موشک

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 8 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

مقدمه

موشکهای فضایی مانند موشکهای آتش بازی عمل می‌کنند. سوخت با ماده‌ای به نام اکسنده که حاوی گاز تسریع کننده احتراق یعنی اکسیژن است، ترکیب می‌شود. آنگاه این ترکیب که یک پیشران محسوب می‌شود، می‌سوزد و گازهای داغی را تولید می‌کند، این گازها منبسط شده ، از طریق یک دماغه خارج و باعث می‌شوند موشک به طرف بالا حرکت کند. این واکنش برای اولین بار در قرن هفدهم توسط دانشمند انگلیسی ، اسحاق نیوتن ، در قانون سوم حرکتش بیان شد. او اظهار داشت که برای هر عملی (خروج گازها در اینجا) عکس العملی است مساوی و مخالف جهت آن (در اینجا ، حرکت موشک.

نیرویی که یک موشک را به طرف جلو حرکت می‌دهد، نیروی پیشران نامیده می‌شود. قدرت نیروی پیشران به سرعت خارج شدن گاز خروجی بستگی دارد. نیروی پیشران به موشک شتاب داده ، باعث افزایش سرعت آن می‌شود. مقدار شتاب نیز بستگی به جرم موشک دارد. هر چه موشک سنگینتر باشد، برای رسیدن به فضا ، به نیروی پیشران بیشتری نیاز است. تا وقتی که موتورهای موشک ، روشن و در حال تولید نیروی پیشران هستند، شتاب فضا پیما نیز هر لحظه زیادتر می‌شود.موتور موشک یا از پیشران مایع استفاده می‌کند یا جامد ، اما بعضی اوقات ، یک موشک کامل ممکن است. در مراحل مختلف از هر دو نوع پیشران استفاده کند. کارشناسان موشکهایی را پیشنهاد کرده‌اند که از انرژی اتمی به عنوان سوخت استفاده می‌کنند، چرا که آنها از نظر مصرف انرژی بسیار مقرون به صرفه‌اند. اما ترس از خطر استفاده از سوخت اتمی مانع استفاده از این موشکها شده است.

موشکهایی با سوخت پیشران جامد

سوختهای پیشران از یک نوع سوخت و یک اکسنده تشکیل شده‌اند. برای روشن شدن موشک ، کافی است یک جرقه کوچک سوخت پیشران آنرا آتش بزند. سوخت آتش گرفته تا آخرین قطره می‌سوزد. گازهای حاصل از سوخت پیشران را از طریق دماغه انتهایی موشک خارج می‌شوند. اولین موشکها را احتمالا در قرن یازدهم میلادی در کشور چین ساخته‌اند. آنها موشکهایی بودند که از سوخت پیشران جامد استفاده می‌کردند. سوخت موشک یک نوع باروت بود که از مخلوطی از نیترات پتاسیم ، زغال چوب و سولفور تشکیل شده بود.موشکهایی که از سوخت پیشران جامد استفاده می کنند، اغلب به عنوان موشکهای تقویت کننده‌ای استفاده می‌شوند که نیروی اولیه موشکهای بزرگتر را تأمین می‌کنند. موشکهای بزرگتر خود از سوخت پیشران مایع استفاده می‌کنند. بزرگترین موشکهای مصرف کننده سوخت جامد با 45 متر ارتفاع جزء موشکهای تقویت کننده شاتل فضایی ایالات متحده محسوب می‌شوند. آنها حاوی 586500 کیلوگرم (2/1 میلیون پوند) سوخت پیشران هستند که بطور متوسط 13 میلیون تن (5/3 میلیون پوند نیرو) نیروی پیشران را تولید می‌کنند.این موشکها را طوری طراحی کرده‌اند که بعد از اتمام سوخت و افتادن در دریا ، از دریا بیرون کشیده شده ، دوباره برای مأموریتهای بعدی سوختگیری می‌شوند. ساخت موشکهایی که از سوخت جامد استفاده می‌کنند چندان دشوار نیست. آنها مقدار زیادی نیروی پیشران را در یک مدت زمان کم تولید می‌کنند. تنها ایراد این نوع موشکها این است که بعد از روشن شدن به راحتی خاموش نمی شوند. به عبارت دیگر ، نمی‌توان آن را به آسانی تحت کنترل درآورد.

نیروی پیش برنده

شاتل فضایی ایالات متحده از موشکهای تقویت کننده عظیم الجثه‌ای برخوردار است که از سوخت پیشران جامد استفاده می کنند. این پیشران از پر کلرات آمونیم به عنوان اکسنده و پودر آلومینیوم به عنوان سوخت تشکیل شده است.

