تحقیق در مورد آشنائی با پروتکل DNS

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 6 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

آشنائی با پروتکل  DNSDNS از کلمات Domain Name System اقتباس و  یک پروتکل شناخته شده در عرصه شبکه های کامپیوتری خصوصا" اینترنت است . از پروتکل فوق به منظور ترجمه  اسامی کامپیوترهای میزبان و Domain به آدرس های IP استفاده می گردد. زمانی که شما آدرس www.srco.ir را در مرورگر خود تایپ می نمائید ، نام فوق به یک آدرس IP و بر اساس یک درخواست خاص ( query )  که از جانب کامپیوتر شما صادر می شود ، ترجمه می گردد .تاریخچه DNS DNS ، زمانی که اینترنت تا به این اندازه گسترش پیدا نکرده بود و صرفا" در حد و اندازه یک شبکه کوچک بود ، استفاده می گردید . در آن زمان ، اسامی کامپیوترهای میزبان به صورت دستی در فایلی با نام HOSTS درج می گردید . فایل فوق بر روی یک سرویس دهنده مرکزی قرار می گرفت . هر سایت و یا کامپیوتر که نیازمند ترجمه اسامی کامپیوترهای میزبان بود ، می بایست از فایل فوق استفاده می نمود . همزمان با گسترش اینترنت و افزایش تعداد کامپیوترهای میزبان ، حجم فایل فوق نیز افزایش و  امکان استفاده از آن با مشکل مواجه گردید ( افزایش ترافیک شبکه ). با توجه به مسائل فوق ، در سال 1984 تکنولوژی DNS معرفی گردید .

پروتکل DNS DNS  ، یک "بانک اطلاعاتی توزیع شده " است  که بر روی ماشین های متعددی مستقر می شود ( مشابه ریشه های یک درخت که از ریشه اصلی انشعاب می شوند ) . امروزه اکثر شرکت ها و موسسات دارای یک سرویس دهنده DNS کوچک در سازمان خود می باشند تا این اطمینان ایجاد گردد که کامپیوترها بدون بروز هیچگونه مشکلی ، یکدیگر را پیدا می نمایند . در صورتی که از ویندوز 2000 و اکتیو دایرکتوری استفاده می نمائید، قطعا" از DNS به منظور  ترجمه اسامی کامپیوترها به آدرس های IP ، استفاده می شود . شرکت مایکروسافت در ابتدا نسخه اختصاصی سرویس دهنده DNS  خود را با نام ( WINS ( Windows Internet Name Service  طراحی و پیاده سازی نمود . سرویس دهنده فوق مبتنی بر تکنولوژی های قدیمی بود و از پروتکل هائی استفاده می گردید که هرگز دارای کارائی مشابه DNS نبودند .  بنابراین طبیعی بود که شرکت مایکروسافت از WINS فاصله گرفته و به سمت DNS حرکت کند .  از پروتکل DNS  در مواردی که کامپیوتر شما اقدام به ارسال یک درخواست مبتنی بر DNS برای یک سرویس دهنده نام به منظور یافتن آدرس Domain  می نماید ، استفاده می شود .مثلا" در صورتی که در مرورگر خود آدرس www.srco.ir  را تایپ نمائید ،  یک درخواست مبتنی بر DNS از کامپیوتر شما و به مقصد یک سرویس دهنده DNS صادر می شود . ماموریت درخواست ارسالی ، یافتن آدرس IP وب سایت سخاروش است .

پروتکل DNS و مدل مرجع OSI پروتکل DNS معمولا" از پروتکل UDP به منظور حمل داده استفاده می نماید . پروتکل UDP نسبت به TCP دارای overhead کمتری می باشد. هر اندازه overhead یک پروتکل کمتر باشد ، سرعت آن بیشتر خواهد بود . در مواردی که حمل  داده با استفاده از پروتکل UDP با مشکل و یا بهتر بگوئیم خطاء مواجه گردد ، پروتکل DNS از پروتکل TCP به منظور حمل داده استفاده نموده تا این اطمینان ایجاد گردد که داده بدرستی و بدون بروز خطاء به مقصد خواهد رسید .

