را بیش از پنجاه و شش کتاب و رساله دانسته است.

از مهمترین آثار او یکی «الحاوی» است که به نظر از «قانون» ابن سینا مهمتر است. این کتاب چند قرن مورد مطالعه و مراجعه، بلکه تنها کتاب اصلی درسی طب به شمار می رفته است. الحاوی دائره المعارفی بوده که اکنون تمام آن در دست نیست.

محمد رازی این کتاب را به صورت یادداشتهای متعددی تهیه کرده بود و بعد از مرگ وی به دستور ابن عمید از روی یادداشتهای او کتاب را استنساخ و تنظیم کردند. مقدار زیادی از نتایج آزمایشها و مطالعات رازی در این کتاب جمع است.

اثر دیگر رازی «طب المنصوری» است که به نام منصور بن اسحاق حاکم ری تألیف و تنظیم شده است. طب المنصوری و برخی از رساله های طبی دیگر محمد رازی به زبان لاتینی ترجمه و چاپ شده و مورد استفاده اروپاییان بوده است.

کتاب «من لا یحضره الطبیب» اثر دیگر وی شامل دستورهای ساده برای معالجات گوناگون است. کتاب دیگر او «برء الساعه» است.

در علم کیمیا باید رازی را سرآمد دانشمندان اسلامی دانست. از کارهای مهم او که متکی به آزمایشهای متعدد بوده، کشف جوهر گوگرد (اسید سولفوریک) و الکل است.

محمد رازی کتابهای متعدد در کیمیا به رشته تحریر در آورده است که از آن جمله «کتاب الاکسیر» و «کتاب التدبیر» را باید نام برد.

این فیلسوف و پزشک نامی ایران علاوه بر علم وسیع کیمیا و پزشکی جهانگیر، در فلسفه نیز دارای تحقیقات عمیقی است که مورد توجه و اهمیت می باشد. از کتابها و آثار فلسفی او اکنون جز تعداد معدودی در دست نیست، ولی آن چه از فهرست بیرونی و سایر مأخذ بر می آید. وی کتابهای متعدد در کلیات مسایل طبیعی و منطقیات و ما بعدالطبیعیه داشته است و آنها عبارتند از کتابهای: سمع الکیان الهیولی الصغیر و الهیولی الکبیر. (ابن ندیم: کتاب الهیولی المطلقه و للجسم محرکا من ذاته طبعا – فی العاده – المدخل الی المنطق – کتاب البرهان – کیفیه الاستدلال – العلم الالهی علی رای سقراط العلم الالهی الکبیر فی الفلسفه القدیمه – رساله در انتقاد اهل اعتزال – قصیده الهیه – الحاصل فی العلم اللهی – الشکوک علی ابرقلس – ردنامه فرفوریس به انابون المصری – النفس الصغیر – النفس الکبیر – الطب الروحانی -  فی السیره الغلسفیه – امارات الاقبال الدوله و چند رساله دیگر فلسفی که در رد بر مخالفان خود در مسئله قدم هیولی و لذت و معاد و ناقدان خود بر علم الهی ورد بر سیس ثنوی نگاشت.

کتاب دیگری نیز در رد نبوات و در نقض ادیان داشت به نام «فی النبوات» و شاید برای تکمیل اقوال خود در همین کتاب، کتاب معروف دیگر خود را به نام «حیل المتنبین» مشهور به «مخاریق الانبیاء » نگاشته بوده است.

محمد رازی علاوه بر تالیف های فلسفی، شروح و جوامعی هم از آثار متقدمین مانند ارسطو و افلاطون داشت. از افلاطیون رساله طیماوس را شرح کرد و از ارسطو جوامعی در منطق چون جوامع قاطیفوریاس و باری ارمینیاس و انالوطیقا ترتیب داد و نیز کتابی در منطق به روش و با اصطلاحات متکلمین اسلام تدوین کرد. دائره المعارف دانشمندان علم و صنعت درباره محمد بن زکریای رازی آمده است.

محمد رازی نه فقط در طب به تجربه دست می زد بلکه آزمایش را در کلیه مباحث علوم طبیعی ضروری می دانست. وی آزمایشهای شیمیایی خود را با چنان دقتی تشریح و توصیف کرده که امروزه هم هر شیمی دانی می تواند عیناً آن را

تحقیق در مورد زکریای رازی (word)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 9

