تحقیق درمورد ترویج کشاورزی 0904

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 25

مقدمه:

امروزه با مطرح شدن مقوله پایداری در تمامی موضوعات مربوط به انسانها ، پایداری در بخش کشاورزی نیز مورد توجه بسیاری از اندیشمندان، سیاستگزاران و کشاورزان قرار گرفته است. کشاورزی پایدار در واقع سیستمی است که به سطح دانش بالا و مدیریت تخصصی نیاز دارد و رهیافتی است که در بلند مدت به کشاورزان کمک می کند تا تولید و سودمندی خود را حفظ و یا افزایش دهند. تا به امروز راهکارهای مختلفی برای حصول به اهداف کشاورزی پایدار و مواجهه با چالشهای پیش روی آن بیان شده است، اما آنچه که امروزه بیشتر کشورها و بخصوص کشورهای اروپایی مدنظر دارند مدیریت تلفیقی مزرعه می باشد که نوید بخش غذای سالمتر، با کیفیت و ارزش غذایی بالاتر و مراقبتهای زیست محیطی بیشتر می باشد.(Anonymous,2002) هم اکنون این رهیافت در بسیاری از کشورهای اروپایی پذیرفته شده و به نظر بسیاری از متخصصان، یک راه حل عملی برای مسائل و مشکلات کشاورزی در قرن 21 می باشد از طرفی با توجه به مشکلات پیش روی کشاورزان ایران از جمله مصرف نادرست کودهای شیمیایی، از بین رفتن مقادیر زیادی از محصولات در اثر آفات و بیماریها، کاهش منابع و نهاده های مورد نیاز و عدم توجه به مسائل زیست محیطی و همچنین لزوم توجه اولویتهای جهانی از جمله جهانی شدن بازار محصولات و توجه به خواسته های این بازارها مبتنی برارگانیک بودن محصولات و پایداری در تولید و قابل تامین بودن آنها، اهمیت توجه به روشهای پیشنهادی در این رهیافت بیشتر نمایان می شود. این مقاله ضمن بیان مفهوم ، مزایا و اصول این رهیافت به معرفی برخی شیوه های کاربردی آن می پردازد.

کشاورزی پایدار

نورمن و همکاران به نقل از جامعه زراعی آمریکا در سال 1989 کشاورزی پایدار را چنین تعریف کردند: کشاورزی پایدار درتمام دوران باعث بهبود محیط زیست و استفاده بهینه از منابع موجود شده و در تامین نیازهای غذایی انسان و ارتقاء کیفیت زندگی کشاورزان و جوامع بشری نقش مهمی دارد و باعث پویایی اقتصادی می شود. دیبرتین و پاجولیز به نقل از شورای علمی کانادا کشاورزی پایدار رااین چنین تعریف کرده اند: کشاورزی پایدار سیستمی است که تامین نیازهای جامعه را از لحاظ مواد غذایی مدنظر داشته و بر حفاظت منابع طبیعی و بهبود کیفیت محیط زیست برای نسلهای آتی تاکید دارد.

کشاورزی پایدار یک نظام سودمند، پایدار و متکی بر حفظ منابع طبیعی است و سودمندترین نحوه استفاده از انرژی خورشید و تبدیل آن به محصولات کشاورزی، بدون تخریب حاصلخیزی خاک و کیفیت محیط زیست را توصیه می کند. کشاورزی پایدار دیدگاهی ماورای اقتصاد تولید صرف را مدنظر داشته و در آن همبستگی بین اقتصاد تولید، ثبات اکولوژیکی و کیفیت محیط زیست به صورتی جامع نگریسته می شود (محبوبی، 1373).یک برنامه کشاورزی پایدار موفق در برگیرنده هفت هدف زیر می باشد:

1. فراهم کردن امنیت غذایی همراه با افزایش کمی و کیفی آن، ضمن در نظر گرفتن نیازهای نسلهای بعدی؛

2. حفاظت از منابع آب، خاک و منابع طبیعی؛

3. حفاظت از منابع انرژی در داخل و خارج مزرعه؛

4. حفظ و بهبود سودآوری کشاورزان؛

5. قابلیت پذیرش از سوی جامعه؛

6. حفظ نیروی حیات جامعه روستایی؛

7. حفظ تنوع زیستی (Mahler et al, 1997)

چالشهای پیش روی کشاورزان پایدار در جهان و ایران

مالرو و همکاران (1997) سه چالش اصلی پیش روی کشاورزان پایدار را رشد جمعیت، تولید موادغذایی و تقاضای انرژی می دانند و خاطرنشان می سازند که تنها راه حصول به کشاورزی پایدار کنترل این سه عامل است.

1ـ رشد جمعیت: افزایش جمعیت انسانها باعث استفاده بیشتر آنها از محیط و منابع طبیعی می شود. جمعیت جهان هر یازده سال یک میلیارد نفر افزایش می یابد و هر 60 سال دو برابر می شود، تا سال 2070 میلادی جمعیت جهان به 12 میلیارد نفر می رسد.

2تولید موادغذایی: با افزایش جمعیت، نیاز به غذا نیز افزایش می یابد. همین امر باعث استفاده بی رویه از زمینهای زراعی و کودهای شیمیایی شده و مسائل زیست محیطی را بوجود می آورد. از طرفی آمار نشان می دهد که مقدار زمین در جهان در سال 1950 از 5/0 ایکر برای هر شخص به 28/0 ایکر در سال 2000 کاهش می یابد. همچنین میزان رشد بازده محصولات در دهه های گذشته نیز کاهش یافته است. این عوامل باعث شده که دستیابی به کشاورزی پایدار مشکل شود.

همانگونه که ذکر شد مقدار رشد بازده محصولات نیز در حال کاهش است. بازده محصولات بین سالهای 1960 ـ 1950 حدود 40 درصد افزایش داشته در صورتیکه بین سالهای 2000 ـ 1990 بازده تنها 5 درصد افزایش داشته است.