فرآیند ارسال یک درخواست DNS و دریافت پاسخ آن ، متناسب با نوع سیستم عامل نصب شده بر روی یک کامپیوتر است .برخی از سیستم های عامل اجازه  استفاده از پروتکل TCP برای DNS را نداده و صرفا"  می بایست از پروتکل UDP  به منظور حمل داده استفاده شود . بدیهی است در چنین مواردی همواره این احتمال وجود خواهد داشت که با خطاهائی مواجه شده و عملا" امکان ترجمه نام یک کامپیوتر و یا Domain به آدرس IP وجود نداشته باشد . پروتکل DNS از پورت 53 به منظور ارائه خدمات خود استفاده می نماید . بنابراین  یک سرویس دهنده DNS به پورت 53 گوش داده و این انتظار را خواهد داشت که هر سرویس گیرنده ای که تمایل به استفاده از سرویس فوق را دارد از پورت مشابه استفاده نماید . در برخی موارد ممکن است مجبور شویم از پورت دیگری استفاده نمائیم . وضعیت فوق به سیستم عامل و سرویس دهنده DNS نصب شده بر روی یک کامپیوتر بستگی دارد.

ساختار سرویس دهندگان نام دامنه ها در اینترنت امروزه بر روی اینترنت میلیون ها سایت با اسامی Domain ثبت شده  وجود دارد . شاید این سوال برای شما تاکنون مطرح شده باشد که این اسامی چگونه سازماندهی می شوند ؟ ساختار DNS بگونه ای طراحی شده است که یک سرویس دهنده DNS ضرورتی به آگاهی از تمامی اسامی Domain ریجستر شده نداشته و صرفا" میزان آگاهی وی به یک سطح بالاتر و یک سطح پائین تر  از خود محدود می گردد . شکل زیر بخش های متفاوت ساختار سلسله مراتبی DNS را نشان می دهد :

internic ، مسئولیت کنترل دامنه های ریشه را برعهده داشته که شامل تمامی Domain های سطح بالا می باشد ( در شکل فوق به رنگ  آبی نشان داده شده است) . در بخش فوق تمامی سرویس دهندگان DNS  ریشه قرار داشته و آنان دارای آگاهی لازم در خصوص دامنه های موجود  در سطح پائین تر از خود می باشند ( مثلا" microsoft.com ) . سرویس دهندگان DNS ریشه مشخص خواهند کرد که کدام سرویس دهنده DNS در ارتباط با دامنه های microsoft.com و یا Cisco.com می باشد .هر domain شامل یک Primary DNS  و یک  Secondary DNS می باشد . Primary DNS ، تمامی اطلاعات مرتبط با Domain خود را نگهداری می نماید. Secondary DNS به منزله یک backup بوده و در مواردی که Primary DNS با مشکل مواجه می شود از آن استفاده می گردد .

سیستم DNS 15 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 17

سیستم DNS

( Domain name system )

DNS یا " سیستم نامگذاری حوزه " ، یک روش سلسله مراتبی است که بانک اطلاعاتی مربوط به نامهای نمادین حوزه و معادل IP آنها را روی کل شبکه اینترنت توزیع کرده است و هر ایستگاه می تواند در یک رول منظم و سلسله مراتبی آدرس IP معادل با ایستگاه مورد نظرش را در نقطه ای از شبکه اینترنت پیدا کند؛ این سیستم در سال 1984 معرفی شد .

در DNS ، کل آدرسهای اینترنت درون بانکهای اطلاعاتی توزیع شده ای هستند که هیچ تمرکزی روی نقطه ای خاص از شبکه ندارد . روش ترجمه نام بدین صورت است که وقتی یک برنامه کاربردی مجبور است برای بر قراری یک ارتباط ، معادل آدرس IP از یک ماشین با نامی مثل cs.ucsb.edu را بدست بیاورد، قبل از هر کاری یک تابع کتابخانه ای را صدا می زند؛ به این تابع کتابخانه ای “ تابع تحلیلگر نام “ گفته می شود . تابع تحلیلگر نام ، یک آدرس نمادین راکه بایستی ترجمه شود، بعنوان پارامتر ورودی پذیرفته و سپس یک بسته در خواست به روش UDP تولید کرده و به آدرس یک سرویس دهنده DNS ( که به صورت پیش فرض مشخص می باشد ) ارسال می کند . همه ماشینهای میزبان ، حداقل باید آدرس IP از یک سرویس دهنده DNS را در اختیار داشته باشند . این “ سرویس دهنده محلی “ پس از جستجو، آدرس IP معادل با یک نام نمادین رابر می گرداند . “ تابع تحلیلگر نام “ نیز آن آدرس IP را به برنامه کاربردی تحویل می دهد. با پیدا شدن آدرس IP ، برنامه کاربردی می تواند عملیات مورد نظرش را ادامه بدهد .

