لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : .docx ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 3 صفحه
قسمتی از متن .docx :
بینایی، بویایی و شنوایی
چشم بیشتر کوچکخفاشها بسیار کوچک و اندامی نچندان پیشرفتهاست و آنها بینایی ضعیفی دارند با این حال هیچکدام از آنها کور نیستند. کوچکخفاش از بینایی اش در راهیابی کمک میگیرد بویژه در مسیرهای طولانی که فراتر از بازهٔ پژواکیابی است. حتی دیده شده که برخی گونهها میتوانند پرتوهای فرابنفش را هم تشخیص دهند. خفاشها حس بویایی و شنوایی بسیار پیشرفتهای دارند. چون این جانور شبها به شکار میرود ناچار نیست که با پرندگان رقابت کند. آنها گاهی تا ۸۰۰ کیلومتر در جستجوی غذا پرواز میکنند.
شکار، خوراک و آشامیدن
پرونده:BAT.young-Tamil Nadu-202.ogv
یک خفاش بسیار جوان در تامیل نادو
نوزادان خفاش کاملا به شیر مادرشان وابستهاند اما هنگامی که چند هفته از عمرشان بگذرد انتظار آن میرود که بتوانند پرواز کنند و برای خود شکار کنند، در نتیجه پرواز کردن و برطرف کردن تشنگی دست خودشان است.
شکار
بیشتر خفاشها شبزی اند. آنها در طول روز یا خوابند و یا به پاکسازی بدن خود میپردازند و در هنگام شب به شکار میروند. ابزار مسیریابی و شکار خفاشها در تاریکی تا دههٔ ۱۷۹۰ کاملا ناشناخته بود تا اینکه کشیش و زیست شناس ایتالیایی لازارو اسپالانزانی به مجموعه آزمایشهایی بر روی خفاشهای کور دست زد. این خفاشها در یک اتاق کاملا تاریک گذاشت و مسیر آنها را با نخهای ابریشمی پُر پیچ و خم کرد. حتی در تاریکی مطلق هم شبکورها راه خود را در آن مسیر پر پیچ و خم پیدا کرده بودند به همین دلیل او نتیجه گرفت که ابزار راهیابی شبکورها چیزی غیر از چشمانشان است.
سپس او فرض کرد که شاید خفاشها برای راهیابی از گوششان بهره میبرند برای اثبات این فرضیه گوش شبکورها را با ابزاری بست و آزمون خود را تکرار کرد. او دریافت که خفاشها هنگامی که گوششان بستهاند نمیتوانند با مهارتی که پیشتر از خود نشان داده بودند شکار خود را پیدا کنند و پرواز کنند.
چگونگی راهیابی شبکورها با کمک گوششان تا دههٔ ۱۹۳۰ نامعلوم بود تا اینکه دونالد گریفین دانشجوی زیستشناسی هاروارد به فرایند پژواکیابی پی برد. برداشت او این بود که شبکورها هنگام پرواز از خود صدایی تولید میکنند که برای ما قابل شنیدن نیست و تنها خودشان آن را میشنوند وقتی این موجهای صدا با حشره برخورد کرد بازتاب آن به شبکور میرسد و آنها را به سوی منبع بازتاب کننده هدایت میکند.
پژواکیابی
همچنین ببینید: پژواکیابی در جانوران
طیف سنجی صدای خفاش پیپیسترلوس، یک بار صدایی که خفاش برای پژواک یابی تولید میکند دارای پالسهایی با چندین هارمونی است. گاهی آنها این صداها را برای برقراری ارتباط با دیگر خفاشها تولید میکنند. در این نمونه خفاش نر در دورهٔ فصل جفت یابی در پاییز این صدا را در قلمروش تولید میکند.
پژواکیابی خفاشها در عمل یک سامانهٔ ادراکی است که در آن موجهای فراصوتی برای بدست آوردن پژواک، تولید میشوند. مغز و دستگاه عصبی خفاش با مقایسهٔ موجهای فرستاده شده و موجهای بازتاب شده، میتواند تصویری از فضای پیرامون و جزئیاتش برای خود بسازد. این توانایی به شبکورها اجازه میدهد تا در تاریکی مطلق شکارشان را شناسایی کنند. شدت موج تولیدی توسط شبکور ۱۳۰ دسیبل است که در میان جانوران هوابُرد از همه بیشتر است.
