تحقیق درباره زبان تخصصی زعفران

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 10

تاریخچه زعفران

زعفران با نام علمی کرکوس ساتیوس Crocus Sativus  از خانواده زنبقیان Iridaceae  می باشد. در برخی منابع، مثلا در  دائره المــعارف آمریکانا   Americana Encyclopedia   ذکر شده است که این کلمه از کریکوس Corycus که نام منطقه ای در سیلیسیا Cilicia واقع در شرق مدیترانه می باشد گرفته شده است. عده ای مبداء زعفران را ایالت قدیم ماد ایران می دانند، برخی از محققین نیز خاستگاه زعفران را در منطقه وسیعتری از کره زمین شامل یونان، ترکیه، آسیای صغیر و ایران می دانند. ایرانیان ضمن صدور زعفران به بسیاری از نقاط جهان باستان، خواص آن را به یونانیها، رومیها، چینیها و اقوام سامی  از جمله عربها معرفی کردند و شیوه زراعت آن را در سده های اول تا چهارم هجری به امم اسلامی پیرامون مدیترانه آموختند. به این ترتیب که نخستین زعفران زارها به وسیله ایرانیان تبعید شده توسط معاویه در نواحی شام دایر شدند، سپس کاشت زعفران در شمال افریقا  و اندلس (اسپانیای اسلامی) وصقلیه (سیسیل) رواج یافت و اقوام ایرانی همچون رستمیان و بنوطبری در انتقال فرهنگ زعفرانکاری  مؤثر بودند. مستندات تاریخی بیانگر این واقعیت است که ایرانیان از روزگاران کهن به زر و زعفران علاقه و توجهی بلیغ داشته اند به طوری که در جشن ها و سرور ها و مجالس بزم و نشاط مانند عروسی ها و اعیاد، یا استقبال از بزرگان و زائران زر و زعفران نثار قدمها می کردند. در برپایی با شکوهتر این گونه آئین ها،  ضمن آذین بندی و آینه بندان، سکه های زرین و سیمین را به همراه زعفران  و گل و نقل بر سر عروس و داماد یا شخصیتهای مورد نظر، و گاهی همه حاضران در این گونه مراسم  می ریختند. در برخی ازمراسم زعفران را به تنهایی، یا همراه با مشک وعنبر و عود دود می کردند و گلاب می پاشیدند. درعصرهخامنشیان زعفران برای تزئین گرده های نان ومعطر کردن خوراکها به کار می رفته است. فردیناند یوستی ضمن شرح زندگانی داریوش نوشته است: ((شاه ایران تن خود را روغنی معطر می مالید که عبارت بود از مخلوط روغن آفتاب گردان که در پیه شیر پخته و با زعفران و شراب خرما تهیه میشد)). در دوره پارتها زعفران ایران به یونان و روم می رفت، بعدا چین هم از مشتریان زعفران ایران شد. در عصر ساسانیان کاشت زعفران در قم و بون نیز رایج گردید و مرغوبیت محصول آنها شهرت یافت. در همان روزگار زعفران در پرداخت کاغذهای گران قیمت کاربرد پیداکرد، اما پیشتر از آن محلول  زعفران به عنوان مرکب تحریراستفاده می شد،وتا قرنها بعددرترکیب مرکبهای تحریر مرغوب به کار می رفته است. از انواع مرکب زعفرانی کم رنگ و پر رنگ (از زرد کمرنگ تا قرمز خونین) برای نوشتن عنوان فرمانها و نامه های سلاطین و خلیفگان و امرا، و همچنین در تحریر عنوانها و سرفصلهای کتب و رسالات و نیز در تذهیب و تشعیر ، و در تصویر ها و نقوش حواشی و متن استفاده می شده است. افزون بر اینها در تحریر دعاهای مقدس و همچنین تعویذ ها و طلسم های خاص  بر روی کاغد و پارچه و گاهی کفن، مرکب زعفران به کار می رفته است . در منابع پهلوی زعفران با نام پارسی (کرکم) ثبت شده است. در یک ترجمه بندهش زعفران جزو اسپرغم ها یا عطرها یا گیاهان خوشبوی به حساب آمده، و در ترجمه دیگری از این کتاب، زعفران در شمار گیاهان رنگ کننده پارچه ذکر شده است. کلمه زعفران یک واژهء عربی یا احتمالا معرب است که ریشه و وجه اشتقاق آن ناشناخته مانده، گو اینکه در منابع غربی برای این کلمه و کلمه  کرکم  مبنای سومری  عنوان شده است. این نظر قابل تامل در صورتی به واقعیت نزدیک است که مبدا سومریان از نواحی زعفران خیز ایران باشد، یا بتوان آنها را همان بومیان رانده شده از ایران زمین، پس از هجوم آریاهای دامدار و شبان پیشه پنداشت. در منابع لغت فارسی و عربی دهها کلمه به معنی زعفران ثبت شده است. اما این کلمات به ندرت در مآخذ و متون کهن فارسی به کار رفته است. مثلا کلمه کرکم در نوشته ها و سروده های فارسی در موارد بسیار اندک ذکر شده است، اما کلمه زعفران با همه خصلتها و خصوصیات و خواص نباتیش  مورد توجه بسیاری از ادبا و نویسندگان و شاعران قرار گرفته است، به طوری که با جرأت می توان گفت کلمه زعفران و تعبیرات و تشبیهات مربوط به آن به اندازه ای که در منابع و متون و دواوین فارسی آمده در آثار مکتوب هیچ یک از السنه جهانی به کار نرفته است. کشت زعفران در گذشته ای بسیار دور در غالب مناطق مرکزی ایران متداول بوده است. شهرت زعفران قم در زمان قبل از اسلام حکایت از پیشینه کشت این گیاه در ایران قدیم دارد. در قرن دهم میلادی کشت زعفران توسط اعراب (که خود اعراب نیز آن را از ایرانیان آموخته بودند) در اسپانیا متداول گردید و متعاقب آن در قرن هجدهم در ناحیه ای به نام Walden در Essexانگلستان رواج داشته و امروزه این محل به نام Saffron Walden معروف است . به طوری که از نوشته های ادبی و پزشکی هندوستان برمی آید ، زعفران از دیر باز برای مردم آن سرزمین شناخته شده بوده است. همچنین زعفران نزد مردم مصر، یونان، کلیمیان، هندوها و مسلمانان از توجه خاصی برخوردار بوده است.