همانگونه که اشاره شد بانک اطلاعات که اسامی حوزه اینترنت را تعریف کرده ، متمرکز نیست بلکه روی کل اینترنت توزیع شده است . حال باید دید اسامی اینترنت چگونه سازماندهی می شود تا نهایتأ بتوان روش جستجو روی یک بانک اطلاعاتی توزیع شده را توضیح داد . اسامی نمادین زیر را در نظر بگیرید:

WWW.president.ir یا WWW.bristol.edu

بدیهی است که نامهای حوزه همانند مثالهای بالا بدون مسمی و دلیل انتخاب نمی شوند بلکه اطلاعاتی ارزشمند برای جستجو در بانک اطلاعاتی توزیع شده نامهای نمادین در خود دارند. بگونه ای که مشهود است یک نام حوزه از چند بخش مجزا که با علامت “.” از هم تفکیک شده ، تشکیل می شود . هر کدام از این بخشها که “ سطح “ نام دارد به یک قسمت از بانک اطلاعاتی توزیع شده اشاره می نماید که به محدودتر شدن فضای جستجو کمک می کند .

برای تحلیل یک نام حوزه، سطوح از سمت راست به چپ تفکیک می شوند و در یک روند سلسله مراتبی، سرویس دهنده متناظر با آن سطح پیدا می شود . فعلأ از بالاترین سطح که در سمت راست نام حوزه قرار می گیرد شروع می کنیم . نامهای حوزه به هفت منطقه عمومی و حدود صد و اندی منطقه کشوری تقسیم بندی شده است . حوزه سطح بالا بدین معناست که شما با یک نگاه ساده به انتهای آدرس نمادین ، می توانید ماهیت آن نام و سرویس دهنده متناظر با آن را حدس بزنید . یعنی اگر انتهای نامهای حوزه متفاوت باشد منطقه جستجو برای یافتن آدرس IP معادل نیز متفاوت خواهد بود. هفت حوزه عمومی که همه آنها سه حرفی هستند عبارتند از:

.org , .net , .mil , .int , .gov , .edu , .com

نامهای حوزه بسیار زیادی در اینترنت تعریف شده اند که هیچیک از حوزه های سه حرفی هفتگانه را در انتهای آنها نمی بینید. معمولا در انتهای این آدرسها یک رشته دو حرفی مثل .ir یا .nl قرار گرفته است . این رشته دو حرفی مخفف نام کشوری است که آن آدرس و ماشین صاحب آن نام ، در آن کشور واقع است . هر حوزه می تواند به زیر حوزه های کوچکتری تقسیم شود . بعنوان مثال نامهای مربوط به حوزه ژاپن با مخفف .jp به دو حوزه کوچکتر تقسیم می شود: .ac.jp یا .co.jp که اولی یک موسسه علمی و دانشگاهی و دومی یک موسسه بازرگانی یا تجاری را در ژاپن تعیین می نماید؛ یعنی محل جستجو برای ترجمه یک نام متفاوت خواهد بود . بعنوان مثال آدرس زیر بسادگی قابل تحلیل است :

مقاله درباره DNS

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 20

آموزش DNS

DNS از کلمات Domain Name System اقتباس و یک پروتکل شناخته شده در عرصه شبکه‌های کامپیوتری خصوصا اینترنت است . از پروتکل فوق به منظور ترجمه اسامی‌کامپیوترهای میزبان و Domain به آدرس‌های IP استفاده می‌گردد. زمانی که شما آدرس www.srco.ir را در مرورگر خود تایپ می‌نمائید ، نام فوق به یک آدرس IP و بر اساس یک درخواست خاص ( query ) که از جانب کامپیوتر شما صادر می‌شود، ترجمه می‌گردد .

