فن و هنر سفالگری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 72

فن و هنر سفالگری

سفال قرون 3 و 4 هجری

قرن 3 هجری شروع و تلاشهای فرهنگی و اقتصادی در حیات جامعه است پس از دو قرن ساده زیستی و حذف تجمل گرایی و همگانی شدن امکانات جامعه ،زمینه های رشد وتوسعه اندیشه های انسانی فراهم شده است به طوری که شکوفایی این فعالیت ها را در قرن 4 هجری می توان دید .

دانشمندان معلمان بویژه ایرانیان در این قرن حاصل تفکرات فلسفی یونیان را در قالب تجربیات علمی و عملی در زمینه شناخت علوم و فنون به جهان عرضه کردند وبا ترجمه کتابهای یونانی و سانسکریت و تدوین کتب عربی وفارسی زمینه پیشرفت و تسریع اندیشه های آن دوره را به سوی شکوفایی فراهم نموده ، -0 آثار سفالی بیش از هر اثر باقیمانده ای منعکس کننده این تحولات است زیرا سیر تطور و تکامل اندیشه ها از روی نوع تزئینات نوشته های کوفی روی سفالها و تجربیات انجام شده د رزمینه عقیه لعاب های مختلف و کشف لعابهای جدید ورنگهای مختلف می توان دید در پایان قرن 4 موفقیتهای ارزنده ای در زمینه شناخت اکسید فلزات و فرمول ترکیبات آنها برای رنگ لعاب مورد نظر حاصل شده بود سفالگران باتکیه براین دانش و تجربه و ممارست در پخت سفال و کنترل حرارت و تغییر در شکل کوره ها توانستند تحولی عظیم و چشمگیر در خلق ظروف سفالی با تزئینات بسیار چشم نواز وارزشمند به وجود آورند . 0-0 در طبقه بندی سفالهای دروه اسلامی سفالی قرن 3و 4 را بنام سفالهای سامانی شناسایی کرده وویژگیهای فن و زیرین موسوم به لعاب گلی را به این دوره نسبت داده اند . این گروه ازسفالها بیشتر در شمال شرق ایران در مراکزی مانند نیشابور ، سمرقند و جرجان معمول بوده است فنون تزئین متداول در این دوره چنین است .

الف – لعاب گلی : در این نوع تزئین ظروف ساخته شده از گل را که معمولا دارای خمیر نخودی یا قرمز بوده است پس از خشک شدن در دو غابی از گل نخود رنگ فرو می بردند . طوری که داخل و خارج آن بطور یکنواخت با این دوغاب پوشانده می شد و پس از خشک شدن ظروف را به نقوش مورد نظر می آراستند این نقوش معمولا ساده بود و شامل یک جمله یا کلمه کوفی می‌شد که در کف داخلی یا برحاشیه لبه داخلی ظروف نوشته می شده سپس ظروف را با لعاب شیشه ای پوشاندند و به کوره می بردند . معمولا برای ظروف ساده یک رنگ از ترکیب لعاب گلی که سیلیس هم به آن اضافه می‌شده استفاده می کردند که این کار در یک مرحله انجام می شده در نهایت ظروف به رنگ شیری براق در می آمد . ظروف مزین به لعاب گلی معمولا درچهار گروه مطالعه می شود .

سفالینه با پوشش گلی و نقوش سیاه روی زمینه سفید : ( یکانی و کریمی ، 1364 ، ص 16) این دسته از ظروف که مهمترین مرکز ساخت آنرا می توان نیشابور دانست ، با پوشش گلی پوشانده شده و سپس با نقوش سیاه رنگ یا قهوه ای تیره و لعاب شفاف مبدلی تزئین شده است ( شکل 3-9) زمینه این ظروف کاملا شیری رنگ یا سفید است که در گوشه ای از لبه داخلی یا کف آن با کلمه یا جمله ای کوتاه تزئین شده است در اوایل قرن 4 تزئینات دیگری شامل نقطه چین های مرتب نقش پرندگان گلهای مسبک به نوشته کوفی تزئین اضافه می شود از ویژگیهای کلی تزئینات این

تحقیق در مورد سفالگری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 13 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