گیاهشناسی 

زعفران با نام علمی ( .Crocus Sativus L ) از خانواده زنبقیان (Iridaceae) گیاهی علفی، چند ساله، بدون ساقه و پیازدار است. پیاز زعفران از نوع توپر و تقریبا کروی شکل با قطر 3 تا 5 سانتی متر و پوششی قهوه ای رنگ می باشد که در زیر خاک قرار می گیرد. هر پیاز 6تا 9 برگ باریک، نظیر برگ علفهای چمنی تولید می نماید. ریشه های زعفران ازنوع افشان هستند که از قــاعده پیازها و از روی دایــره محیطی آن می رویند.  گل زعفران اولین اندامی است که در اوایل پاییز ظاهر می شود. در سال اول کشت، به علت ضعف پیازها و عدم استقرار کامل آنها در خاک و کشت عمقی، جوانه های گل توان کافی برای رویش ندارند و حتی برگها در سال اول دیرتر از معمول ظاهر می شوند. پوشش گل از سه کاسبرگ و سه گلبرگ همرنگ بنفش تشکیل می شود، به طوریکه تشخیص کاسبرگها از گلبرگها مشکل می باشد. تعداد پرچمها سه و طول میله پرچم دو برابر بساک است. بساک زعفران زرد رنگ می باشد. مادگی در مرکز گل قرار گرفته و دارای یک تخمدان است و از قسمت تخمدان خامه باریکی خارج می گردد. خامه طویل و کشیده بوده به رنگ زردکمرنگ است که به یک کلاله شفاف قرمز نارنجی سه شاخه ای به طول3-2 سانتی متر ختم می شود. سه کلاله همراه با خامه پس از خشک کردن، زعفران تجارتی را تشکیل می دهند.

اندامهای مختلف گیاه زعفران  

تکثیر زعفران از طریق ایجاد پیازچه های  جدید که از پیاز مادر تولیــد می شود صورت می گیرد. پیاز زعفران در ماههای تابستان به صورت غیرفعال و راکد در زمین باقی می ماند و رشد دوباره خود را در حدود پایان تابستان شروع می نماید. بر طبق گزارشات موجود چندین واریته شناخته شده در کشورهای مختلف کشت می گردد.