تاریخچه DNS

DNS ، زمانی که اینترنت تا به این اندازه گسترش پیدا نکرده بود و صرفا در حد و اندازه یک شبکه کوچک بود، استفاده می‌گردید. در آن زمان ، اسامی‌کامپیوترهای میزبان به صورت دستی در فایلی با نام HOSTS درج می‌گردید . فایل فوق بر روی یک سرویس دهنده مرکزی قرار می‌گرفت . هر سایت و یا کامپیوتر که نیازمند ترجمه اسامی‌کامپیوترهای میزبان بود ، می‌بایست از فایل فوق استفاده می‌نمود. همزمان با گسترش اینترنت و افزایش تعداد کامپیوترهای میزبان ، حجم فایل فوق نیز افزایش و امکان استفاده از آن با مشکل مواجه گردید ( افزایش ترافیک شبکه ). با توجه به مسائل فوق، در سال 1984 تکنولوژی DNS معرفی گردید .

پروتکل DNS

DNS ، یک بانک اطلاعاتی توزیع شده است که بر روی ماشین‌های متعددی مستقر می‌شود ( مشابه ریشه‌های یک درخت که از ریشه اصلی انشعاب می‌شوند) . امروزه اکثر شرکت‌ها و موسسات دارای یک سرویس دهنده DNS کوچک در سازمان خود می‌باشند تا این اطمینان ایجاد گردد که کامپیوترها بدون بروز هیچگونه مشکلی، یکدیگر را پیدا می‌نمایند . در صورتی که از ویندوز 2000 و اکتیو دایرکتوری استفاده می‌نمائید، قطعا از DNS به منظور ترجمه اسامی‌کامپیوترها به آدرس‌های IP ، استفاده می‌شود . شرکت مایکروسافت در ابتدا نسخه اختصاصی سرویس دهنده DNS خود را با نام ( WINS ( Windows Internet Name Service طراحی و پیاده سازی نمود . سرویس دهنده فوق مبتنی بر تکنولوژی‌های قدیمی‌بود و از پروتکل‌هایی استفاده می‌گردید که هرگز دارای کارایی مشابه DNS نبودند. بنابراین طبیعی بود که شرکت مایکروسافت از WINS فاصله گرفته و به سمت DNS حرکت کند .

از پروتکل DNS در مواردی که کامپیوتر شما اقدام به ارسال یک درخواست مبتنی بر DNS برای یک سرویس دهنده نام به منظور یافتن آدرس Domain می‌نماید ، استفاده می‌شود .مثلا در صورتی که در مرورگر خود آدرس www.srco.ir را تایپ نمائید ، یک درخواست مبتنی بر DNS از کامپیوتر شما و به مقصد یک سرویس دهنده DNS صادر می‌شود . ماموریت درخواست ارسالی ، یافتن آدرس IP وب سایت سخاروش است.

پروتکل DNS و مدل مرجع OSI

پروتکل DNS معمولا از پروتکل UDP به منظور حمل داده استفاده می‌نماید . پروتکل UDP نسبت به TCP دارای overhead کمتری می‌باشد. هر اندازه overhead یک پروتکل کمتر باشد ، سرعت آن بیشتر خواهد بود. در مواردی که حمل داده با استفاده از پروتکل UDP با مشکل و یا بهتر بگوئیم خطاء مواجه گردد ، پروتکل DNS از پروتکل TCP به منظور حمل داده استفاده نموده تا این اطمینان ایجاد گردد که داده بدرستی و بدون بروز خطاء به مقصد خواهد رسید .