پیشگـــــــــــــفتار

سفالگری یکی از مهمترین و قدیمی ترین هنرهای دستی بشر بوده که از دیر باز در ایران رونق داشته است. در دوران پیش از تاریخ ظروف سفالین با دست وبدون هیچ وسیله ای ساخته می‌شده بنابراین دارای برشهای بی قاعده وبدنه ضخیم بوده است وشیارهای موجود بر روی بعضی از ظروف این دوره در شوش وتل باکون نشان می‌دهد که ظرف را با دست مرطوب یا با کمک وسیله ای چوبی یا استخوانی مالش داده اند. بعدها چرخ سفال توسط ایرانیان اختراع شدابتدا این چرخ صفحه ای ساده بوده و بتدریج به چرخ بزرگی تبدیل شده که سفالگر با پاهای خود آنرا به حرکت در می‌آورد - تفاوت آن با چرخ انگلیسی در این بود که چرخ کوزه گر انگلیسی به وسیله میله بارمو حرکت می‌کرد - کوزه گر در جهت مخالف حرکت عقربه ساعت با پای خود چرخ را می گرداند و با دست به مواد خام کوزه گری که گل رس یا خاک رس بود شکلهای خاص که متبلور ذوق و سلیقه نقشی از هنر های ایرانی را در خود داشت، می دادو آثار هنری ارزشمندی ایجاد می گرداندسپس برای ماندگار کردن این آثار آنها را در کوره های پخت ویژه حرارت می‌داد و در صورت دلخواه با لعاب ویژه ای می پوشاند .

در این بین بر اساس نوع تزیین سفال می‌توان سفالینه ها را به دو دسته تقسیم کرد:

1- سفال با تزیینات لعابی

2- سفال با تزیینات غیر لعابی

که البته تزیینات غیر لعابی تقریبا" از همان ابتدا که بشر به ساخت سفال پرداخت پدیدار شد وهمچنان ادامه دارد. اما تزیینات لعابی در اواخر دوره قبل از اسلام ایجاد شد ودر دوره بعد از اسلام رواج یافت وبه اوج رسید و باعث از رونق افتادن تزیینات غیر لعابی شد .

تا جایی که اکثر متون مربوط به سفال درزمینه ساخت وتزیینات لعابی سفال است . و همچنین بیشتر کارهای هنری نیز مربوط به همین زمینه می‌باشد .

این ناآشنا بودن تزیینات غیر لعابی مرا بر این داشت تا تحقیق خود را در این زمینه انجام دهم .این در حالی بود که به دلیل فراموش شدگی این هنر اطلاعت بسیار ناچیزی در دست بود .

پرداخت

روش داغدار کردن و مهر کشیدن : در این روش با مهره ای که جنس آن از سنگ صابون است یا با قطعهای اشتخوان , ظروفی را که تازه درست کرده اند ودر حال خشک شدن است پرداخت می‌کنند .معمولا"ظرف در حالی که روی چرخ می‌گردد, بر اثر تماس با مهره داغدار شده , پس از پخته شدن , اثر مهر روی سفال به جای می‌ماند وحالت براق وصیقلی پیدا می‌کند سفالهای داغدار در سراسر هزاره پنجم ق.م تا دوره اسلامی در تمدنهای مختلف , بویژه در دوران استفاده از سفال خاکستری , متداول بوده است.

روش پرداخت و پوشش دادن : این روش بر طرف کردن هر گونه حشو وزواید وناهمواری وناهمگونی است که مهارت ودقت سفالگر در این مرحله موجب تولید مطلوب می‌گردد . سابقه این امر از اثر به جا مانده از انگشتان وابزار مورد استفاده بر روی سفال از هزاره پنجم قبل از میلاد که هنوز از چرخ دستی استفاده نشده بود و از روشهای دستی و فیتیله ای یا سبدی اشتفاده می‌شد , دیده می‌شود . از بین بردن تر کها , اصلاح شکل کروی ودایره ای ظرف , نازک , سبک ویکنواخت کردن از اهداف پرداخت نمودن است در دورا ن اسلامی همواره این روش مورد استفاده سفالگران بوده واین مرحله از سفالگری اهمیت زیادی داشته است .

