تحقیق در مورد طلاق نیکو، درمان خانواده‏هاى نابسامانِ اصلاح‏ناپذیر 29 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 29 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

طلاق نیکو، درمان خانواده‏هاى نابسامانِ اصلاح‏ناپذیر

سرآغاز

خواهر و برادر عزیز که در زندگى زناشویى اختلاف دارید، در دو فصل گذشته، راههاى ایجاد صمیمیت، صلح، سازش و برکندن ریشه‏هاى اختلاف و تشنج خانوادگى را خواندید. در این قسمتِ آخرین، سخن ما با زن و شوهرهایى است که متأسفانه نتوانسته‏اند با هم کنار بیایند و زندگى زناشویى آنان کانون جدالِ پیوسته و عارى از عشق، همراهى، همدلى و همگرایى است. خانواده‏هایى که هیچ کدام از زن و شوهر یا یکى از آنها حاضر نیست به سوى همگرایى و رفع کدورت‏ها و به وجود آمدن صمیمیت قدمى بردارد یا یکى از آنها به انحراف‏هایى مبتلا شده و تداوم همسرى با او پذیرفته نیست یا پیوند آنان از ابتدا نادرست بوده و اصلاح‏پذیر نمى‏باشد و تداوم آن جز شکنجه و درگیرى روحى، ثمره‏اى ندارد.

به این برادران و خواهران عرض مى‏کنیم حالا که نتوانسته‏اید و نمى‏توانید زندگى زناشویى خود را به نیکویى ادامه دهید، دست‏کم در انتخاب راه دوم یعنى طلاق و جدایى راه نیکو و محترمانه پیش گیرید.

طلاق ضرورتى انکارناپذیر

برخى از ادیان تحریف‏شده کنونى و بعضى ملت‏ها بُریدن پیوند زناشویى و طلاق را جایز نمى‏دانند و زن و شوهر را موظف مى‏شمارند تا آخر عمر به زندگى زناشویى خود در هر وضعى ادامه دهند! در دیانت مسیحى کنونى عقد ازدواج قابل بُریدن نیست و فقط مرگ مى‏تواند آن را از بین برد. کلیسا به استناد کتب مقدس خود منع طلاق را به دین مسیح نسبت مى‏دهد. منع، یک استثنا (زنا) دارد و آن را مجوّز طلاق مى‏شمرند.

کاتولیک‏ها با تعبّد و پاى‏بندى به آموزه‏هاى انجیل، به هیچ روى طلاق را جایز نمى‏دانند؛ حتى اگر زوج مبتلا به جنون، عادات خلاف اخلاق [= سادیسم] و اعتیاد به مشروبات الکلى شده باشد. ازدواج با زنى که از چنین شوهرى طلاق بگیرد، در حکم زنا مى‏باشد.

هندوها مانند کاتولیک‏هاى مسیحى، طلاق را جایز نمى‏دانند و گمان‏شان آن است که عقد ازدواج زن و مرد در آسمان‏ها بسته مى‏شود و رهایى از آن جایز و امکان‏پذیر نیست.

در کشورهاى اروپایى نیز در قرن‏هاى گذشته طلاق مجاز نبود و قانون طلاق در این کشورها از قوانین جدید است. در فرانسه تا پیش از انقلاب کبیر، طلاق قانونى نبود و براى موارد اضطرارى، جدایى جسمانى موقت تجویز مى‏شد، یعنى زن و مرد موقتا جدا شده و در خانه‏هاى جداگانه زندگى مى‏کردند اما تعهدات زناشویى جز وظیفه انفاق توسط شوهر و وظیفه تمکین از سوى زن، برقرار بود. هیچ کدام حق نداشتند همسر اختیار کنند و ارتباط نامشروع آنان قابل پیگیرى بود. جدایى موقت، حداکثر سه سال بود و پس از آن زن و مرد ناچار بودند با یکدیگر زندگى کنند.

پس از انقلاب کبیر، دولت فرانسه قانون طلاق را پذیرفت و بیشتر دولت‏هاى غربى پس از فرانسه این قانون را اعمال کردند. در انگلستان از 1236ش ـ 1857 طلاق امکان‏پذیر شد.

طلاق یک ضرورت انکارناپذیر است و بسیارى از متفکران غربى آن را پذیرفته‏اند. «انریکوفرى» استاد دانشگاههاى رم و بروکسل مى‏گوید:

قبول طلاق در بسیارى از موارد از تعدد زوجات، زناى محصنه و آدم‏کشى ممانعت به عمل مى‏آورد.

«برتر اندراسل» اظهار مى‏دارد:

زناشویىِ ناگسستنى، عامل اصلى زناکارى مى‏باشد.

«بنتام»، قانونگذار انگلیسى، در نپذیرفتن منع طلاق توسط کشورهاى غربى مى‏گوید:

در بیشتر کشورهاى متمدن جهان همزمان با مسئله پیوند زناشویى گویا سعى مى‏کنند مردم را از ازدواج دور سازند، چرا که مَنع و جلوگیرى از طلاق باعث جلوگیرى از ورود به ازدواج مى‏باشد. اگر