فرآیند ارسال یک درخواست DNS و دریافت پاسخ آن ، متناسب با نوع سیستم عامل نصب شده بر روی یک کامپیوتر است .برخی از سیستم‌های عامل اجازه استفاده از پروتکل TCP برای DNS را نداده و صرفا می‌بایست از پروتکل UDP به منظور حمل داده استفاده شود . بدیهی است در چنین مواردی همواره این احتمال وجود خواهد داشت که با خطاهایی مواجه شده و عملا امکان ترجمه نام یک کامپیوتر و یا Domain به آدرس IP وجود نداشته باشد. پروتکل DNS از پورت 53 به منظور ارائه خدمات خود استفاده می‌نماید. بنابراین یک سرویس دهنده DNS به پورت 53 گوش داده و این انتظار را خواهد داشت که هر سرویس گیرنده‌ای که تمایل به استفاده از سرویس فوق را دارد از پورت مشابه استفاده نماید . در برخی موارد ممکن است مجبور شویم از پورت دیگری استفاده نمائیم . وضعیت فوق به سیستم عامل و سرویس دهنده DNS نصب شده بر روی یک کامپیوتر بستگی دارد.

DNS

DNS مسئولیت حل مشکل اسامی کامپیوترها ( ترجمه نام به آدرس ) در یک شبکه و مسائل مرتبط با برنامه های Winsock را بر عهده دارد. به منظور شناخت برخی از مفاهیم کلیدی و اساسی DNS ، لازم است که سیستم فوق را با سیستم دیگر نامگذاری در شبکه های مایکروسافت(NetBIOS ) مقایسه نمائیم . قبل از عرضه ویندوز 2000 تمامی شبکه های مایکروسافت از مدل NetBIOS برای نامگذاری ماشین ها و سرویس ها ی موجود بر روی شبکه استفاده می کردند. NetBIOS در سال 1983 به سفارش شرکت IBM طراحی گردید. پروتکل فوق در ابتدا بعنوان پروتکلی در سطح لایه " حمل " ایفای وظیفه می کرد.در ادامه مجموعه دستورات NetBIOS بعنوان یک اینترفیس مربوط به لایه Session نیز مطرح تا از این طریق امکان ارتباط با سایر پروتکل ها نیز فراهم گردد. NetBEUI مهمترین و رایج ترین نسخه پیاده سازی شده در این زمینه است . NetBIOS برای شیکه های کوچک محلی با یک سگمنت طراحی شده است . پروتکل فوق بصورت Broadcast Base است . سرویس گیرندگان NetBIOS می توانند سایر سرویس گیرندگان موجود در شبکه را از طریق ارسال پیامهای Broadcast به منظور شناخت و آگاهی از آدرس سخت افزاری کامپیوترهای مقصد پیدا نمایند. شکل زیر نحوه عملکرد پروتکل فوق در یک شبکه و آگاهی از آدرس سخت افزاری یک کامپیوتر را نشان می دهد. کامپیوتر ds2000 قصد ارسال اطلاعات به کامپیوتری با نام Exeter را  دارد. یک پیام Broadcast برای تمامی کامپیوترهای موجود در سگمنت ارسال خواهد شد. تمامی کامپیوترهای موجود در سگمنت مکلف به بررسی پیام می باشند. کامپیوتر Exeter پس از دریافت پیام ،آدرس MAC خود را برای کامپیوتر ds2000 ارسال می نماید.

پروژه درباره بررسی و اندازه گیری عملکرد سرورهای DNS توسط ابزار Jmeter و WireShark

این پروژه که در قالب فایل ورد است توسط دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه  علم و صنعت ارائه شده است . در قالب فایل ورد است.

گزارش:

بررسی و اندازه گیری عملکرد سرورهای DNS توسط ابزار Jmeter و WireShark

تهیه کننده:

شیدا صادق نیا

فروردین 1395

Contents

مقدمه. 3

پلاگین ها و برنامه های استفاده شده در این تست. 3

معرفی  Exteras Set. 4

این فایل حاوی پلاگین UDP Request   می باشد. که درخواست های UDP   با این پلاگین انجام می شود.. 4

معرفی exteraslib. 4

این کتابخانه حاوی کلاس DNS Java Decoder    است که حاوی پلاگین  CSV Data Set Config   می باشد.. 4

معرفی Standard. 4

معرفی server agnet. 4

این ابزار یک سرور DNS  واقعی موجود در شبکه مانند سرورهای مرتبط با شرکت Google  را مورد آزمون قرار می دهد. بدین منظور این ابزار را همراه با جیمیتر بر روی یک ماشین اجرا کرده و منابع موجود در ماشین اجرا کننده جیمیتر را مانیتور می کند.  4

