تحقیق درباره طرح تحقیق

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 7

طرح تحقیق

در سال 1385 ، پس از انتقال سفارت امریکا توسط دانشجویان موسوم به مسلمانان پیرو خط امام و استعفای دولت موقت، اداره امور کشور توسط اما م خمینی (ره) به «شورای انقلاب » واگذار شد که تا انتخابات رئیس جمهور، اداره امور کشور را در دست داشته باشد. در روز جمعه پنجم آبان ماه 1358 مردم ایران به پای صندوق های رای رفتند تا اولین رئیس جمهور تاریخ ایران را پس از فروپاشی نظام سلطنتی پهلوی ، انتخاب کنند. برای مردم ، رهبری انقلاب اسلامی و کسانی که در داخل و خارج از کشور مسائل سیاسی و اجتماعی ایران را دنبال می کردند، اینکه «چه کسی » اولین رئیس جمهور ایران خواهد شد، محل تأمل بسیار بود. در این روز تاریخی ، ابوالحسن بنی صدر توانست با بدست آوردن بیش از 75 درصد آراء شرکت کنندگان د رانتخابات ، گوی سبقت را از دیگر نامزدهای ریاست جمهوری ربوده و نام او به عنوان نخستین رئیس جمهور نظام نوپای مجهوری اسلامی ایران به ثبت برسد. اما کمتر از 17 ماه پس از اتنخابات مردم، نمایندگان مجلس شورای اسلامی در روز یک شنبه 31خرداد 1360 رأی به «عدم کفایت سیاسی» بنی صدر دادند و 37 روز پس از آن ، روزنامه ها در روز چهار شنبه 7 مردادماه 1360 نوشتند: «بنی صدر با اخذ پناهندگی سیاسی به پاریس گریخت» و این در شرایطی بود که کشور در آتش جنگ خارجی ، دشمنی و خشونت داخلی می سوخت.

انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 ، مانند بسیاری از انقلاب ها ، چندین گروه، طبقه و حزب را با عقاید ناهمگون که همه آنها مخالف رژیم بودند. متحد ساخت. همانند بسیاری از انقلاب ها ، این ائتلاف پس از پیروزی انقلاب و حذف رژیم پیشن ، چندان دوام نیافت . انقلاب اسلامی ایران ویژگی های متمایزی با سایر انقلاب ها نیز داشت که به ویژه نقش رهبری منحصر به فرد روحانیا ن می توان اشاره کرد. برخی از انقلاب ها دارای ایدئولوژی مذهبی بوده اند، اما حکومت روحانیان پس از انقلاب پدیده ای جدید در دوران معاصر بود.

انتصاب مهندس مهدی بازرگان غیر روحانی موید این گفته امام خمینی (ره) بود که او و روحانیان مستقیماً حکومت نخواهند کرد، اما امام خمینی و پیروان ایشان د رهما ن زمان گامهایی در جهت افزایش قدرت روحانیت برداشتند. در جریان حوادث از سال 1357 تا سال 1362 نیروهای روحانی بالاخره پیروز شدند و برنامه خود را به اجرا در آوردند . د رسالهای اولیه پس از پیروزی انقلاب، شاهد قدرت فزاینده تندروها و حذف غالباً همراه با خشونت و علی رغم مقاومت گروه های مخالف و اعمال کنترل فزاینده ایدئولوژیکی و رفتاری بر مردم بود. شور و اشتیاق گسترده برای آزادی بیشتر وبرابر ی اجتماعی برآورد نشد ، اگر چه برخی برنامه های اجتماعی موفقیت آمیز وجود داشت. در چهارمین سال بین سالهای 1358 تا 1362 نیروهای رادیکال قدرت را از یک انقلاب و دولت چند حزبی گرفتند. با ان که امام خمینی یک دولت موقت را به ریاست مهندس بازرگان منصوب کرد ، اما همزمان با ان نهادهای قدرتمندتر روحانی ر ابنیاد گذاشت.

نهضت ازادی در سال 1358 قوی بود، رهبرش نخست وزیر بود و بیش از یک سوم وزارتخانه های دولت موقت انقلاب را در اختیار داشت . و نیروهای تندرو انقلابی در حزب جمهوری اسلامی متمرکز شد ه بودند که در اسفند ماه 1357 با موافقت امام خمینی تشکیل شد و ایت الله محمد بهشتی چهره برجسته آن بود. حزب جمهوری اسلامی برای افزایش قدرت روحانیت و آیت الله خمینی در حمایت از حکومت اسلامی بوجود آمده و گروههای مختلف اسلامی ر ا در برگرفت.

امام خمینی با منع کردن روحانیون از نامزد شدن در انتخابات ریاست جمهوری سال 1359 ، کوشید حمایت کسانی را که نگران قدرت یافتن روحانیت بودند، جلب کند. بنی صدر که به صورت مستقل در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کرده بود، 7/10 میلیون از 14 میلیون رای یعنی بیش از 75 درصد ارای شرکت کننده گان د رانتخابات را نصیب خود کرد. وی با د راختیار داشتن نه تنها مسند ریاست جمهوری بلکه ریاست نیروهای مسلح و شورای عالی دفاع قدرتمند به نظرمی رسید، اما قدرت یابی فزاینده حزب جمهوری اسلامی و دبیر کل ان آیت الله بهشتی ، پایه های قدرتش را سست می کرد.

حزب جمهوری اسلامی ، مجلس، دولت و با وجود آیت الله بهشتی در مقام ریاست دیوان عالی کشور، قوه قضاییه را در کنترل داشت. بنی صدر آخرین مانع برسرراه دستیابی کامل آنها به قدرت بود. در مناقشات بین بنی صدر و حزب جمهوری اسلامی ، امام خمینی گاهی یک طرف را سرزنش می کرد و گاه طرف دیگر را و اغلب دوطرف ر اوادار به مصالحه می کرد، اما در بهار 1360 از بنی صدر دست شست.

هدف این پژوهش و ضرورت انجام آن :

پرداختن به مقوله انقلاب اسلامی ایران و پیروزی آن در بهمن ماه 1357 و تحولات بعد از پیروزی انقلاب ، دشوار تر از پرداختن به رویدادهای سایر دوره های تاریخ ایران به نظر می رسد. دلیل این دشواری شاید عدم فاصله کافی زمانی ما با این رویداد تاریخی باشد، اما عدم بررسی دقیق، موشکافانه و کامل حوادث این دوره و همچنین عدم ارائه رویکرد تحلیلی وانتقادی به این رخدادها دلیلی محکم تر می نماید . باید عنوان داشت که در مورد وقایع و تحولات این مقطع از تاریخ ایران ، اغلب رویدادها همواره یا مورد توصیف اغراق آمیز بوده