مقاله درمورد ادبیات پست مدرن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 16

سبک پست مدرن

 دنیاى امروز، دنیاى پست مدرنیسم است. تأثیر سبک پست مدرن را بر شیوه زندگى انسان ها و مشکلات اجتماعى، اقتصادى و سیاسى شان نمى توان انکار کرد و از این رهگذر ابعاد فرهنگى و هنرى جوامع بویژه مدیوم سینما بیش از سایر ابعاد، تحت تأثیر این سبک قرار دارند. فیلم پست مدرن، ایده هاى این سبک را از طریق مدیوم سینما، توضیح مى دهد. سبک پست مدرن ساختار معمول روایت داستان و شخصیت پردازى آن را در یک فیلم به هم مى ریزد.فیلمسازان در سینما با شیوه پست مدرن، مى کوشند زندگى ایده الى را به نمایش بگذارند؛ از این رو آنها دنیایى فرا واقعى را به تصویر درمى آورند که بى آنکه تأثیرى مثبت برسبک زندگى انسان ها بگذارد، انزجار، خشم و ناامیدى را در آنها بوجود مى آورد. بنابراین موجب افزایش خودکشى، قتل و جنایت ها و بزهکارى هاى دیگر مى شود که در سراسر دنیا شاهد آنها هستیم. امروزه در اکثر جوامع برخلاف ابعاد اجتماعى و اقتصادى، در ابعاد فرهنگى و هنرى، پست مدرنیسم درحال جایگزین شدن مدرنیسم، رئالیسم و کاپیتالیسم است. آکادمى فیلم آمریکا، اغلب آثار سینمایى خانه هنر این کشور را، فیلم هاى پست مدرن قلمداد مى کند، در حالیکه تمامى ویژگى هاى این فیلم ها با بسیارى از آثار سینمایى موزیکال هالیوود مطابقت دارند؛ البته تعدادى درام جنایى نیز در میان آنها به چشم مى خورد. کمدى موزیکال «آوازخواندن در باران» (۱۹۵۲) یکى از فیلم هاى هالیوودى است که ویژگى هاى فیلم هاى پست مدرنیستى را دارد. داستان این فیلم در دوران انقلاب فرانسه مى گذرد و در موسیقى آن از جاز مدرن استفاده شده است. تاریخ ساخت فیلم «آوازخواندن در باران» براین ادعا که سبک پست مدرن در دهه هاى ۱۹۵۰ و۱۹۶۰ یکى از شیوه هاى معمول فیلمسازى نبوده، خط بطلان مى کشد؛ در واقع اوج فیلمسازى به سبک پست مدرن در این دو دهه بوده است و علاوه بر «آواز خواندن در باران»، درام هاى جنایى «About de souffle» و «Lavven tura» در سال ۱۹۶۰ و درام «۵/۸» (۱۹۶۳) و کمدى ماجراجویانه «Satyricon» (۱۹۶۹) از فیلمسازان برجسته سبک پست مدرن، فدریکوفلینى، مهم ترین فیلم هاى این سبک در آن دوره محسوب مى شوند.در دهه ۸۰ به منظور آنکه مخاطب برخى از مفاهیم این سبک را بهتر درک کند، سینماى پست مدرن، المان هاى معمول سینمایى را نیز در خود جاى داد واین امر موجب تغییراتى در این سبک فیلمسازى شد. حاصل آن تغییرات فیلم رومانتیک «زن وکیل فرانسوى» (۱۹۸۱) و درام «دو دوست» (۱۹۸۵) هستند. تغییراتى کوچک اما قابل توجه در سبک فیلمسازى پست مدرن، دیدگاهى جدید از آن را در طول دهه هاى بعد و آغاز قرن بیست ویک در ذهن مخاطبانش ایجاد کرد. کمدى موزیکال «مردم جشن ۲۴ ساعته» در سال ۲۰۰۲ ساخته یکى دیگر از کارگردانان ممتازسبک پست مدرن، مایکل وینترباتم بر این ادعا صحه مى گذارد. البته درام جنایى «پالپ فیکشن» (۱۹۹۴) ساخته کوئنیتن تارانتینو و فیلم تریلر «Mulholland Drive» (۲۰۰۱) از دیوید لینچ، نیز مصداق این ادعا هستند. از آنجا که سبک فیلمسازى پست مدرن در به تصویر درآوردن موضوعات مهم مربوط به انسانیت موفقیتى به دست نیاورد، در دهه اول قرن بیست ویکم، سبک رمدرن با تأکید بر ارتباط احساسى مخاطب با فیلم، در تضاد با سبک پست مدرن، در سینما پدیدار شد. از فیلم کوتاه «فیلمبردارى در ماه» (۲۰۰۳) مى توان به عنوان نمونه اى از آثار سینمایى سبک رمدرن، نام برد. اما باید گفت از زمانى که فیلمسازان به سبک پست مدرن روى آورده اند، این سبک به عنوان شیوه اى جدید براى کشف موضوعات و شخصیت ها در سینما، مورد توجه قرار گرفته است.

ادبیات پست مدرن

پست مدرنیزم در زبان ما به گونه های پسامدرنیزم ، پسا نوگرایی و پسین نوگرایی آمده است. از آنجا که نوگرایی را نمیتوان برگردان فراگیر مدرنیزم دانست ، بهتر است از کاربرد پسا نوگرایی و به ویژه پسین نوگرایی بپرهیزیم. پسین نوگرایی با مفاهیم رقاص پسا مدرنیزم در تناقض است. تا مجبوریم مدرنیزم را برنوگرایی ترجیح دهیم بهترست پسا را به جای post  به کار بریم و بگوییم: پسامدرنیزم.

ژاک دریدا زبانزدی را از همامیزی دو واژه جعل کرده است که کلیدی برای پژوهش های پیچان در زمینه پست مدرنیزم میتواند بود: Differance. این واژه هم به مفهموم تعلل و تاخیر یاDifference  میتواند بود و هم به معنی تسلیم و تمکین و تن در دادن ( Deference). این بدان مفهوم است که ارجاع یک دال به مدلول همیشه در حال پوست عوض کردن است و معنا در فرایند رنگارنگ این دگرگونی ها هماره به تاخیر می افتد و به جلوه یی تازه میرسد. بنابرین در اصل معنایی در کار نیست زیرا کوشش ما برای یافتن آن گذشتن از مرز های زبانشناختی است.