زندگی

نام وی محمد و نام پدرش زکریا و کنیه‌اش ابوبکر است. مورخان شرقی در کتاب‌هایشان او را محمد بن زکریای رازی خوانده‌اند، اما اروپائیان و مورخان غربی از او به نام‌های رازس Rhazes=razes و الرازی Al-Razi در کتاب‌های خود یاد کرده‌اند. به گفته ابوریحان بیرونی وی در شعبان سال ۲۵۱ هجری (۸۶۵ میلادی) در ری زاده شد و دوران کودکی و نوجوانی و جوانی‌اش دراین شهر گذشت. چنین شهرت دارد که در جوانی عود می‌نواخته و گاهی شعر می‌سروده‌است. بعدها به زرگری و سپس به کیمیاگری روی آورد. وی در سنین بالا علم طب را آموخت. بیرونی معتقد است او در ابتدا به کیمیا اشتغال داشته و پس از آن‌که در این راه چشمش در اثر کار زیاد با مواد تند و تیزبو آسیب دید، برای درمان چشم به پزشکی روی آورد.[۳] در کتاب‌های مورخان اسلامی آمده‌است که رازی طب را در بیمارستان بغداد آموخته‌است، در آن زمان بغداد مرکز بزرگ علمی دوران و جانشین دانشگاه جندی شاپور بوده‌است و رازی برای آموختن علم به بغداد سفر کرد و مدتی نامعلوم در آن‌جا اقامت گزید و به تحصیل علم پرداخت و سپس ریاست بیمارستان «معتضدی» را برعهده گرفت. پس از مرگ معتضد خلیفه عباسی، به ری بازگشت و عهده‌دار ریاست بیمارستان ری شد و تا پایان عمر در این شهر به درمان بیماران مشغول بود. رازی در آخر عمرش نابینا شد، درباره علت نابینا شدن او روایت‌های مختلفی وجود دارد، بیرونی سبب کوری رازی را کار مداوم با مواد شیمیایی چون بخار جیوه می‌داند.

رازی در تاریخی بین ۵ شعبان ۳۱۳ ه.ق.*[۴] الی ۳۱۳ ه.ق. در ری وفات یافته‌است. مکان اصلی آرامگاه رازی نامعلوم است.

[ویرایش] در مورد تاریخ تولد و مرگ رازی

مهم‌ترین سند تاریخی دربارهٔ تولد و مرگ رازی کتاب «فهرست کتب رازی» نوشتهٔ ابوریحان بیرونی است. در این کتاب تولد رازی در غرهٔ شعبان ۲۵۱ (قمری) ه.ق و درگذشت او در پنجم شعبان ۳۱۳ ه.ق. ثبت شده‌است. ضمنا «در این رساله ابوریحان علاوه بر آن که صریحاً تاریخ تولد و وفات رازی را متذکر شده، مدت عمر او را به سال قمری شصت و دو سال و پنج روز و به شمسی شصت سال و دو ماه و یک روز به‌طور دقیق آورده‌است.»[۵] اما در منابع مختلف تاریخ‌های متفاوتی در مورد تولد و مرگ رازی آمده‌است.

تولد

حدود ۲۳۹ (قمری) ه.ق.[۶]

۲۵۱ (قمری) ه.ق.[۷]

۲۵۰ (قمری) ه.ق.[۸]

۲۴۹ (قمری) ه.ق.، فرهنگ تاریخ و جغرافیا تالیف بویه[۹] و در لاروس بزرگ[۱۰] تاریخ تولد رازی ۸۵۰ میلادی آورده شده‌است.[۱۱]

مرگ

در مورد تاریخ درگذشت رازی نیز اختلاف زیادی وجود دارد در فرهنگ معین پس از ذکر ۳۱۳ ه.ق نوشته شده‌است:«و به قولی ۳۲۳ ه.ق.»[۱۲] و در لغت‌نامهٔ دهخدا نیز پس از ذکر همان ۳۱۳ ه.ق در مورد درگذشت رازی آمده‌است:«زرکلی از ابن‌الندیم و مولف نکت الهمیان و وفیات مرگ او را در ۳۱۱ ه.ق. نوشته‌است.»[۲]

«در این باب نیز بین مورخان اختلاف نظر است، مثلاً قفطی و ابن‌صاعد اندلسی و ابوالفرج ملطی در مختصر الدول و جرجی زیدان در کتاب تاریخ آداب اللغه العربیه وفات رازی را سال ۳۲۰ هجری ذکر کرده‌اند. ابن ابی اصیبه از قول ابوالخیر حسن بن سوار بن بابا (که تقریباً هم‌زمان با رازی بوده‌است) وفات رازی را سال ۲۹۰ و اندی و یا ۳۰۰ و کسری و به اعتبار دیگر ۳۲۰ آورده‌است.»[۱۳]

[ویرایش] استادان و شاگردان

درباره استادان و پیش‌کسوت‌های رازی میان کارشناسان و تاریخ‌نویسان اتفاق نظر وجود ندارد. گروهی او را شاگرد علی‌بن ربن طبری و ابوزید بلخی می‌دانند اما عده‌ای دیگر بنا بر شواهد و دلایلی این موضوع را رد می‌کنند. ناصرخسرو در زادالمسافرین صفحهٔ ۹۸ از شخصی به‌نام ایرانشهری به‌عنوان «استاد و مقدم» محمد زکریا نام می‌برد اما هیچ نشانی از این شخص به‌دست نیامده‌است. از این نام‌ها به عنوان شاگردان رازی یاد شده‌است: یحیی بن عدی، ابوالقاسم مقانعی، ابن قارن رازی، ابوغانم طبیب، یوسف بن یعقوب، محمد بن یونس و ابوالحسن طبری.