موشکهای با سوخت مایع

اکثر موشکهایی که از آنها در پروازهای فضایی استفاده می‌شود، از سوخت پیشران مایع بهره می برند. سوخت و اکسنده که در مخزنهای جداگانه‌ای نگهداری می‌شوند، هر دو مایع هستند. پمپهای قدرتمندی آنها را به محفظه احتراق می‌برند؛ در آنجا آنها باهم ترکیب شده ، شروع به تولید گازهای خروجی می‌کنند. گازهای مذکور نیز به نوبه خود از دماغه انتهایی موشک خارج می‌شوند. بعضی از موشکها از یک ماده قابل اشتعال سریع برای شروع احتراق استفاده می‌کنند. سوخت پیشران سایر موشکها هگام ترکیب سوخت و اکسنده شروع به احتراق می‌کند.

فرآیند احتراق پیشران مایع

اکسنده و سوخت باهم ترکیب می‌شوند و در محفظه احتراق شروع به سوختن می‌کنند. سپس گازهای خروجی حاصل از فرآیند احتراق از دماغه خارج و به عنوان نیروی پیشران ، موشک را به طرف جلو حرکت می‌دهند.

مراحل مختلف یک موشک

برای سفر به فضا ، یک موشک چند مرحله‌ای مورد نیاز است. هر کدام از این مراحل یک موشک جداگانه محسوب می‌شود که هم دارای منبع سوخت است و هم موتور. بسته به وزن محموله ماهواه ، از موشکهای تقویت کننده‌ای در کنار مراحل مختلف موشک برای افزایش نیروی موتورها استفاده می‌شود. مرحله اول ، کل موشک را از زمین بلند می‌کند و به محض اتمام سوخت از بقیه موشک جدا شده، به زمین سقوط می‌کند. آنگاه موتور مرحله دوم روشن می‌شود. بخاطر وزن سبکتر موشک در این مرحله ، شتاب موشک نیز بیشتر می‌شود؛ این سیر صعودی شتاب با جدا شدن هر مرحله از موشک ادامه می‌یابد. مرحله پایانی موشک قسمت حامل ماهواره را به فضا و به طرف مقصدش حمل می کند.

دانلود مقاله کامل درباره موشک زمین به هوای سام 26 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 20

موشک زمین به هوای سام-6 [مطالبی در باره موشکها و بمبها]

موشک زمین به هوای سام-6 موسوم به گینفول

موشک سام-6 را می توان رقیب روسی هاوک دانست که یک سر و گردن از آن قویتر است. پروژه ساخت این موشک در دهه 1950 آغاز شد. اولین تست آن در سال 1961 انجام گرفت که مشکلاتی از جمله نقص موتور آن آزمایش را ناموفق کرد. ولی سرانجام پس از رفع نواقص در سال 1966 با موفقیت آزمایش شده و سپس به تولید انبوه رسید. در سال 1977 هم نوع ارتقا یافته این موشک با موفقیت آزمایش شد که تواناییهای بیشتری نسبت به نوع قبلی دارا بود. در ضمن نوع مخصوص نیروی دریایی این موشک با کد سام-ان-3 شناخته می شود. به هر حال این موشک هم اکنون نیز جزو خطرناکترین سیستمهای پدافند ضد هوایی محسوب می شود که در صورت استفاده صحیح دقت آن تقریبا 100٪ است. لازم به ذکر است که در جنگ 1973 بین اعراب و اسراییل ، مصر با استفاده تقریبا حرفه ای از این موشک 64 فروند جنگنده اسراییل را تنها با شلیک 95 موشک سرنگون ساخت!

مشخصات این سام-6 عبارتند از : کشور سازنده : شوروی سابق نوع ماموریت : انهدام انواع هواپیما در ارتفاع متوسط + انهدام موشکهای کروز طول : 5.8 متر قطر : 33.5 سانتیمتر وزن : 599 کیلو گرم حداکثر برد : 24 الی 28 کیلومتر حداکثر ارتفاع اثر : 12 الی 14 کیلومتر سرعت : 2.8 ماخ وزن کلاهک : 59 کیلوگرم بازه زمانی شلیک : 20 ثانیه نوع سیستم هدایتی : semi-active radar homing (on recently upgraded complexes TV/optical seeker introduced) For protection aganst anti-radar missiles seeker of SAM can lock

سامانه سام ۶ متعلق به ایران

شاهین شب F-117A [هواپیما نظامی]

سیاه بی نظیرنامرئی

طولانی ترین پروازش را به مدت هجده و نیم ساعت بدون توقف از پایگاه هوایی هولمان(Holloman) به سمت کویت انجام داد که این رکورد بین هواپیماهای تک سرنشینه هنوز پابرجاست

در سال ۱۹۷۵ میلادی، مهندسان بخش گسترش پیشرفته شرکت لاکهید مارتین «معروف به Skunk Works» تصمیم به ساخت جنگنده ای بــــــا کمترین ســطح مقطع راداری(Radar- Cross-Section) گرفتند، تا کاملاً از دید رادارهای دشمن در امان و همچنین تیزپرواز و دقیق نیز باشد. تکنیکی که این مهندسان پیش گرفتند، بیشتر شبیه تراشیدن یک قطعه الماس بود و در نظر داشتند هواپیمایی بدون هیچ خمیدگی طراحی کنند که تا آن زمان از ذهن دیگران به دور بود.