تقسیم بندی انواع زعفران

در ایران معمولاً زعفران تولیدی به چند شکل تقسیم بندی می شود. یکی از اصطلاحاتی که از دیرباز در این زمینه مورد استفاده قرار می گرفته  زعفران دخترپیچ  است. این نوع زعفران  شامل قسمت کلاله و خامه، (قسمت سرخ و قسمت سفید یا زردرنگ زعفران) می باشد که در فارسی به آن زعفران دسته‌ای نیز گفته می‌شود، و در خارج از کشور آن را به عنوان زعفران Bunch (دسته ای) یا Red & White(سرخ و سفید) می شناسند. در واقع قسمت قرمز دراین نوع زعفران بایدبین 75-70% باشد و قسمت ریشه یا کنج آن حدود30-25% است. از نامهای جدیدتری که بعداً مرسوم شد، زعفران سرگل یا به اصطلاح عامیانه زعفران سرقلم بود که از زعفران دسته ای تولیدگردید، بدین نحو که قسمتهای زرد آن رابا

تحقیق در مورد زعفران 14 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 24 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

مقدمه:

زعفران از جمله محصولاتی است که کاشت آن از گذشته دور در مناطق جنوبی خراسان معمول بوده است و در بین گیاهان ایران مناسب ترین زراعت کشت متراکم ( Antensive) برای نقاط محروم ودور افتاده کشور است چرا که اغلب مناطق زعفران کاری کشور در فاصله دوری از مرکز واقع شده و فاقد استعداد های صنعتی و امکانات تولیدی دیگر می باشند و چون در محدودیت شدید و ادواری آب کشاورزی نیز به سر می برد.

در سال 79-78 نیز سطح کشت زعفران 41325 هکتار گزارش شده که با توجه به معضل خشکسالی 5/125تن محصول تولید شده است که از این مقدار تولید حدود 110تن آن به ارزش تقریبی 40میلیون دلار به خارج از کشور صادر شده است.

به رغم سهم ایران در تولید و صادرات زعفران، کشور ما نقشی در تجارت بین المللی آن ندارد و حاکمیت بازار زعفران دنیا فعلا در دست اسپانیا است و این کشور تا این اواخر محصول ایران را به نازل ترین قیمت خریده و آن را در بسته بندی های خود به نام اسپانیا به بازارهای جهانی عرضه نموده است.

1- دانستنی های عمومی

1- 1 تاریخچه کشت و گسترش زعفران در ایران

زعفران از گیاهان بومی فلات ایران است کشت این گیاه از گذشته بسیار دور، در بسیاری از مناطق مرکزی ایران متداول بوده است در زمان فتح ایران توسط اعراب ایرانی ها به زعفران ”لارکیماس ” می گفتند سپس با گسترش فرهنگ عربی در گویش فارسی، این واژه به ” الزعفران ” و پس از آن به زعفران تغییر نام داد کشت زعفران توسط اعراب در قرن دهم میلادی در اسپانیا رواج یافت و در پی آن در قرن هجدهم میلادی کشت آن در انگلستان در ناحیه ای به نام Walden گسترده شد که امروزه این محل به نام Saffron Walden معروف است کشت زعفران در حال حاضر در ایران در مناطق خراسان جنوبی، کرمان، استان مرکزی، یزد و به ویژه اصطهبانات فارس منحصر گردیده است.

1-2 مشخصات گیاهان و پراکنش آن :

زعفران Saffron گیاهی است از تیره زنبقیان Iridaceae از جنس کروکس Crocus که پراکندگی آن از پرتقال و مراکش در غرب اسپانیا گرفته تا قرقیزستان و ایالت سین کیانگ چین ادامه می یابد.

کروکس ها گیاهانی هستند دائمی، علفی، زینتی، کوتاه که در اوایل پائیز یا در اوایل بهار گل می‌دهند.

کروکس : دارای ساقه زیر زمینی مدور، سخت، گوشتدار و تو پر بوده که پوسته فیبری قهوه ای رنگی آن را احاطه نموده است. ساقه زیر زمینی زعفران را در اصطلاح کشاورزان پیاز و در گیاه شناسی به آن بنه یا کرم Corm می گویند. پوشش فیبری روی بنه ها یا کرم ها بر اساس نوع بافت در کروکس ها مختلف و متفاوت است که این خود موجب تشخیص کروکس ها از یکدیگر می گردد.