خفاش برای آنکه دادههای بدست آمده را شناسایی کند باید بتواند صدای تولیدی توسط خودش را از پژواک آن جدا کند. کوچکخفاشها برای این هدف دو روش دارند:
پژواکیابی با چرخههایی با بازهٔ زمانی کوتاه: این دسته از شبکورها میتوانند صدای فرستاده از سوی خود را با کمک زمانسنجی، از صدای بازتاب شده، شناسایی کنند. شبکورهایی که این روش را دارند زمانبندی میکنند تا تکصداهای کوتاهی که فرستادهاند پیش از آنکه بازتابها به آنها برسد تمام کنند. این خفاشها هنگامی که یک صدا تولید میکنند ماهیچهٔ گوش میانی خود را جمع میکنند تا از صدای خود کر نشوند. آنها در فاصلهٔ میان صداهایی که تولید میکنند ماهیچهٔ گوش میانی خود را آزاد میکنند تا بازتاب صدایشان را بشنوند. اگر در بازتاب صدا دیرکردی باشد خفاشها متوجه میشوند و میتوانند جای شکارشان را برآورد کنند.
پژواکیابی با چرخههایی با بازهٔ زمانی بالا: این شبکورها صدایی پیوسته تولید میکنند و پالسها و پژواکها را با تغییر بسامد از هم جدا میکنند. شبکورها هنگامی که صدای پیوسته را تولید میکنند بیدرنگ گوش خود را بر روی بسامد ویژهای قرار میدهند ولی صداهایی که تولید میکنند را در بسامدی بیرون از بسامد گوششان قرار میدهند تا صدایشان، خودشان را کر نکند. سپس آنها بازتاب صدایشان را دریافت میکنند و با کمک اثر دوپلر، جا و حرکت شکارشان را شناسایی میکنند. بررسی اثر دوپلر برای این شبکورها کمی پیچیده است چون سرعت پروازشان یکنواخت نیست و تغییر میکنند. آنها میتوانند بسته به سرعت پرواز، پالس هر بسامد تولیدی را تغییر دهند به این ترتیب پژواک دریافتی همچنان در بازهٔ شنوایی مناسب قرار میگیرد.
امروزه دو زیرراستهٔ تازه برای شبکورها پیشنهاد شده است که عبارتند از: خفاشسانان یینپترو (یینپتروکایراپترا) و خفاشسانان یانگو (یانگوکایراپترا)، این دو زیرراسته با کمک بررسی مولکولی ژنها، بدست آمدهاند. این طبقهبندی تازه دو احتمال برای تکامل پژواکیابی در خفاشان پیشنهاد میکند: احتمال نخست این است که جد مشترک همه خفاشان در آغاز از پژواکبابی برخوردار بوده است اما کم کم خفاش میوهخوار باستان آن را از دست داده است و احتمالا خفاش پااسبی آن را دوباره بدست آورده است. احتمال دوم این است که پژواکیابی در این دو زیرراسته به صورت جداگانه تکامل یافته است.
شبپره نام یک حشره و از جمله شکارهای خفاش است. شبپرهها برای فرار از دست خفاش راههای گوناگونی را در پیش میگیرند، دستهٔ نخست یک سری پیامهای فراصوتی میفرستند و به خفاش هشدار میدهند که آنها از نظر شیمیایی مسموم اند و یا جانور خطرناکی اند و باید از آنها پرهیز کرد. دسته دوم دارای اندامهای شنوایی اند که هنگامی که از خفاش صدایی برای پژواکیابی تولید شود آن را میشنوند و در مقابل ماهیچههای پرواز آنها دست به کار میشود درنتیجه شبپره به پرواز حالت گریز و نامنظم روی میآورد.
شبکورها برای پیدا کردن شکارشان، علاوه بر روش پژواکیابی از توان گوشهای خود هم بهره میبرند. گوش این پستاندار بسیار حساس است تا آنجا که میتواند صدای به هم خوردن بالهای شبپره یا راه رفتن شکارهایی که در زمین زندگی میکنند مانند گوشخیزک و صدپایان را هم بشنود. هندسه پیچیده سطح درونی گوش شبکور در لبهها به آن کمک میکند تا خیلی دقیق بتواند هم بر روی علامتهای دریافتی از پژواکیابی تمرکز کند و هم به صداهای پیرامونش به خوبی گوش کند تا اگر شکار حرکتی کرد متوجه شود. هندسهٔ لبههای گوش شبکور گویی نمونهای از عدسی فرنل است که به جای نور کاربرد صوتی دارد. این هندسه در بدن گونههای دیگر جانوران که ارتباطی با شبکور ندارند مانند آی-آی هم دیده میشود.
شبکور با تکرار در فرستادن موج پژواکیابی میتوانند تصویر دقیقی از فضایی که در آن پرواز میکنند و دنبال شکار میگردد، بدست آورد.
منبع:
ویکی پدیا