مقاله درمورد تاریخچه مقبره تیمورشاه

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 26

تاریخچه: در گذشته مدیریت عمومی موزیم تحت اثر ریاست کلتور وهنر فعالیت مینمود.درسال 1347 هـ .ش  مدیریت عمومی موزیم به دو بخش تقسیم گردید که مدیریت موزیم بجای خود باقی ماند و یک مدیریت بنام باستانشناسی در تشکیل ریاست کلتور وهنر وزارت اطلاعات وفرهنگ وقت ایجاد گردید که آن مدیریت عمومی درتشکیل خویش چهار مدیریت  ابتدایی بنام های مدیریت حفریات، مدیریت آبدات ، مدیریت ترمیم آثار ومدیریت اداری داشت و بست های آن چهار بورد داشت که تا  سال 1358  فعالیت داشتند، اما در سال مذکور مدیریت  باستانشناسی بریاست ارتقا نمود. مدیریت  موزیم ، باستانشناسی ، مرکز بین المللی  تحقیقات کوشانی تحت اثر آن ریاست فعالیت مینمود، و از ریاست کلتورو هنر  جدا گردید. در سال 1361 ریاست  مذکور از وزارت اطلاعات وکلتور جدا و مربوط  اکادمی علوم افغانستان شد و سپس درسال 1365  مدیریت آبدات تاریخی از  ریاست باستانشناسی جدا و مربوط  ریاست موزیم کمیته دولتی  کلتور گردید ه وتاسال 1369  به صفت مدیریت عمومی آبدات تحت اثر آن ریاست فعالیت مینمود.

دراخیر سال 1369  بریاست حفظ  وترمیم آبدات تاریخی ارتقاٌ کرد که بعداٌ شعبات ذیل درچوکات آن تشکیل گردید . شعبه  سرمهندسی، وظایف آن کشیدن نقشه های آبده های  تاریخی مرکز وولایات با ایجاد سه بست مهندسی .

شعبه  سر انجنیری در بست دو با ایجاد دو بست سوم و دو بست ششم در بخش بصاحب امتیازسی و برآورد آبده های مرکز وولایات  فعالیت مینماید . مدیریت عمومی  ثبت سجل  که از اسم آن پیداست تمام آبده های مرکز وولایات را ثبت و تسجیل مینماید و دو عضو رتبه 4و6  نیز دارد . مدیریت عمومی فلمبرداری بست سوم با داشتن  یکنفر عضو بست پنجم وظیفه دارد تمام آبده های مرکز وولایات را از حالت موجود آبده قبل از ترمیم وبعد از ترمیم  فلمبرداری نماید . مدیریت عمومی باستانشناسی  کمبودات ، وظایف آن تعین قدامت تاریخی آبده و بکار برد مواد آن که بکدام دوره تاریخی آبده ارتباط دارد، میباشد . مدیریت  عمومی اداری با داشتن دو عضوبست چهارم، وظایف آن پیش برد تمام امور اداری ریاست میباشد .

مقبره تیمورشاه:

این مقبره بطرف غرب لیسه عایشه درانی، جنوب دریای کابل موقعیت دارد.

به روایت تاریخ و اهالی مقبره تیمو شاه پسر اول احمد شاه بابا نواده زمان خان ولد دولت خان از احفاد اسد الله خان میباشد . اسد الله خان اولاده زیرک بابا سرطایفه مشهور ابدالی سره بین کندهاریست . زمانشاه مقبره تیمور شاه را از مقبره احمد شاه بابا  بزرگتر  بنا کرد و در مدت ده سال سلطنت  وی تا همین اندازه موجوده  بسر رسید.  گرچه سند آغاز و انجام مراسم سرپرستی  ومعماری  ومهندسی ووجه مصارف آن تا حال معلوم نگشته، اما کار تعمیر سالها را دربر گرفته است .