انواع پوشش ها در زعفران ها به شرح زیرند :

مشبک Reticulated Fibres

حلقوی Annulated Fibres

غشایی (با الیاف موازی ) Memberanous Fibres

در هم بافته Interwoven Fibres

1-2-1 مشخصات زعفران زراعی :

زعفران زراعی مانند زعفران های زینتی گیاهی است علفی، دایمی و دارای ساقه زیر زمینی یا بنه می باشد که در بین کشاورزان به پیاز زعفران مشهور است. در راس پیاز ها بسته به درشتی و شادابی آنها از 4-1 جوانه راسی دیده می شود، جوانه های راسی ایجاد گل و برگ می کند. درشتی پیاز های زعفران از یک نخود تا یک گردو در حد بین 20-1 گرم تغییر می کند. ریشه های زعفران افشان و کوتاه و از این رو خاک عمیق و حاصلخیز و سبک برای رشد و نمو پیاز و عملکرد مطلوب نیاز دارد. گل زعفران اولین اندامی است که در اوایل پائیز ظاهر می شود در سال اول کشت به علت ضعف پیاز ها و عدم استقرار کامل آنها در خاک جوانه های گل توان کافی برای رویش ندارند. پوشش گل از سه کاسبرگ و سه گلبرگ همرنگ بنفش تشکیل شده، به طوریکه تشخیص کاسبرگ از گلبرگ مشکل است. تعداد پرچم ها سه و طول پرچم ها دو برابر بساک است، بساک زعفران زرد رنگ می باشد، تخمدان گل زعفران در داخل چمچه و در چند سانتی متری سطح خاک قرار دارد.

خامه میله باریک و بلندی است که از روی تخمدان بیرون می آید و در انتها به 3 کلاله قرمز عنابی ختم می شود و در طول هر رشته کلاله در حدود 3-2 سانتی متر است. هر رشته کلاله ظاهر بوقی شکل دارد، دهانه بوق دنده دار و پهن به عرض 4-3 میلیمتر است و قسمت مورد استفاده زعفران همین کلاله سه شاخه آن می باشد، که به هنگام برداشت میله خامه نیز با آن همراه است.

بر گها معمولا بعد از ظهور گل ها ظاهر می شوند، مگر آنکه در آبیاری زعفران تعجیل شود، در این صورت ممکن است برگ ها زود تر گل زعفران ظاهر شوند.

برگ ها مستقیما از روی پیاز خارج می گردند . زعفران فاقد ساقه هوایی است از این رو مزرعه زعفران حالت چمن زاری را دارد که بوته های چمن به ارتفاع نسبتا زیادی روئیده باشند.

برگ های زعفران سر نیزه ای، باریک به ارتفاع 40-30 سانتی متر در اراضی حاصلخیز برگ های زعفران به تعدا زیاد و به صورت بلند رشد می کنند، به طوری که فاصله پیاز کاری را کاملا می پوشانند. گاهی بر روی یک پیاز چه چنانچه قبلا نیز اشاره شد، به جای یک مجموعه گل و برگ دو یا سه مجموعه نیز ممکن است بوجود آید.

1-2-2 مشخصات ژنتیکی و اصلاح نژاد زعفران :

کاراساوا اتوتریپلوئید یا نازا بودن طبیعی زعفران را عنوان کرده و کروموزوم های زعفران را در سه گروه 8 تایی 2N=3N=24 گزارش نموده است.

در سنوات اخیر در دانشگاه تهران ( بخصوص در مرکز تحقیقات بیو شیمی و بیو فیزیک ) مطالعاتی بر روی زعفران توسط آقایان استیلائی، نوری، آقا محمدی، کیا لاشکی، ابراهیم زاده و بویژه غفاری انجام شده و نظریه اتو تریپلوئید بودن زعفران مورد تایید قرار گرفته است

توجه به اتوتریپلوئید بودن زعفران و عدم ایجاد بذر، امکان تلقیح زعفران مزروعی با سایر زعفران ها منتفی است، بنابر این برخی افراد با مشاهده گل هایی که ندرتا بیش از سه کلاله داشته اند به فکر افتاده اند که چنین پیاز هایی را جمع آوری و تجدید کشت نمایند به امید اینکه صفات مذکور ارثی باشد و تحولی در میزان تولید زعفران ایجاد گردد. لیکن در این مورد نیز موفق نبوده‌اند.

1-2-3 فیزیولژی رشد ونمو زعفران :

پیاز زعفران در اواخر مهر ماه یا در طول آبان ( بسته به منطقه ) گل می دهد. دوره گل دادن یک مزرعه 20-15 روز طول می کشد. بعد از گل دادن کم کم برگ ها ظاهر و سطح مزرعه از برگ های زعفران پر می شود.

