تحقیق در مورد بیمارستان اعصاب و روان

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 13 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

بیمارستان های اعصاب و روان

1- بخش های بستری: بیماران باردار و پس از زایمان، نوزادان، بخش مراقبت های ویژه نوزادان(N-ICU)، داخلی(روماتولوژی)، توانبخشی، اعصاب و روان بزرگسالان و فوق تخصصی اعصاب و روان کودکان.

2-درمانگاهها: مراقبت های قبل از زایمان، روماتولوژی، توانبخشی، درمانگاه روزانه اعصاب و روان (Daily Hospital)، درمانگاه اطفال.

3-خدمات درمانی: اتفاقات زنان و زایمان، اتاق عمل، اتاق درد، رادیو لوژی، آزمایشگاه، داروخانه، فیزیو تراپی، مامو گرافی، سو نو گرافی عمومی وزنان، واحدE.R.C.P(اندوسکوپی و عکسبرداری مجاری صفراوی و پانکراس و در آوردن سنگهای مجاری صفراوی و گذاشتن استنت). انجام آزمایش B HCG(تست سریع حاملگی از طریق خون)، تست بررسی همو گلوبین جنینی در خون مادران RHمنفی(KHB-Test)، انجام آزمایشات سیتو لوژی و پاتولوژی، آزمایش GBS(تست تشخیص میکروب در واژن) در خانم های باردار، آزمایشات خاص رو ماتولوژی از قبیل ANA، DNA ds و...، تست NST(نوار قلب جنین)،OCT(تست قلب جنین) و ECG(نوار قلب)، انجام EMG(تست نوار عصب)،ECT (انجام شوک عصبی با بیهوشی جهت درمان بیماران اعصاب و روان)، تست ABG(آزمایش گازهای خون)،

براساس تحقیقات انجام شده منشاء ‪ ۷۵‬درصد بیماریهای اعصاب و روان ، مشکلات اجتماعی است.

که‪ ۲۵‬درصد دیگر ناشی از مسایل و مشکلات خانوادگی است.

بیماریهای اعصاب و روان در بین زنان شایع تر است و نسبت بروز این بیماری در بین زنان حدود ‪ ۱۲‬تا ‪ ۲۵‬درصد و مردان شش تا‪ ۱۰‬درصد است.

تئاتردرمانی

تئاتردرمانی به شکل عملی و نظام یافته، از اواسط دهه‌ی بیست و اوایل دهه‌ی سی در جهان، مورد بهره‌برداری واقع شد. به خصوص درنیمه‌ی دوم قرن بیستم در غرب،‌ رشد فراوانی پیدا کرد. ژاکوب لویی مورسنو، روانپزشک آمریکایی، نقش مهمی در انسجام اصول تئاتر‌درمانی داشت و به خصوص کتابی که در سال 1947 با عنوان «‌تئاتر خودجوش یا « ارتجالی»نوشت، اساس و شیوه‌ی تئاتر‌درمانی را تعریف و تبیین می‌کرد.

مورنو، بنیان‌گذار تئاتر‌درمانی عملی، تئاتر درمانی و روان تماشا را شرح زیبایی‌شناسانه‌ی آزادی تعریف می‌کند. شیوه‌ای که انسان می‌تواند به گونه‌ای آزاد و بدون ترس از خطا، خویشتن و توانایی هایش را تجربه کند. تئاتر درمانی و روان تماشا، کارکردهای متفاوت تئاتر در زمینه‌ی شفابخشی روحی فرد و یا پرورش خلاقیت‌های وی می‌باشد. دراماتراپی یا تئاتردرمانی، بهره‌گیری از جنبه‌های دراماتیک و زیبایی شناختی هنر نمایش، جهت تأثیر گذاری بر شخصیت فرد است. این عمل می‌تواند با بازی نقش صورت بگیرد، در عین حال روان‌تماشا یا سایکودراما، استفاده از امکانات‎ مشترک علم روان‌شناسی و هنر تئاتر، جهت حذف رفتار نادرست و یا اصلاح آن است، که اصولاً بر مبنای بداهه پردازی و عمل پیش می رود. بنابراین، روان‌تماشا یا سایکودراما، با آمیزه‌ای از هنر تئاتر و روان شناسی در مطب پزشک، جهت شناخت و اصلاح رفتار فرد مورد استفاده قرار می گیرد. در واقع روان‌تماشا، مقوله‌ای هنری نبوده و تنها فنونی در آن موجود است که روان درمان‌گر به یاری آن‌ها، فرد را از مرحله‌ی تخیلات، وارد مرحله‌ی عمل و رفتار می‌کند و با استفاده از بازی‌های‎ خاص نمایشی، او را در مواجهه‌ی مستقیم با مشکلش قرار می‌دهد تا در همان مطب پزشک، به یاری « من‌های یاور » یا “Auxiliary egos” در عمل شیوه‌ ای برای حل مشکلش پیدا کند. در واقع سایکودراما، بر اساس خاصیت شفابخشی‎ حاصل از ادغام بازی و عمل بداهه می‌باشد.