آبده طرف جنوب دریای کابل:

درغرب لیسه عایشه درانی و جنوب دریای کابل گنبد رفیع و بزرگ  مقبره تیمو شاه میباشد که دو را دور گنبد  اطاقهای  خورد دومنزله  وجود دارد.  بنای تعمیر گنبد از خشت  پخته وچونه  براساس بناهای  بخارایی ذریعه  استادان قندهاری اکمال یافته،  حصه اصل مرقد را در اول عمیق تر از  سطح زمین حفر و  جسد شریف تیمور شاه که بعد از تعمیر گنبد در حصه تحتانی واقع شده است، گذاشتند و بعداً در صحن فوقانی  اندرون گنبد مانند آرامگاه احمد شاه بابا  قبر نما ساختند  و اینکه محوطه  فعلیه  اطراف آرامگاه  حصه نشیمن گاه  روز با رعام تیمور شاه و از دو طرف شمال و غرب  محدود به دریای کابل و موسوم  بباغ شاه بود محقق است و آنچه اصل  مرقد در قسمت عمق زمین مشاهده  میشود محض به نسبت مناسبت گنبد  است و خود عمارت خیلی بزرگ و با فقدان و سایل تعمیراتی  درآنوقت نهایت دشوار بوده، اما از عمارات مشهور بزرگ علیه سلطنت  اعلیحضرت زمانشاه درشهر کابل همین آرامگاه  تیمور شاه بیاد گار مانده که فقط این بنا را میتوان سمبول طرز تعمیر دو صد سال قبل در شهر زیبای تاریخی کابل قرار داد .

ترمیماتیکه  صورت گرفته :  درسال 1365 صرف یک ترمیم مقدماتی و پاک کاری صورت گرفت .

مسجد شریف عید گاه

بین باغ علیمردان وچمن حضوری

مسجد عید گاه درسال 1311  هـ ق  بنا نهاده شده و کار تعمیر آن در سال 1315  هـ ق ختم گردید. در دیوار مسجد کتیبه سنگی وجود  دارد که  درآن تمام خصوصیات  درج است . درین مسجد غیر از ادای نماز اجتماعات وجرگه های رسمی نیز برگزار میشد مثلاً جنگ با انگلیس جهت استرداد استقلال افغانستان از منبر سنگی همین مسجد اعلان شد. و دیگر جرگه های  قومی و فیصله های  عمومی درهمین مسجد صورت میگرفت.

شرق باغ علیمردان وشمال غرب چمن حضوری این مسجد درچمن حضوری مقابل  جوی مستان طرف جنوب پل محمود خان ساحه وسیع را اشغال نموده عمارت مسجد بصورت طولانی شمالاً جنوباً بداخل  هفتاد وشش گنبد  خورد ویک گنبد بزرگ  ویک سلسله رواقها  وکمانها ساخته شده و دارای منار هاو محراب های منقش و یک محراب بزرگ مرکزی ودو محراب خورد  پائینی بوده و ده  مناره های خورد وبزرگ دارد. صرف سر گنبد بزرگ و سطی آهنپوش  بوده متباقی تمام گنبد های مذکور کاگل میباشد و پیشروی مسجد به طول آن تراسره یا صوفه به فرش سنگ مرمر سفید دارا میباشد. مسجد مذکور تقریباً  یکمتر بلند تر از صحن حویلی ساخته  شده و قبلاً  ساحه مسجد مذکور با دیوار خشتی محدود شده  بود. به سمت شرق سه دروازه در آمد بزرگ با کمانهای  گج  بری شده و تزئین شده که دارای اصالت تاریخی بود و جود داشت. متاسفانه بعد از کودتای  ثور 1357  ازبین رفت و گل و بته و درخت آن کشیده شد صحن حویلی قیر و کانکریت گردیده است

بوستان سرای مقبره امیر عبد الرحمن خان

تحقیق در مورد تایباد شهر مقبره ها 13 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 15 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

تایباد شهر مقبره ها

مقدمه :

