تحقیق در مورد سلمان فارسی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .docx ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 9 صفحه

 قسمتی از متن .docx : 

سلمان فارسی

سلمان فارسی یا روزبه از صحابه ایرانی مشهور پیامبر اسلام بود که محمد پیامبر اسلام او را از اهل بیت خواند. او از مانویان ایرانی بود که مجبور به فرار از ایران شد و به حجاز گریخت و در آنجا به بردگی درآمد و سپس توسط محمد آزاد گشت. سلمان فارسی که دانش‌های ایرانیان را می‌دانست از مشاوران محمد، از جمله طراح اصلی حفر خندق در جنگ خندق بوده‌است. او از اصحاب علی بن ابیطالب بوده و در انتهای عمر خود والی مدائن گردید.

فهرست مندرجات

۱ زندگی

۱.۱ زادگاه و کودکی

۱.۲ ایمان به مانی

۱.۳ ایمان به مسیحیت

۱.۴ ایمان به اسلام

۱.۵ جنگ خندق

۱.۶ حکومت مدائن

۱.۷ مرگ

۱.۸ آرامگاه

۲ سلمان در روایات اسلامی

۲.۱ از قول پیامبر

۲.۲ از قول جعفر صادق

۲.۳ دیگر روایات

۳ پاورقی

۴ منابع

زندگی

زادگاه و کودکی

سلمان فارسی که نام اصلی او «روزبه» است در دشت ارژن[نیازمند منبع] در کازرون[نیازمند منبع] فارس دیده به جهان گشود. او کودکی خود را در ناحیهٔ جی در اصفهان گذرانید[نیازمند منبع] و در آنجا بزرگ شد. او از فرزندان اشراف پارسی از سلسله «پیشدادیان‏» بوده‌است.[نیازمند منبع] برخی از محققان او را از خاندانی مزدکی می‌دانند[۱] و برخی معتقدند از طبقه برگزیدگان جامعه مانوی بوده است.[۲] برخی نیز معتقدند پدرش فروخ پور مهیار یکی از روحانیان زرتشتی («بدخشان کاهن‏») بود[نیازمند منبع] و کار همیشگی‏اش هیزم نهادن بر شعلهٔ آتش بود. وی در کودکی بر اثر از دست دادن مادر خود تحت سرپرستی عمه‏اش در آمد.[۳]

ایمان به مانی

سلمان فارسی از طبقه برگزیدگان جامعه مانوی بوده است و چون دین مانی را بر دین زرتشتی ترجیح داده بود مجبور به فرار از ایران شد. ابوریحان بیرونی در «الآثار الباقیه عن القرون الخالیه» می‌نویسد: انجیل سبعین (بلامس) نام انجیلی است که سلام پسر عبدالله سلام از زبان سلمان فارسی نوشته است.[۴][۵][۶][۷]

روزبه بعد از آنکه فهمید قرار است او را شش ماه با اعمال شاقّه زندانی کنند و پس از آن اگر به آیین نیاکانش ایمان نیاورد اعدامش کنند، با همکاری عمه‏اش گریخت.[نیازمند منبع]

ایمان به مسیحیت

او پس از مانی‌گری مدتی به مسیحیت روی آورد.[نیازمند منبع] برخی معتقدند چون از کشیشان شنیده بود که ظهور پیامبر جدید نزدیک است،[نیازمند منبع] خانه را ترک گفت. در بیابان کاروانی دید که به سوی شام می‏رفت؛ پس به مسافران پیوست و رهسپار سرزمینهای ناشناخته شد. مدتی در شام و موصل اقامت کرد تا آن که در سرزمین‌های عربی به اسارت قبیله بنی کلب در آمد و مردی یهودی از بنی قریظه او را به بردگی خرید و به یثرب برد.[۸]

ایمان به اسلام

در تاریخ گزیده حمداله مستوفی آمده است که روزبه (سلمان فارسی) پس از فرار از ایران در حوالی حجاز توسط قبیله بنی کلب به بردگی گرفته شد و به قبیله دیگری فروخته شد تا اینکه سرانجام در شمار بردگان محمد(درود بر او و خاندانش)، پیامبر اسلام درآمد و محمد(درود بر او و خاندانش) سلمان فارسی را از بردگی آزاد کرده و از مشاوران خود قرار داد.[۹]

در سفینة البحار آمده است هنگامی که محمد(درود بر او و خاندانش) به مدینه هجرت کرد با دعوت پیامبر با دین اسلام آشنا شد و مسلمان شد و پیامبر با مولای او قراردادی بست که سلمان کار کند و از درآمدهای خود، خود را آزاد کند. پیامبر و مسلمانان مدینه به او کمک کردند که بهای خود را (به مبلغ چهل نهال خرما و چهل وقیه-هر وقیه معادل چهل درهم) به یهودی بپردازد و آزاد شود[۱۰].

جنگ خندق

در جنگ خندق، که در سال ۵ هجری رخ داد و به پیشنهاد سلمان، پیرامون شهر خندق کندند. هر گروهی می‏خواست سلمان با آنها باشد؛ مهاجران می‏گفتند: سلمان از ما است و انصار نیز می‏گفتند: او از ماست. محمد(درود بر او و خاندانش) گفت[نیازمند منبع]: «سَلْمانُ مِنّا أهْلَ الْبَیْت»؛ سلمان از اهل بیت ما است.

در سال ۱ هجری، زمانی که پیامبر اسلام میان هر دو نفر از مسلمانان مهاجر و انصار پیمان برادری برقرار کرد، میان سلمان و ابودردا (عویمر بن زید) نیز عقد اخوت بست و در این ماجرا به سلمان گفت[نیازمند منبع]: «یا سلمان أنت من أهل البیت و قد آتاک الله العلم الاوّل و الاخر و الکتاب الاوّل و الکتاب الاخر: ای سلمان، تو از اهل بیت ما هستی و خدای سبحان به تو دانش نخستین و واپسین را عنایت کرده‌است و کتاب اوّل (نخستین کتابی که بر پیامبران الهی نازل شده بود) و کتاب آخر (قرآن مجید) را به تو آموخته‌است.»

حکومت مدائن

پس از مرگ محمد ، سلمان از معدود کسان معتقد به امامت علی بن ابیطالب بود.[نیازمند منبع] او نزد علی نیز منزلتی بسیار والا داشت.[نیازمند منبع] در خلافت عمر بن خطاب به حکومت مدائن منصوب شد. سلمان، حتی حقوق اندک سالانه خود را هم به نیازمندان می‏داد و بسیار اندک برای خود برمی‏داشت.[۱۱]