معرفی ابزار Wireshark. 5

ویژگی ها 5

اینترفیس کاربر. 6

منو. 8

صفحه‌ی لیست پکت. 9

صفحه‌ی جزییات پکت. 10

صفحه‌ی بایت‌های پکت. 11

تعریف پروتکل UDP.. 12

اندازه گیری عملکرد سرور DNS از دو دیدگاه. 12

آزمون استاتیک سرورDNS برای اطمینان از شبیه سازی صحیح درخواست های DNS توسط جیمتر. 12

استفاده از  فایل CSV مرتبط با DNS Server ها برای انجام یک آزمون داینامیک  با مقیاس پذیری بالاتر. 18

به کار بردن MultiThread و بررسی عملکرد سرور DNSاز طریق پلاگین های Listener. 23

مانیتور عملکرد منابع سرور. 31

تغییر در نرخ درخواست های سرور  DNS.. 36

مقدمه

در سراسر جهان ، افراد با استفاده از ابزار جیمتر به عنوان ابزار تست،  عملکرد پروتکل دریافت و ارسال داده [1] را بررسی می کردند. مقالات بسیاری در انجام چنین سناریویی وجود دارد که می تواند افراد مبتدی و تازه کار را به خوبی آموزش دهد. با این حال، توسعه دهندگان جیمتر، معماری بسیار قوی و خوبی را برای ابزار جیمتر انتخاب کردند که در این معماری قابلیت توسعه این ابزار توسط پلاگین ها را به خوبی مشاهده می کنیم. در سراسر دنیا می بینیم که جیمتر با پلاگین های سفارشی به آسانی قابل اجرا است. یکی از برنامه های کاربردی که از پلاگین ها استفاده می کند و در مقایسه با سناریوهای مرتبط با پروتکل دریافت و ارسال داده به ندرت استفاده شده است، آزمون سرور با استفاده از پروتکل بسته داده کاربر [2]می باشد. ما در این گزارش قصد داریم سرور سامانه نام دامنه [3]را توسط این پروتکل و با استفاده از پلاگینی که برای این کار در اختیار کاربران قرار داده شده است ، مورد بررسی  قرار دهیم.

پلاگین ها و برنامه های استفاده شده در این تست

Exteras Setexteraslibstandardserver agnetWIRESHARK[4] 

نتیجه گیری:

ابزار جیمتر، با پلاگین های بسیاری که برای آن تعبیه شده و در اختیار کاربران قرار داده شده است، به یک ابزار قوی گزارش گیری  برای تست انواع پروتکل ها و سرورهای شبکه تبدیل شده است. ما در این گزارش، بررسی سرورهای سامانه نام دامنه و اعمال آزمون عملکرد را انجام دادیم. این کار از طریق پلاگین هایی که به منطور مانیتور منابع سرور و اموری از این قبیل، طراحی و توسعه داده شده اند، صورت گرفت.ابزار جیمتر قادر به تولید حداقل 20000درخواست در هر ثانیه  برای ارسال به سمت یک سرور از نوع سامانه نام دامنه می باشد که این عدد برای تست یک سرور سامانه نام دامنه به اندازه کافی بزرگ  و قابل اطمینان می باشد.چرا که اگر بخواهیم از یک زیرساخت ضعیف استفاده کنیم (بر فرض مثال به گونه ای که ماشین مجازی Virtual Box روی همان ماشینی باشد که تولید بار آزمون و یا به عبارتی ابزار جیمتر ما نیز روی همان ماشین باشد) آنگاه  یک سرور سامانه نام دامنه قوی قادر به پاسخ گویی 4000درخواست به طور همزمان و در واحد ثانیه  می باشد. ولی اگر بخواهیم از یک زیر ساخت قوی بهره مند شویم، تعداد این درخواست هایی که در واحد ثانیه سرور قادر به پاسخ گویی و مدیریت آن ها می باشد به عددی فراتر از 20000 افزایش می یابد که هنوز حدود آن کامل مشخص نشده است. به همین خاطر ابزار جیمتر که قادر به تولید و ارسال درخواست ها به تعداد حداقل 20000 می باشد، ابزار مطمئنی برای تست عملکرد سرورهای سامانه نام دامنه محسوب می شود. در ادامه این گزارش، مراحل مانیتورینگ منابع یک سرور را بررسی و نحوه انجام این کار را نشان دادیم. همچنین تغییر در نرخ درخواست های ارسال شده به سمت یک سرورسامانه نام دامنه که به خودی خود توسط جیمتر قابل اجرا نبود را توسط یک پلاگین تایمر شبیه سازی کردیم و سعی کردم با تنطیمات مطلوب در تایمر، نرخ ارسال درخواست ها را تغییر دهیم و عملکرد سرور را ببینیم و تحلیل کنیم. در پایان شرایط را برای سرور مورد نظر به گونه ای رقم زدیم که تحت یک فشار تدریجا افزایشی قرار گیرد تا جایی که محدودیت های پذیرش درخواست سرور را بفهمیم و نمودار آن را تحلیل کنیم. انشالله در گزارش بعدی سعی داریم از یک نمونه PowerDNS مجازی برای استفاده از  سرور سامانه نام دامنه مجازی در محیط لینوکس و بررسی و اندازه گیری کارایی آن ، استفاده کنیم و نتایج را به صورت گزارش گردآوری کنیم.