نام تایباد را زیاد شنیده اید. از صداوسیما به عنوان یک منطقه محروم یا محل عبور و گذشتن از مرز. تایباد مکانى کوچک و بى سروصدا در خراسان است. شهرستانى جلگه اى و کوهستانى با آب و هوایى بیابانى و نیمه بیابانى. مى گویند وجه تسمیه تایباد را به مفاهیم پاکان و نیکان و مردان نیکو پشت داده اند. اما اگر گذرتان به تایباد افتاد اگر میان جاده تابلویى سبز رنگ به شما نوید نزدیک شدن به این شهرستان را خبر داد بدون گشت و گذار از آن رد نشوید. آرامگاه مولانا زین الدین ابوبکر تایبادى در این دیار در سکوت آرمیده است.زین الدین ابوبکر یکى از صوفیان برجسته قرن هشتم هجرى است که در سال ۷۹۱ ه.ق وفات یافته است. مقبره مولانا زین الدین ابوبکر، در ابتداى جاده تایباد به خواب واقع شده است. بر اطراف مرقد، معجرى کشیده شده است و دو لوح سنگى خاکسترى رنگ، یکى بر روى قبر و دیگرى در بالاى سر آن به صورت افراشته قرار داده شده اند. معجر خاکسترى در سال ۱۰۳۰ ه.ق توسط شخصى به نام «خواجه درویش» تقدیم مزار شده است.در برابر این مزار بناى مجللى وجود دارد که در سال ۸۴۸ ه.ق توسط پیر احمد خوافى _ وزیر شاهرخ، پسر تیمور _ براى مسجد و نمازخانه بنا شده است. در شرق مقبره مولانا، در میان قبرستانى بنایى قرار دارد که به مقبره شیخ  زین الدین على _ پدر شیخ زین الدین ابوبکر- منسوب است. اهمیت این بنا به کتیبه هاى زیباى سردر، کاشى کارى معرق و حواشى آن مربوط است. کتیبه منظومى به خط نستعلیق روى سنگ نقر شده و در بالاى سر قبر قرار داده شده است. این کتیبه حاکى از این است که معجر مشبکى از سنگ رخام در سال ۱۰۳۰ ه.ق از طرف خواجه درویش نامى براى قبر شیخ زین الدین على ساخته شده است. این معجر هم اینک در خارج مسجد و جلو ایوان نصب شده است. این بنا در زمره آثار تاریخى تایباد به ثبت رسیده است.

تایباد

تایباد در گذشته بنام باخرز شهرت داشته که از نواحی قدیمی ایران بوده است . حمدالله مستوفی در نزهه القلوب نوشته : ( باخرز ولایتی است از اقلیم چهارم و ولایتی بسیار دارد و معتبر است و در مجموع مواضع ، باغات انگور و میوه فراوان باشد ) باخرز از حدود هزاره سوم پیش از میلاد در نقاطی محدود مسکون گردیده (دو تپه ملاحسن و بزه خور) در دوران تاریخی جمعیت زیادی را به خود جلب کرده است . تپه های مربوط به آن دوران مانند حصار سرخ - اسکندر آباد - تپه های دشت پلبند - تپه شاه عباس - تپه حوض و شرشره از جمله آنان می باشد . اما دوران طلایی شکوفایی باخرز از قرن چهارم تا هفتم هجری بوده ایت که تپه های تاریخی مالین - فیض آباد - ارزنه جوزقان و چند منطقه دیگر با وسعت زیاد سفالها اشیا متنوع و متعدد بهترین گواه ب این امر است از دوران صفویه به بعد بجز قلاع خشت و گلی آثار برجسته دیگری در منطقه نداریم. فرهنگ نامه ها و کتب قدیمی در مورد وجه تسمیه باخرز اشاراتی نموده اند از جمله لغت نامه دهخدا می نویسد باخرز ناحیه ای است دارای قریه های بزرک که بین نیشابور و هرات واقع است و اصل آن به زبان پهلوی باد هرزه می باشد نام تایباد که شهرت و قدمت آن کمتر از باخرز می باشد در سال 1359 به شهرستان تبدیل شد و نام آن در برخی کتب قدیمی و همچنین در باور عام با اسامی تایاباد ، طایاباد ، طیبات ، تائب آباد ، تای باد ، ته باد آورده شده است ولی مستند ترین نام همان تایباد می باشد که در گویش محلی به نیمی از شبانه روز (12 ساعت) گفته می شود و بدین صورت تایباد یعنی محلی که در آن نیمی از شبانه روز باد می وزد .

بنا های تاریخی و باستانی شهرستان

شهرستان تایباد در اعصار گذشته جایگاه تمدنهای باشکوهی بوده است، بنا بر این نشانه هایی از آثار و ابنیه مدنی و شهرنشینی در گوشه و کنار شهرستان به چشم می خورد، لذا برای اینکه مروری بر آثار تاریخی و ابنیه باستانی شهرستان داشته باشیم آنها را به چهار دسته: آثار بجای مانده از شهرهای قدیمی، تپه