طراحی به گونه ای بود که سطح رویی را اشکال ذوزنقه ای و مثلثی تشکیل می دادند و سطح زیرین بسیار صاف بود و توانایی پراکندن انبوه امواج رادارهای دشمن را داشت. یکی دیگر از تکنیک های به کار گرفته شده استفاده از مواد جاذب امواج راداری (Radar Absorbent Material) در بدنه اصلی بود تا بتواند نیروی این امواج را بگیرد و اجازه بازگشت کامل به آنها ندهد. از بزرگترین مشکلات طراحی با چنین سطح بدنه و بالی، پایداری هواپیما بود که نباید دچار پیچش های خطرناک (pitch، roll) می شد. در اوایل سال ۱۹۷۷ بخش تحقیقات دفاعی پیشرفته (DARPA) آمریکا طی قراردادی درخواست ساخت دو هواپیمای قابل پرواز (با مقیاس ۶۰   درصد) را با نام پروژه(have-blue) از شرکت لاکهید کرد. بعدها این پروژه به بخش فرماندهی سیستم نیروی هوایی منتقل شد. قرار بود که نمونه پروازی اول برای ارزیابی مشخصات پروازی و نمونه دوم برای ارزیابی عکس العمل امواج راداری ساخته شوند. موتورهایشان را شرکت جنرال الکتریک با مدل J-85 ساخت. طراحی چرخ ها را از هواپیمای A-10 اعانه گرفت و سیستم هدایت الکتریکی (FBW) آنها را نیز از هواپیمای F-16 گرفته بودند. صندلی پرتاب نیز مانند هواپیمای F-5 بود و در کل آن را می توان یک انتخاب از بهترین مشخصات هواپیماهای جنگنده آمریکایی دانست.

این هواپیما که به نام پروژه Have blue شروع به کار کرد، با عملی شدن طرح، نام F-117A را به خود گرفت. شکل ظاهری اش با تمامی پرندگانی که تاکنون در آسمان مشاهده شده بود تفاوت داشت. هزینه ساخت هر دو نمونه جمعاً ۳۷ میلیون دلار شد. تمامی پروازهای

دانلود مقاله کامل درباره مقدمه کوتاهی بر موشک 20 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 20

مقدمه کوتاهی بر موشک

هر وسیله پرنده از یک نیروی جلوبرنده برای غلبه بر نیروهائی که طبیعت به آن وارد می کند و همچنین پیشروی استفاده می کند. در وسایل پرنده این نیروی جلوبرنده توسط انواع موتورهای توربوجت، توربوفن، توربوپراپ، توربوشافت، رم جت، اسکرم جت و موتورهای راکت سوخت جامد و سوخت مایع به دست می آید. انواع موتورهای یاد شده از یک ماده سوختنی و یک اکسیدکننده برای ایجاد نیروی جلوبرنده استفاده می کنند که در هواپیما ها و هلیکوپتر ها وسیله پرنده ماده سوختنی را با خود حمل می کند و از هوای محیط به عنوان اکسید کننده استفاده می کند. ولی موشکها وسایل پرنده ای هستند که علاوه بر مواد سوختنی اکسید کننده ها را نیز با خود حمل می کنند. با این تفسیر موشکها در محیطهائی که هوا وجود ندارند نیز قابل استفاده هستند مانند خارج از جو زمین و یا در زیر آب. اکثریت موشکها از موتورهای راکت سوخت جامد و یا سوخت مایع برای ایجاد نیروی جلوبرنده استفاده می کنند ولی در برخی موارد از موتورهای توربوجت و رم جت و اسکرم جت نیز در موشکها استفاده می شود.