مقاله درباره آشنائی با پروتکل DNS

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 6

آشنائی با پروتکل  DNSDNS از کلمات Domain Name System اقتباس و  یک پروتکل شناخته شده در عرصه شبکه های کامپیوتری خصوصا" اینترنت است . از پروتکل فوق به منظور ترجمه  اسامی کامپیوترهای میزبان و Domain به آدرس های IP استفاده می گردد. زمانی که شما آدرس www.srco.ir را در مرورگر خود تایپ می نمائید ، نام فوق به یک آدرس IP و بر اساس یک درخواست خاص ( query )  که از جانب کامپیوتر شما صادر می شود ، ترجمه می گردد .تاریخچه DNS DNS ، زمانی که اینترنت تا به این اندازه گسترش پیدا نکرده بود و صرفا" در حد و اندازه یک شبکه کوچک بود ، استفاده می گردید . در آن زمان ، اسامی کامپیوترهای میزبان به صورت دستی در فایلی با نام HOSTS درج می گردید . فایل فوق بر روی یک سرویس دهنده مرکزی قرار می گرفت . هر سایت و یا کامپیوتر که نیازمند ترجمه اسامی کامپیوترهای میزبان بود ، می بایست از فایل فوق استفاده می نمود . همزمان با گسترش اینترنت و افزایش تعداد کامپیوترهای میزبان ، حجم فایل فوق نیز افزایش و  امکان استفاده از آن با مشکل مواجه گردید ( افزایش ترافیک شبکه ). با توجه به مسائل فوق ، در سال 1984 تکنولوژی DNS معرفی گردید .

پروتکل DNS DNS  ، یک "بانک اطلاعاتی توزیع شده " است  که بر روی ماشین های متعددی مستقر می شود ( مشابه ریشه های یک درخت که از ریشه اصلی انشعاب می شوند ) . امروزه اکثر شرکت ها و موسسات دارای یک سرویس دهنده DNS کوچک در سازمان خود می باشند تا این اطمینان ایجاد گردد که کامپیوترها بدون بروز هیچگونه مشکلی ، یکدیگر را پیدا می نمایند . در صورتی که از ویندوز 2000 و اکتیو دایرکتوری استفاده می نمائید، قطعا" از DNS به منظور  ترجمه اسامی کامپیوترها به آدرس های IP ، استفاده می شود . شرکت مایکروسافت در ابتدا نسخه اختصاصی سرویس دهنده DNS  خود را با نام ( WINS ( Windows Internet Name Service  طراحی و پیاده سازی نمود . سرویس دهنده فوق مبتنی بر تکنولوژی های قدیمی بود و از پروتکل هائی استفاده می گردید که هرگز دارای کارائی مشابه DNS نبودند .  بنابراین طبیعی بود که شرکت مایکروسافت از WINS فاصله گرفته و به سمت DNS حرکت کند .  از پروتکل DNS  در مواردی که کامپیوتر شما اقدام به ارسال یک درخواست مبتنی بر DNS برای یک سرویس دهنده نام به منظور یافتن آدرس Domain  می نماید ، استفاده می شود .مثلا" در صورتی که در مرورگر خود آدرس www.srco.ir  را تایپ نمائید ،  یک درخواست مبتنی بر DNS از کامپیوتر شما و به مقصد یک سرویس دهنده DNS صادر می شود . ماموریت درخواست ارسالی ، یافتن آدرس IP وب سایت سخاروش است .