[ویرایش] اخلاق و صفات رازی

رازی مردی خوش‌خو و در تحصیل کوشا بود. وی به بیماران توجه خاصی داشت و تا زمان تشخیص بیماری دست از آن‌ها برنمی‌داشت و نسبت به فقرا و بینوایان بسیار رئوف بود. رازی برخلاف بسیاری از پزشکان که بیشتر مایل به درمان پادشاهان و امراء و بزرگان بودند، با مردم عادی بیشتر سروکار داشته‌است. ابن‌الندیم در کتاب «الفهرست» خود می‌گوید: «تفقد و مهربانی به همه کس، به ویژه فقراء و بیماران داشته، از حالشان جویا، و به عیادتشان می‌رفت و مقرری‌های کلانی برای آن‌ها گذاشته بود.»[۱۴] رازی در کتابی به نام صفات بیمارستان این عقیده را ابراز می‌دارد که هر کس لایق طبابت نیست و طبیب باید دارای صفات و مشخصه‌های ویژه‌ای باشد.[۱۵] رازی درباره جاهل عالم‌نما افشاگری‌های متعددی صورت داده‌است و با افراد کم‌سواد که خود را طبیب می‌نامیدند و اطرافیان بیمار که در طبابت دخالت می‌کردند به شدت مخالفت می‌کرد و به همین سبب مخالفانی داشت.*[۱۶]

[ویرایش] پزشکی

رازی در حال درمان یک بیمار

رازی طبیبی حاذق و پزشکی عالی‌قدر بود و در زمان خود شهرت به‌سزایی داشت. رازی از زمرهٔ پزشکانی است که بعضی از عقاید وی در درمان طب امروزی نیز به‌کار می‌رود، مخصوصا در درمان بیماران با مایعات و غذا. پزشکان و محققین از کتاب‌ها و رسالات رازی در سده‌های متمادی بهره برده‌اند. ابن‌سینا رازی را در طب بسیار عالی‌مقام می‌داند و می‌توان گفت برای تالیف قانون از حاوی رازی استفاده فراوان کرده‌است.

[ویرایش] آبله و سرخک

رازی اولین کسی است که تشخیص تفکیکی بین آبله و سرخک را بیان داشته‌است. وی در کتاب آبله و سرخک خود به علت بروز آبله پرداخته و سبب انتقال آن را عامل مخمر از راه خون دانسته‌است و ضمن معرفی آبله و سرخک به‌عنوان بیماری‌های حاد، نشانه‌هایی از بی‌خطر یا کشنده بودن آن‌ها را بیان می‌دارد و برای مراقبت از بیمار مبتلا به این بیماری‌ها روش‌هایی را توصیه می‌کند از جمله به عنوان اولین طبیب استفاده از پنبه را در طب آورده و به منظور زخم نشدن بدن بیماران آبله‌ای از آن بهره می‌برده و در مراقبت از چشم‌ها و پلک و گلو و بینی این بیماران توصیه فراوان کرده‌است. در کتاب آبله و سرخک رازی در مورد آبله و سرخک چه قبل از ظهور بیماری و چه بعد از آن و جلوگیری از عوارض بیماری به اندام‌های بدن تدابیری آورده شده‌است.

[ویرایش] تشریح

تحقیق در مورد زکریای رازی (word)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 15

فهرست مطالب

زندگی نامه‌ی محمدبن زکریای رازی

مؤلفات محمد بن زکریای رازی

الکل

منابع :

با بهره گیری از کتاب مرجع همه بزرگان

سایت اینترنتی

www.google.com

تهیه کنندگان :