در صورتی که مباحث مربوط به راکت و موتور راکت را به عنوان دو بحث جداگانه در نظر بگیریم می توان دو تعریف جداگانه برای آنها در نظر گرفت. راکتها وسایل پرنده ای هستند که در ابتدا به سوی یک هدف نشانه روی می گردند و پس از شلیک هیچ گونه کنترلی بر روی آنها وجود ندارد. در صورتی که موتور راکت فقط یک سیستم جلوبرنده است. در قیاس راکت با موشک توجه به این نکته ضروری است که موشکها در تمامی و یا قسمتی از مسیر حرکت خود به صورتهای مختلف قابل کنترل هستند. بنابراین سه عنوان راکت و موشک و موتور راکت دارای معانی و مفاهیم مستقلی هستند.

انواع موشکها

موشکها را در یک دسته بندی کلی می توان به سه دسته کلی تقسیم بندی نمود.

موشکهای ماهواره بر

موشکهای تحقیقاتی

موشکهای جنگی

موشکهای حمل کننده ماهواره برای حمل ماهواره و محموله های فضائی و قرار دادن آنها در مدارات مختلف به کار می روند.

موشکهای تحقیقاتی برای انجام ماموریت های تحقیقاتی مانند هواشناسی یا زمین شناسی کاربرد دارند.

موشکهای جنگی به پنج دسته کلی تقسیم بندی می گردند:

موشکهای بالستیک با بردهای مختلف از موشکهای برد کوتاه (Short Range Ballistic Missile) تا موشکهای قاره پیما (Intercontinental Ballistic Missile).

دلیل نامگذاری این موشکها مسیری است که این موشکها به صورت منحنی و در قالب مکانیک پرتابه ای طی می نمایند.

موشکهای کروز (Cruise) که از باله ها و نیروهای آیرودینامیکی برای کنترل وضعیت خود استفاده می کنند.

موشکهای پدافند هوائی

موشکهای ضد زره

موشکهای دوزیست (موشکهای شلیک شونده به یا از داخل آب)

ویژگی‌های سیستم موشک بالستیک

موشک بالستیک، بدون سرنشین و دارای سکوی پرتاب‌کنندة هدایت‌شونده با یک یا چند مرحلة پرتاب است که معمولاً نیروی رانش را برای بخش کوچکی از مسیر پرواز فراهم می‌کند. در بیشتر مسیر پرواز، کلاهک‌های موشک از خط سیر آزاد پرواز بالستیکی عبور می‌کند که برای موشک‌های دوربردتر، قسمتی یا تمام آن، بر فارز جو قرار دارد. مدت زمان پرواز به‌سوی هدف، از چند دقیقه برای سیستم‌های تاکتیکی کوتاه برد، تا حدود سی دقیقه برای موشک‌های بالستیک بین قاره‌ای در نوسان است. موشک بالستیک، شامل سیستم‌های هدایت ثابتی است که شتاب و جهت‌یابی موشک را ثبت می‌کند. پیش از پرتاب، مختصات نقطه هدف و پرتاب، وارد کامپیوتر موشک می‌شود. سیستم هدایت و کنترل، با استفاده از اطلاعات جهت‌یابی، به‌گونه‌ای موشک را هدایت می‌کند که در پایان کار، کلاهک، بردار سرعت مناسب را برای رسیدن به هدف داشته باشد. برخلاف هواپیما، موشک بالستیک سیستمی تک پرتابی است که وقتی پرتاب شد، برای بار دیگر قابل برگشت و استفاده مجدد نیست. پیش از عملیات طوفان صحرا، هیچ یک از دولت‌های در حال توسعه، موشک‌های ضدتاکتیکی (ATM) را مستقر نکرده بودند و این موضوع عموماً درک شده بود که موشک‌های بالستیک برای رسیدن به اهدافشان، غیرقابل جلوگیری هستند. به استثنای موشک‌های سی‌اس‌اس-2 چینی فروخته شده به عربستان صعودی، که نیمه محرک است، سیستم‌های موشک بالستیک منطقه‌ای مورد بحث، کاملاً متحرک بوده و معمولاً از یک پایگاه یا جایگاه عملیاتی اصلی به‌کار گرفته می‌شوند. جایگاه موشک متحرک- کاراژهای موشک- امکانات تعمیر و نگهداری و آموزش و امکانات کنترل کلاهک را در خود جای داده است. موشک‌ها بر روی وسائل نقلیه (یعنی پرتاب‌کننده‌های متحرک) حمل می‌شوند که کنترل محیطی و قدرت سیتسم پیش از پرتاب را فراهم می‌آورد. وسایل نقلیه دیگر، نظیر آنهایی که برای فرماندهی و کنترل و امنتیت به‌کار می‌روند، معمولاً پرتاب‌کنندة متحرک را همراهی می‌کنند. اگرچه هر سیستم متحرک، ذاتاً پیچیده‌تر از سیستمی است که پایه ثابت دارد، تحرک‌پذیری می‌تواند قابلیت دوام زیادتر را در وضعیت