پروتکل DNS و مدل مرجع OSI پروتکل DNS معمولا" از پروتکل UDP به منظور حمل داده استفاده می نماید . پروتکل UDP نسبت به TCP دارای overhead کمتری می باشد. هر اندازه overhead یک پروتکل کمتر باشد ، سرعت آن بیشتر خواهد بود . در مواردی که حمل  داده با استفاده از پروتکل UDP با مشکل و یا بهتر بگوئیم خطاء مواجه گردد ، پروتکل DNS از پروتکل TCP به منظور حمل داده استفاده نموده تا این اطمینان ایجاد گردد که داده بدرستی و بدون بروز خطاء به مقصد خواهد رسید .

فرآیند ارسال یک درخواست DNS و دریافت پاسخ آن ، متناسب با نوع سیستم عامل نصب شده بر روی یک کامپیوتر است .برخی از سیستم های عامل اجازه  استفاده از پروتکل TCP برای DNS را نداده و صرفا"  می بایست از پروتکل UDP  به منظور حمل داده استفاده شود . بدیهی است در چنین مواردی همواره این احتمال وجود خواهد داشت که با خطاهائی مواجه شده و عملا" امکان ترجمه نام یک کامپیوتر و یا Domain به آدرس IP وجود نداشته باشد . پروتکل DNS از پورت 53 به منظور ارائه خدمات خود استفاده می نماید . بنابراین  یک سرویس دهنده DNS به پورت 53 گوش داده و این انتظار را خواهد داشت که هر سرویس گیرنده ای که تمایل به استفاده از سرویس فوق را دارد از پورت مشابه استفاده نماید . در برخی موارد ممکن است مجبور شویم از پورت دیگری استفاده نمائیم . وضعیت فوق به سیستم عامل و سرویس دهنده DNS نصب شده بر روی یک کامپیوتر بستگی دارد.

ساختار سرویس دهندگان نام دامنه ها در اینترنت امروزه بر روی اینترنت میلیون ها سایت با اسامی Domain ثبت شده  وجود دارد . شاید این سوال برای شما تاکنون مطرح شده باشد که این اسامی چگونه سازماندهی می شوند ؟ ساختار DNS بگونه ای طراحی شده است که یک سرویس دهنده DNS ضرورتی به آگاهی از تمامی اسامی Domain ریجستر شده نداشته و صرفا" میزان آگاهی وی به یک سطح بالاتر و یک سطح پائین تر  از خود محدود می گردد . شکل زیر بخش های متفاوت ساختار سلسله مراتبی DNS را نشان می دهد :

internic ، مسئولیت کنترل دامنه های ریشه را برعهده داشته که شامل تمامی Domain های سطح بالا می باشد ( در شکل فوق به رنگ  آبی نشان داده شده است) . در بخش فوق تمامی سرویس دهندگان DNS  ریشه قرار داشته و آنان دارای آگاهی لازم در خصوص دامنه های موجود  در سطح پائین تر از خود می باشند ( مثلا" microsoft.com ) . سرویس دهندگان DNS ریشه مشخص خواهند کرد که کدام سرویس دهنده DNS در ارتباط با دامنه های microsoft.com و یا Cisco.com می باشد .هر domain شامل یک Primary DNS  و یک  Secondary DNS می باشد . Primary DNS ، تمامی اطلاعات مرتبط با Domain خود را نگهداری می نماید. Secondary DNS به منزله یک backup بوده و در مواردی که Primary DNS با مشکل مواجه می شود از آن استفاده می گردد .