تینا اژدری

شادی صالحی

زهره علیزاده

ندا ظرافت کیش

زندگی نامه محمدبن زکریا رازی

ابوبکر محمد بن زکریای رازی فیلسوف وعالم طبیعی و شیمی دان وپزشک بزرگ ایران عالم اسلامی و ملقب به جالینوس المسلمین از مفاخر و مشاهیر جهان ویکی از نوابع روزگار قدیم است است وی در شعبان 251 هـق مطابق 27 اوت 685 میلادی در شهر ری به دنیا آمد رازی 30 سال در ری زندگی کرد و مدارج علمی خود را پله پله می گذارند پدرش یکی از تجار شهر ری و مادرش زنی بانو و صاحب ذوق بوده محمد در شش سالگی به مکتب رفت وقتی محمد حدودا ده ساله بود پدرش فوت کرد محمد پس از مرگ پدر به دلیل ازدواج مادرش پیش یکی از اقوام مادرش که در صرافی اشتغال داشت ماند دوران نوجوانی را در صرافی که روایت است شغل دوم او بوده است گذراند شهر ری که در آن زمان آن را راگا می نامیدند از لحاظ مرتبه ی فرهنگی و علمی بالا بود و مدارس مختلف داشت روایت استکه محمد بن زکریای رازی در جوانی به تحصیل موسیقی پرداخت و پس از ان به تحصیل فلسفه، ادبیات، ریاضیات و نجوم وطب پرداخت. از آنجا که فردی بسیار باهوش و مشوق علم بود این ها را تا مدارج بالا طی کرده وسپس توجه اش به طب وکیمیاگری جلب شده وتا آن جا پیش رفت که در ترکیب و تجزیه ادویه وعناصر مهارتی بسزا پیدا کرد به طوری که در زمانی که هنوز بیست سال نداشت در ردیف اولین شیمی دانان عصر خود قرار گرفت.او برای خود آزمایشگاهی کامل گردآوری کرده بود و مدتی را هم برای بدست آوردن طلا از ترکیب عناصر و دیگر صرف کرده است سرانجام وی گوهر فلزات را دگرگون کرد و با انجام ازمایشات پرهزینه توانست اسیدی بدست آورد که مس را به طلا ونقره تبدیل کند وی به کارهای تحقیقی و تجربی در علم شیمی بسیار علاقه داشت وپس از اتمام و پیداکردن تبحر لازم در علم شیمی به سراغ علم طب رفت و به داروسازی پرداخت و داروهای کم یاب و گوناگونی را در آزمایشگاه خود تولید کرده رازی اولین بار جوهر نمک (اسید کلریدریک) و از تقطیر نوشادر بدست آورده وآن را دهن النوشادر (روغن نوشادر) نامیده است. وی 8 قرن قبل از لا وازیه اکسید جیوه را تهیه کرده و به خاصیت سمی جیوه پی برده بود ونخستین کسی که درباره آبله وحسبه و سرخک رساله نوشت رازی نخستین کسی بود که فعل وانفعالات شیمیایی را در طب دخالت داده وبهبود بیماری را نتیجه ی آن دانسته است. رازی نخستین تهیه کننده ی فلز ارسیفک بوده وی اولین بار الک لرا از تقطیر مواد قندی ونشاسته ای بدست آورد وآن را الکل نامید این فیلسوف وپزشک نامی ایران علاوه بر علم وسیع کیمیا وپزشکی جهانگیر در فلسفه نیز دارای تحقیقات عمیقی بودکه مورد توجه واهمیت می باشد. کتابه وآثار فلسفی او اکنون جز تعدادمعدودی در دست ن یست ولی آنچه از فهرست بیرونی وسایر ماخذ بر می آید وی کتابهای متعدد در کلیات مسائل طبیعی ومنطقیات ومابعدالطبیعه داشته است و آنها عبارت اند از کتابهیا سمع الکیان الهیولی، الهیولی کبیر، الشکوک علی ابرقلس، کتاب البرهان و .. می باشند. محمد رازی نه فقط در طب به تجربه دست می زد بلکه آزمایش را در کلیدی مباحث علوم طبیعی ضروری دانست وی آزمایشهای شیمیایی خود را با چنان دقتی تشریح و توصیف کرده که امروز هم هر شیمی دانی متیواند عینا آن را مجددا به معرض آزمایش درآورد. رازی مواد شیمیایی را طبقه بندی کرده و در بابی وزن مخصوص تحقیقاتی به عمل اورد به اکتشفات مهیم از قبیل اکتشاف الکل واسید سولفوریک نایل آمد وی با کتابهای مهم وروشنگرش در مورد پزشکی وطب ماده ی ضدعفونی کننده ای را از تقطیر شراب بدست آورده بود و در علم پزشکی به کار گرفت که کشف الکل هدیه ای بزرگ بشر بود. در آن زمان مردم او را طبیب مدره زنده کن می نامیدند زندگی ساده وبه دور از تجمل داشت او دو شغل داشت روزها را در مغازه صرافی و عصرها هم در خانه به طبابت می پرداخت. راز جوهر گوگرد (راج سبز) یا (سولفات دوفر) را توانست بدست آورد و از الکل و سایر موادی که خود کشف کرده بود در داروسازی استفاده کرد وبین علم شیمی و پزشکی رابطه ای خاص به وجود آورد. او استفاده از پنبه را نیز در پزشکی رواج داد و چگونگی استفاده از آن را در پزشکی به دیگران آموخت. رازی روزها را که در صرافی می گذارند به علت رفت و آمد کم مشتری در درجه ی اول به