دوره رشد زعفران بسته به آب و هوای منطقه تا اواخر اردیبهشت نیز ممکن است به طول انجامد، در این موقع ارتفاع برگ ها به حدود 45-30 سانتی متر می رسد. از اواسط یا اواخر اردیبهشت ماه به تدریج برگ های زعفران رو به زردی نهاده و بوته ها به سمت پیاز ها متوجه

زعفران 39 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 39

زعفران

/

کاشت ,داشت و برداشت

کاشت زعفران توسط بنه آن و به طریق کپه ای یا ردیفی انجام می گیرد. بنه های درشت برای انتخاب ارجح می باشد. بنه زعفران را از اوایل خرداد تا اواسط مهر ماه می توان کشت نمود. در مناطق زعفران خیز ایران غالبا در فاصله ماههای مرداد تا پایان شهریور کشت صورت می گیرد، ولی در بعضی نقاط در ماههای تیر و گاهی خرداد زارعین مبادرت به کشت می نمایند. بهترین زمان انتقال و کشت بنه زعفران در خردادماه توصیه می شود. پیازهای درشت زعفران را که معمولا پوست گیری شده است در عمق 20-15 سانتی متری خاک قرار می دهند و پس از پایان عملیات کاشت مزرعه آبیاری می شود.

داشت زعفران شامل کوددهی، آبیاری، سله شکنی، وجین و مبارزه با علف های هرز می باشد. زعفران به آب کمی نیاز دارد و بنابراین در مناطق خشک و نیمه خشک بسیار مطلوب است. آبیاری از اواسط مهر تا دهه اول آبانماه شروع می شود و برای اینکه برداشت با مشکل مواجه نشود آبیاری بین قطعات و با فواصل چند روز تقسیم می شود تا گلدهی مزرعه در اوج خود همزمان نشود. شخم پاییزه و بعد از آن شخم بهاره که انجام گردید, در مرداد ماه و یا شهریور که زمان مناسب کاشت است کود حیوانی به زمین داده و آنرا با خاک مخلوط می کنند. پس از صاف کردن, زمین کرت بندی می شود . در اینحالت زمین برای کاشت آماده است . پس از اولین آبیاری به محض اینکه زمین گاوروشد آنرا شخم سطحی می زنند تا خروج گل زعفران راحت تر صورت گیرد. پس از برداشت گل عمل وجین علفهای هرز وسله شکنی لازم است .وجین علفهای هرز بهاره نیز در فروردین صورت می گیرد .

/

برداشت زعفران بسته به وضعیت آب و هوا از اوایل آبان ماه تا اوایل آذرماه بطول می انجامد. زمان چیدن گل صبح زود است. پس از برداشت گل در هر روز ,به محل سکونت منتقل شده و در آنجا کلاله و خامه که محصول اصلی زعفران را تشکیل می دهد از سایر اجزای گل جداشده و خشک می شود .

چغندر قند

روش کاشت

1-روش کرتی:

در این روش پس از آنکه عملیات تخلیه زمین انجام شد بوسیله بیل، کرت بند و یا مرزکش های مخصوص در زمین کرتهائی احداث می شود سطح داخلی کرت ها باید کاملاً صاف باشد. سپس اطراف آنها را مرزبندی کرده بذر را با دست در داخل کرتها پاشیده و بوسیله بیل یا شانه مخصوص آنها را با خاک مخلوط می نمایند دراین روش دانه ها را هم به صورت هیرم و هم خشکه کشت می نمایند.لیکن روش هیرم به مراتب بهتر از خشکه کاری است.

2- روش پشته ای :

ابتدا زمین را پشته بندی می کنند بطوریکه ارتفاع پشته ها 25 تا 50 سانتی متر باشد. سپس زمین را آبیاری کرده و بذرها را به فاصله 20 تا 25 سانتی متر درکنار پشته ها می کارند در این روش فواصل پشته ها از هم حدود 50 تا 60 سانتی متر می باشد.

3- روش خطی:

در این روش با استفاده از بذر افشانهای مخصوص بذر را روی خطوط موازی به فواصل مساوی و عمق برابر و معین می کارند سپس درزمین جویچه های آبیاری ( فارو) ایجاد نموده تا گیاهان از دو طرف آبیاری شده و در نتیجه آب هیچگاه به پای گیاه نمی رسد و در نتیجه اطراف طوقه و روی سطح فاروها سله ایجاد نشده و سرایت بیماری های گیاهی کمتر خواهد شد. علاوه بر آن عملیات تنک کردن، وجین، کود پاشی،