صیقل دادن: این روش در واقع نوعی لعاب دادن است که با داغدار کردن فرق دارد .در دشت خوزستان وفلات مرکزی , سیلک, چشمه علی, اسماعیل آباد و قره تپه نمونه های از سفال قرمز منقوش یافت شده که به نحوی با لعاب گلی صیقلی شده وسپس منقوش گردیده است . زیباترین شکل این لعاب صیقلی در حفریات خوزستان, در قدیمی ترین لایه های چغا میش که به نام سوزیانایعتیق نامیده می‌شود , دیده شده است و تاریخ آن به اواخر هزاره هفتم واوایل هزاره ششم ق.م می‌رسد . در گزارش کاوشگران این نوع سفال صیقل منقوش خوانده شده است . در دوران پس از سفال نخودی وقرمز منقوش , یعنی دوره سفال خاکستری , همچنان روش استفاده از لعاب ودوغاب برای صیقل دادن بین سفالگران رایج بوده است که زیبا ترین نمونه آن را در سفالهای خاکستری تپه حصار می‌توان دید که به صورت طرحهای هندسی دیده می‌شود . در نقاط دیگر نظیر مارلیک , خورین, قیطریه, حسنلو, بسطام آذر بایجان و اورارتوئی ساحل دریاچه وان نیز نمونه های این سفال به وفور دیده شده است در دوره های اسلامی استفاده از لعاب بتدریج جایگزین این روش شد .

تزیین

هر گونه فعالیتی که برای آرایش ظروف سفالی انجام می‌گیرد تزیین نامیده می‌شود . برای تزیین روشهای مختلفی وجود دارد.

تزیینات نقطه چین وگود : در این نوع تزیین , نقاط مورد نظر ظروف سفالی را در حالت نیمه خشک با ابزار نوک تیز به صورت نقطه های فرو رفته تزیین می‌کنند. نمونه این ظروف در کاوشهای شوش, جعفر آباد, چغامیش وفلات مرکزی دیده شده است .

ترصیع یا نگین نشاندن : ترصیع یعنی نشاندن گوهر یا جواهر روی شئ , این شیوه در دوران باستان قبل از اینکه روی سفال متداول شود روی مجسمه ها- با نشاندن سنگهای رنگین به جای چشم وتزینات گردنبند یا دسته شمشیرها وسلاحها – ودردوره های بعد روی ظروف وسایر وسایل مرسوم بوده است . در دورا ن اسلامی بخصوص ظروف ساده بدونه لعاب را با قطعات لعابی یا خمیر شیشه و خرمهره های رنگین مرصع می‌کردند . در دوره ایلخانی عمل مرصع کردن روی سفال رونق بسیار داشته است در عمل ترصیع گاهی اوقات از قبل , محل نشاندن تزیینات را آماده می‌کردند وگاهی به هنگام خیس بودن سفال , قطعات مورد نظر را می‌نشاندند و سپس سفال را به کوره می‌بردند .

تزیین پوششی یا اسلیپ : در این روش: گل رس را با آب ترکیب کرده , به صورت دوغاب در می‌آورند . پس از خشک شدن ظرف, آن را در ظرف دوغابی فرو برده , یا با پر پرندگان , مثل قلمو , دوغاب را بربدنه ظرف می‌مالند . گاهی برای تغییر رنگ بدنه ظرف از دوغاب رنگی استفاده می‌کنند . شیوه دیگری که با این تکنیک نزد سفالگران کار برد دارد , شیوه اسگرافیا تو یا خراش دادن و تراشیدن است. سفالی که قبلا" با لعاب گل پوشش داده اند با شیئ نوک تیز خراش می‌دهند و سپس به کوره می‌برند .دراین نوع سفالهای لعابدار محل خراش داده رابارنگ قلم گیری نموده و سپس لعاب یک رنگ شفاف می‌دهند تا نقش خراشیده شده زیر لعاب خود را نشان دهد .