لیکن در دراماتراپی عملاً بداهه سازی وجود ندارد و آن موقعیت که بیمار در آن قرار گرفته، گوشه‌ای از زندگی و شخصیت واقعی وی می‌باشد که گوشه‌هایی از زندگی ناپیدای شخص را آشکار می‌کند و مراحل مختلف رشد شخصیت را از طریق بازی‌های دراماتیک امکان‌پذیر می‌سازد و در واقع دراماتراپی حالتی است که آن روی‎ سکّه‌ی زندگی‎ فرد را نشان می‌دهد. گریز از بیرون به درون‎ شخص وکنکاش در احساسات روحی‎ وی از قبیل ترس‌ها، هیجانات و آن‌چه که شخص در حالت عادی قادر به بروز آن نیست. لذا اصولاً نمایش‌نامه‌ها نمی‌توانند در قالب کار سایکودرام قرار گیرند. زیرا چنان که ذکر شد، سایکودراما بر اساس بداهه و تخیل پیش می‌رود اما در تئاتر درمانی یا دراماتراپی، کاربردهایی را از لحاظ شخصیت پردازی و یا روان شناسی‎ شخصیت دارا هستند.

نکته‌ی دیگر آن است که تئاتردرمانی با آن تئاتر که بر روی سن اجرا می‌شود (تئاتر هنری) تمایزاتی را داراست:

تئاتردرمانی،‌ با جنبه‌های کاربردی هنر تئاتر درگیر بوده و بیشتر ساختار درمانی آن را مد نظر دارد. ساختار درمانی که دراماتراپ از آن‌ها درجهت رشد خلّاقیت و پیدایش الگوهای رفتاری‎ مناسب بیمار بهره می‌جوید . تئاتر درمانی و نمایش روانی عمدتاً در حیطه‌ی اختلالات عاطفی و بیماران نوراتیک کاربرد دارد‎، و بیماران سایکوتیک « روان پریش»که از هذیان و توهم رنج می‌برند، معمولاً به شیوه‌های سایکودرام پاسخ نمی‌دهند. از سوی دیگر، سایکودرام برای عقب ماندگان ذهنی و افرادی که بهره‌ی هوشی کمتری دارند نیز وجود دارد. اما اصولاً این نوع روش‌ها برای بیمارانی با هوش متوسط به بالا، بهتر جواب می‌دهد و از آن جا که سایکودراما و دراماتراپی فراهم نمودن شرایطی دلخواه و امن برای زندگی است، بیمار با بالا بردن ضریب اطمینان خویش و تقویت قدرت بداهه و خلّاقیت به بروز احساسات فروخفته‌ی خود می‌پردازد فلذا از این دو روش درمانی نه‌ تنها برای درمان بیماران روانی و یا کسانی که دارای اختلالات رفتاری هستند استفاده می‌گردد که قابلیت‌های زیادی را در حیطه‌ی آموزشی، تبلیغاتی و جامعه پذیری و نفوذ اجتماعی داشته و در سراسر جهان از آن در برخورد با بزهکاران، معتادان و … و آموزش و تربیت آن‌ها به کار می‌رود، زیرا چنان که ذکر شد، از آن‌جا که شخص موقعیتی را در پیش روی خود می بیند که قادر است تمایلات درونی خویش را به نحو فعال و بدون واهمه بروز دهد، به تدریج موانع حسی و سرکوب های عاطفی وی کنار رفته و بیمار می‌تواند گام مؤثّری راجهت شناخت خود و مشکلاتش بردارد و این گونه بود که ابتدا در بیمارستان‌ها تحت نظر روان‌درمانگر، بیماران فعالیت‌های خاصّی را انجام می‌دادند که به تدریج این اعمال شکل نمایشی به خود گرفتند.

لیکن در زمان کنونی، جایگاه‌ ویژه‌ای در مطب‌های روان‌شناسان برای تئاتردرمانی یا روان‌تماشا وجود ندارد اما سرچشمه‌ها و ریشه‌هایی از آن در داستان‎ عطّار در کتب الهی نامه و مصیبت نامه‌ی وی موجود است که با اجبار شخصیت‌ها با عمل و بیان خویشتن، اصول اوّلیّه‌ی تئاتر را اجرا می‌کند. در قصه‌های مثنوی معنوی، هزارویکشب، مخزن‌الاسرار نظامی و پنج‌گنج نیز ما با تکنیک‌هایی مبتنی بر شفابخشی‎ نمایشی، به وفور مواجه می‌شویم. در غرب نیز نمایش‌نامه‌های زیادی به گونه‌ای ناخودآگاه در این زمینه‌ها نوشته شده ‌اند که می‌توان از آثار تنسی ویلیامز، ادوارد آلبی، آرنولد وسکر و ... و همچنین نمایش‌نامه‌های تراژیک شکسپیر از قبیل هملت، اتللو و مکبث نام برد که با موشکافی خاص در حیطه‌ی روان انسان عمل نموده و ناخودآگاه جمعی را تحت تأثیر قرار می دهند.

فقط برای بیماران روحی و ورانی مؤثر است یا تأثیری در درمان بیماری‌های جسمی هم دارد؟

تئاتردرمانی روی بیماری‌های جسمی تأثیر مستقیم ندارد، مگر بیماری‌هایی که ریشه روان- تنی یا ریشه تمارض داشته باشند. یعنی فرد به دلیل مشکلات و مسائل روحی و روانی‌اش خود را بیمار نشان دهد. سایکو دراما (نمایش‌روانی) یا تئاتردرمانی مستقیماً روی روان انسان تأثیر می‌گذارد و در یک محیط امن و دربسته امکان تمرین زندگی را فراهم می‌آورد تا بیماران موقعیت‌هایی را تجربه کنند که در زندگی واقعی نمی‌توانند آن را به دست بیاورند؛ موقعیت‌هایی را تمرین می‌کنند و عواقبش را هم می‌بینند. عواقبی که در محیط این تئاتردرمانی خیلی وحشتناک نیست، اما اگر این عواقب در بیرون اتفاق بیفتد ممکن است برای شخص خیلی گران تمام شود. مثلاً آدمی که دچار