تزیینات صیقل کاری : درتزیینات صیقل کاری به نحوی سطح ظروف را با ایجاد نقش داغدار می‌کنند, طوری که نقوش زیگزاگ یا شطرنجی بسیار زیبای روی زمینه مات

تحقیق در مورد سفالگری و میناکاری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 24 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

سفالگری

سفالگری ساختن ظروف با گل است و به ظرف ساخته شده از این طریق سفال می‌گویند. از مشهورترین سفالینه‌ها می‌توان به کوزه و پیاله سفالین اشاره کرد. قبل از رواج شیشه سفالینه‌ها رایج ترین مظروفات بشر بودند. مرغوب ترین خاک در صنعت سفالگری خاک رس می‌باشد که بدلیل وجود مقادیر بالای آهن در آن، به رنگ سرخ است. سفالگری از نخستین صنایع بشر می‌باشد.خاستگاه آن را گر چه به درستی آشکار نیست ولی از روی یافته‌های کهن سرزمین باستانی سومر می‌دانندوالبته به تازگی کشف تمدن جیرفت تردیدهایی در مورد این نظریه ایجاد کرده است/تمدن معروف به کنار صندل که طبق اخرین کاوشها قدمت ان به شش هزار سال پیش می‌دانندولوحی که در جیرفت کشف شد برای مطالعه به امریکا وفرانسه فرستاده شد که توسط استادان شیکاگو و پاریس رمزگشایی شد که نتایج نشان داد این منطقه ۳۰۰ سال از خط نوشتاری تمدن شوش قدیمی تر است.

پیشینه سفالگری

تندیس ونوس؛ نخستین اشیاء سفالی شناخته شده متعلق به سال‌های ۲۹٬۰۰۰ تا ۲۵٬۰۰۰ ق.م هستند.

ساختن ظروف سفل متعلق به زمانی است که انسان در دشت زندگی می‌کرد و روستای اولیه شکل گرفته‌است و یکجا نشینی بوده‌است. این ظروف معمولا برای نگهداری مواد غذایی ساخته شده‌است. ظروف سفالی خاصیت فاسد نشدنی دارد اما از سویی به دست آوردن این ظروف امکان تعبیر و تفسیر بخشهای مهمی از زندگی انسانهای اولیه را فراهم آورده‌است. مراحل ساخت و تحول ظروفهای سفالی عبارتند از:

دست ساز

چرخ ساز که به صورت کند وتند

ساختن ظروف سفالی به شکل مجسمه یا حجم‌های ترکیبی، یعنی علاوه بر حفظ کاربری ظروف سفالی آنها را به شکل مجسمه‌هایی از حیوانات یا حجم‌های ترکیبی، که نشانه‌گر نوع نگرش آنها به جهان هستی است می‌ساختند. مطالعه در مورد زمان آغاز و پیدایش خط بدون بررسی نقوش حک شده روی ظروف سفالی امکان پذیر نبوده‌است. به ویژه ظروف مربوط به هزاره‌های ۵ و ۶ پیش از میلاد در این میان نقش غیر قابل انکاری دارد.

واقع گرایی انسان اولیه در هنر از آغاز نقاشیهای غار تا به تصویر کشیدن گیاهان، حیوانات و انسان، بر روی ظروف سفالی تا آغاز خط و کتابت یک پروسهٔ طولانی است. تا زمانی که سفالگری دست ساز بوده‌است. دید واقع گرایانه به نقوش حکمفرما است. یعنی خط تصویر نگار علی رغم آغاز شدن از بین النهرین که از مصر با هیروگلیف به اوج رسیده‌است. روند تحول نقوش روی سفال که نهایتا به اختراع خط اندیشه‌نگار یا ایدئوگرام می‌انجامد. روندی چند هزار ساله‌است که تا پیش از هزاره پیش از میلاد، یعنی زمان سفالهای دست ساز بوده‌است. از اوایل هزارهٔ دوم قبل از میلاد نقوش روی سفالها علاوه بر این که مشاهدات را نشان دهد. با اشارات هم همراه بوده‌اند. از هزاره دوم پیش از میلاد خط اندیشه نگار شکل گرفته‌است. خطی که رمز آلود است، خلاصه‌تر است و سریعتر نوشته می‌شود.